Το όνειρο του Ερντογάν...

  

«Για δύο πράγματα είμαστε σίγουροι. Το ένα είναι ότι η Τουρκία θέλει να αποφύγει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και να επιβάλλει τους «όρους» της σε μία φοβισμένη και ηττημένη Ελλάδα. Το δεύτερο, ότι ο Ταγίπ Ερντογάν μισεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αλλιώς το περίμενε. Και ξέρει ότι γι αυτό ευθύνεται ο Έλληνας πρωθυπουργός. Ο υγιεινός περίπατος μετατρέπεται σε ένα θανάσιμο φλερτ με την Κόλαση.

Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει ένα και μόνο όνειρο. Να γίνει ο μεγάλος Σουλτάνος στον ισλαμικό κόσμο, στο νέο μεγάλο χαλιφάτο. Σε μία Οθωμανική Αυτοκρατορία που θα ξεκινάει από τον περσικό κόλπο, θα αγκαλιάζει τις τουρκόφωνες περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και θα έχει ισχυρή παρουσία στην Αφρική και στην νοτιοανατολική Ευρώπη. Δεν βρίσκεται μακριά από την υλοποίηση του πιο μαξιμαλιστικού σχεδίου στην σύγχρονη ιστορία, το οποίο εξελίσσεται επειδή ο Θεός έκλεισε – στην κυριολεξία – τα μάτια του. 

Η αποχώρηση των Αμερικανών από την περιοχή, η ανικανότητα των Γερμανών να αντιληφθούν τη γεωπολιτική σημασία των όσων συμβαίνουν και η λογική της Ρωσίας να λειτουργεί ως πέμπτη φάλαγγα και με αντικειμενικό σκοπό να δημιουργήσει προβλήματα στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ, είναι γεγονότα και συνθήκες που δημιούργησαν ένα νέο περιβάλλον, το οποίο και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ο Τούρκος ηγέτης.

Ο χρόνος παίζει μεγάλο ρόλο για τον Ερντογάν. Ελπίζει ότι μέχρι την αλλαγή της διοίκησης στην Ουάσιγκτον θα έχει ισχυροποιηθεί σημαντικά και θα έχει αυξήσει έτσι τα διαπραγματευτικά του ατού. Και πέραν των άλλων δεν είναι και απολύτως βέβαιο ότι τον ενδιαφέρει ακριβώς αυτό. Του είναι αρκετό να μην τον ενοχλήσουν στη διαδρομή του. Και ο ίδιος φαίνεται να πιστεύει ότι η ηγεσία Τραμπ δεν θα τον ενοχλήσει ιδιαίτερα.Έχει δίκιο; 

Όλη αυτή η στρατηγική πάσχει σε δύο σημεία. Το ένα είναι πως κινείται με βάση ότι δεν υπάρχουν άλλοι παίκτες στο γήπεδο. Σαν να παίζει μόνος του. Και το δεύτερο, θεωρεί δεδομένη τη στάση ενός υποψηφίου προέδρου των ΗΠΑ σε προεκλογική περίοδο. 

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι βρήκε απέναντί του μια συμμαχία. Η Ελλάδα δεν είναι μόνη, δεν είναι ένας εύκολος αντίπαλος. Η Ελλάδα κατάφερε να έχει μαζί της την Γαλλία, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Σαουδική Αραβία. Στην αρχή η συμμαχία ήταν σε επίπεδο δηλώσεων. Στη συνέχεια εξελίχτηκε σε επίπεδο κοινών στρατιωτικών ασκήσεων. Στο μέλλον; »

                               (Απόσπασμα άρθρου του Θ.Μαυρίδη από το liberal.gr)