@ «Οι 15.500 σταυροί μου 15.500 μαχαιριές σε εσάς» απάντησε ο Παύλος Πολάκης στην άρση της ασυλίας του (κατόπιν μήνυσης δημοσιογράφου).Θα μπορούσε να μας διευκρινίσει ο αψύς Σφακιανός από πόσους σταυρούς και κάτω επιτρέπεται η δίωξη πολιτικού; 10.000 είναι καλά; Να το κλείσουμε στις 5.000; Αφήνοντας, όμως, αυτήν την ειδική περίπτωση λίγο στην άκρη και θέλοντας να θέσω το δάχτυλο εις τον τύπον των ήλων θα ήθελα να ρωτήσω το εξής:
Μέχρι πότε θα ανεχόμεθα ως πολίτες αυτήν τη σκανδαλώδη προνομιακή ποινική μεταχείριση βουλευτών και υπουργών;Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μπορεί τάχιστα - και μπράβο της - να μας απάλλαξε από το άσυλο της ανομίας στα πανεπιστήμια, αλλά για την ασυλία ανομίας στην πολιτική δεν φαίνεται ούτε αυτή διατεθειμένη να κάνει τίποτα αλλά ούτε και τα υπόλοιπα κόμματα.
Η συνενοχή όλων των κομμάτων στο ζήτημα αυτό αποτυπώθηκε και στον πρόσφατη αναθεώρηση με τη «γιαλαντζί» τροποποίηση του επίμαχου άρθρου 62, που ουσιαστικά διατηρεί την υποχρέωση παροχής άδειας από τη Βουλή, για να ασκηθεί δίωξη, ενώ αφήνει τον περιθώριο στους βουλευτές να μη χορηγήσουν «άδεια», αν κρίνουν (κυριαρχικά!) ότι το αδίκημα συνδέεται με την πολιτική δραση του βουλευτού.Επικαλούμενος την πρόβλεψη αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ συστηματικά καταψηφίζει το τελευταίο διάστημα αιτήσεις της εισαγγελίας για άρση της ασυλίας βουλευτών του.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα της τραγελαφικός αυτής κατάστασης; Μα το ακαταδίωκτο χυδαίων υβριστών τύπου Πολάκη ή Καμμένου όταν το κόμμα τους είναι στην εξουσία!Και όμως, παραδόξως, η απαράδεκτη αυτή κατάλυση της ισονομίας με τη βούλα του Συντάγματος δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα τους πολίτες. Δεν είναι αυτό ένα ζήτημα που θα άξιζε μια λαϊκή κινητοποίηση;
Δεχόμαστε να είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας έναντι των
υπουργών και των βουλευτών; Οι τελευταίοι τι έχουν να φοβηθούν; Η Γαλλία όπου
οι Εισαγγελείς κινήθηκαν αυτεπαγγέλτως και αυτοβούλως στις περιπτώσεις Σιράκ
και Σαρκοζί, διατάσσοντας ακόμη και την 5μερη προσωρινή κράτηση πρώην προέδρου,
δεν είναι κράτος δικαίου;Εντέλει οι βουλευτές άμεσα και οι υπουργοί έμμεσα
είναι εντολοδόχοι μας. Πώς δεχόμεθα, έτσι ελαφριά τη καρδία, οι εντολοδόχοι μας
να απαξιούν να λογοδοτούν στους εντολείς τους;
Άλκης ο Αψύς
@ Διαβάζουμε ότι εδώ και καιρό η γνωστή Διπλή Ανάπλαση
Βοτανικού - Λεωφόρου Αλεξάνδρας, έχει επανέλθει σε σχεδιαστικό επίπεδο,
προχωράει και θωρακίζεται
(https://www.thepresident.gr/…/protzekt-dipli-anaplasi-podo…/), έτσι ώστε να
μην ξαναζήσουμε τα καραγκιοζιλίκια με τους κορμοράνους τα οποία ματαίωσαν τότε
μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες ανάπλασης σημαντικών τμημάτων της πόλης.Και όλα
αυτά βέβαια, με την συνδρομή του ανερχόμενου τότε αστεριού της
"κινηματικής"-"ριζοσπαστικής", "αριστεράς".
Απαντώντας δε στην εύλογη απορία πολλών "μα γιατι τόση μανία απέναντι στα μεγάλα έργα, κτιριακά, αναπτυξιακά κλπ", εκ μέρους ΕΙΔΙΚΑ αυτού του κομματιού της "αριστεράς", η απάντηση είναι μία:Μεγάλο μέρος στον κόσμο των (αυτο)καταστροφικών ονειρώξεων της καφριστεράς είναι και η καταστροφή και ματαίωση των κάθε είδους συμβόλων. Κάθε εμβληματικό κτήριο που ανεγείρεται είναι ένα καρφί στη δική τους μυθολογία που τα θέλει όλα μικρά, ταπεινά, ισοπεδωμένα. Εξ ου και το μίσος προς οτιδήποτε ξεχωρίζει είτε είναι η "αριστεία", είτε είναι τεχνολογικά επιτεύγματα, είτε ουρανοξύστες, είτε μεγάλα κτίρια ιδίως εμπορικών χρήσεων, κοκ.
Για αυτό το λόγο υβρίζονται τα μεγάλα και ψηλά κτίρια σε μια πόλη που δεν έχει ούτε μεγάλα, ούτε ψηλά κτίρια, αλλά στριμωγμένες πολυκατοικιούλες σε κλίμακες κωμοπόλεως, και όπου φωνάζουν για πράσινο και "ελεύθερους χώρους" αλλά ιδίως επί ΣΥΡΙΖΑ, τα πάρκα της πόλης παραδόθηκαν στην ανομία και παραβατικότητα εγχώρια και εισαγόμενη.
Δεν είναι αντιφατικά όλα τα παραπάνω, υπάρχει κοινός οικονομικός
και πολιτικοκοινωνικός παρονομαστής στο γιατι σε μια αριστεροκρατούμενη
τουλάχιστον μέχρι το 2019 χώρα, ορισμένα έργα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά
ματαιώνονταν ή κάποιοι τα πολεμούσαν λυσσωδώς, είτε λόγω Κορμοράνων, είτε λόγω
αρχαιοτήτων και δασών σε διαδρόμους εγκαταλελειμμένων αεροδρομίων. Δεν ήταν
τυχαίο.Αυτά και θα επανέλθουμε.
King Kenway II (KKII)
(idiotes F/B)


Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου