Μαστίγιο και καρότο...

 «Η στιχομυθία Ματθαιόπουλου - Λιότσιου για την τραγωδία στο Μάτι αποκαλύπτει ένα φαινόμενο που γνωρίζουμε διαισθητικά: προϋπόθεση σταδιοδρομικής επιτυχίας σε δημόσιους οργανισμούς στην Ελλάδα είναι η καλλιέργεια στενών προσωπικών σχέσεων (το κολλητιλίκι) και επαφές με κόμματα εξουσίας. Ο πρώην αρχηγός σκιαγραφεί έναν κλασικό τρόπο αμυντικής συμπεριφοράς αξιωματούχων που θέλουν να αποφύγουν τη λογοδοσία – τη στρατηγική χρονοτριβή και ασάφεια. 

Ο χρόνος σε έναν οργανισμό είναι πολύτιμος πόρος, η χρήση του οποίου υπόκειται σε στρατηγικούς υπολογισμούς. Αν, ως επικεφαλής, δεν θέλεις ουσιαστικά να φέρεις εις πέρας ένα έργο, αργοπορείς, εφευρίσκοντας προσχήματα· επιτρέπεις στα εμπλεκόμενα μέρη να ακολουθούν τους δικούς τους ρυθμούς· ικανοποιείς ασαφώς κάποιες τυπικές υποχρεώσεις ενώ παρακάμπτεις τις ουσιαστικές, ρίχνοντας έτσι την μπάλα στην άλλη πλευρά και αναμένοντας την αντίδρασή της, άρα επιμηκύνοντας τη διαδικασία (η περίπτωσή μας εδώ).

Ποιο είναι το πλεονέκτημα της στρατηγικής χρονοτριβής και ασάφειας; Κερδίζεις χρόνο και δεν εκτίθεσαι. Με τι όφελος; Σου επιτρέπει να αναμένεις ότι ίσως μεσολαβήσουν εξελίξεις που πιθανώς σε ευνοούν.. Στη συνομιλία, ο κ. Λιότσιος αναφέρεται στον εισαγγελέα Ηλ. Ζαγοραίο. «Τον έχω ενημερώσει», λέει. «Τι είναι ο εισαγγελέας;», του απαντά ο τότε αρχηγός. «Τώρα είναι, αύριο έφυγε. Και θα φύγει ο Ζαγοραίος, θα πάει πιο ψηλά. Θα ’ρθει ο άλλος. Ποιος σε είδε, ποιος σε ξέρει». Πεπειραμένος ο κ. Ματθαιόπουλος, γνωρίζει ότι ένας νέος εισαγγελέας θα χρειαστεί χρόνο για να ενημερωθεί. Ισως, επιπλέον, να μην είναι τόσο επίμονος με τη συγκεκριμένη έρευνα όσο αξιοθαύμαστα ήταν ο κ. Ζαγοραίος.

Εκτός από τη ράβδο (ωμές απειλές κατά του κ. Λιότσιου), ο πρώην αρχηγός χρησιμοποιεί και το καρότο. Ενίοτε τον κολακεύει («αν σε είχα δίπλα μου, θα είχαμε κάνει θαύματα») και ενίοτε του παραπονιέται με τον τρόπο που οι παλιοί φίλοι το κάνουν («έπρεπε να συνεχίσεις να έχεις επαφή με τον Ματθαιόπουλο […] Δύο φορές με πήρες τηλέφωνο. […] Ούτε ξαναπήρες τηλέφωνο»). 

Ο πρώην αρχηγός αποδίδει στον υφιστάμενό του πιθανή υστεροβουλία γιατί δεν συνέχισε τις προσωπικές επαφές μαζί του («περίμενες μήπως φύγει [ο κ. Ματθαιόπουλος], μήπως έρθει άλλο κόμμα»). Συγχρόνως τον εκθειάζει («θα σε είχα φτιάξει τώρα θεό, θα αλώνιζες στο μαγαζί») και επιχειρεί να τον δελεάσει («θα μπορούσα [...] να σε είχα εδώ μέσα, γενικό. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά»), προκειμένου ο επιπυραγός να επιτελέσει πλημμελώς το καθήκον του («όχι να φαίνεται μέσα από το πόρισμα ποιος φταίει»). Είναι φανερό ότι θα ήθελε να έχει μια πιο προσωπική σχέση με τον αξιωματικό του.

                    (Απόσπασμα άρθρου του Χ.Τσούλκα πό την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)