Απόψεις...

 

Μερικές σκόρπιες σκέψεις για αυτή την ημέρα:

1. Ευτυχώς... Όχι επειδή το λέω εγώ. Το είπαν αρκετά από τα σημαντικότερα στελέχη της κομμουνιστικής παράταξης, χρόνια μετά βέβαια, με το "ευτυχώς σύντροφοι, ηττηθήκαμε"

2. Οι "τεράστιες απώλειες" ήταν της Ελλάδας, συνολικά. Οι συμμορίτες ήταν Έλληνες. Αρκετοί βιαίως στρατολογηθέντες, παιδομάζωμα. Ο πατέρας μου, 12 χρονώ παιδί τότε, από καθαρή τύχη βρέθηκε κοντά σε πρόβατα, κρύφτηκε ανάμεσα τους και δεν τον άρπαξαν οι αντάρτες. Ο φίλος και συμμαθητής του, τον οποίο γνώρισα πέρυσι στη κηδεία του πατέρα μου, ο οποίος δεν πρόλαβε να κρυφτεί, μεγάλωσε σε ιδρύματα στη Βουλγαρία και στην Αν. Γερμανία χωρίς να ξέρει γιατί.

3. Ακόμη και οι ιδεολόγοι κομμουνιστές όμως είχαν τα ελαφρυντικά τους. Τους το αναγνωρίζω: Πίστευαν πράγματι ότι πάλευαν για ένα καλύτερο κόσμο. Εκείνο που δεν μπορούσαν να καταλάβουν είναι ότι η ιδεολογία τους βασίζεται σε μία στρεβλή, αποτυχημένη κοινωνιολογική προσέγγιση που ισοπεδώνει τα ανθρώπινα αγαθά της ελευθερίας, της πρωτοβουλίας, της διαφορετικότητας. Ο κομμουνισμός δεν θα επικρατήσει ποτέ διότι είναι σε διαρκή πόλεμο με την ίδια την ανθρώπινη φύση. Αν ποτέ επικρατήσει θα έχουμε πάψει να είμαστε άνθρωποι. Κάτι τέτοιο συνέβει όπου, πρόσκαιρα, επικράτησε.

4. Τα περί απελευθέρωσης της Ελλάδας από ΕΑΜ - ΕΛΑΣ είναι παραμύθια για τα φεστιβάλ της ΚΝΕ. Οι στρατοί κατοχής, Γερμανικός και Βουλγαρικός, αποχώρησαν συντεταγμένα το 1944 επειδή οι συμμαχικές δυνάμεις προέλαυναν πλέον με τέτοιο ρυθμό σε άλλες περιοχές της Ευρώπης, που όλα έδειχναν ότι ο πόλεμος είχε κριθεί. Η Ελλάδα απελευθερώθηκε από τις νίκες του τακτικού στρατού των συμμάχων (μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβανόταν και μονάδες του Ελληνικού τακτικού στρατού). Τελεία και παύλα. Οι αντάρτες στήναν ενέδρες και σκότωναν ξεμοναχιασμένους φαντάρους την ώρα που έπιναν νερό και μετά χάνονταν στις ραχούλες και άφηναν τους ντόπιους χωρικούς στο μένος της εκδίκησης των κατακτητών.

5. Δεν υπήρξε "χαμένη ευκαρία" για τους κομμουνιστές στην Ελλάδα. Τα περί εισόδου των κομμουνιστικών δυνάμεων στην Αθήνα το 1944 είναι μπούρδες διότι το ΜΕΓΑΛΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ από τη Μόσχα είπε ΟΧΙ. Και είπε όχι διότι η μοιρασιά έγινε ήδη με τον Τσώρτσιλ στη διάσκεψη της Τεχεράνης και επικυρώθηκε μετά στη Γιάλτα. Χαμένη ευκαιρία την έκαναν μέσα από την επιθυμία τους να γίνουμε κι εδώ κομμουνιστικό προτεκτοράτο οι τυφλωμένοι αστοιχείωτοι φανατικοί. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν τον εμφύλιο με σκοπό να πάρουν πρώτα τη χώρα και μετά την άδεια από τον πατερούλη Στάλιν. Στο μεταξύ έπρεπε να του δείξουν πόσο ικανοί είναι να σκοτώνουν... τα αδέρφια τους... για το μεγάλο σκοπό...

6. Να διδαχθούμε. Ποτέ να μην ξαναζήσουμε αδελφοκτόνο πόλεμο σε τούτα τα χώματα. Ή πόλεμο γενικώς. ΠΟΤΕ!

Δεν θα καταλάβουμε πότε την σημασία της νίκης του αστικού πολιτικού κόσμου στον Εμφύλιο, αν δε σκεφτούμε ένα πράγμα:ό,τι έκαναν οι νικητές (Δεξιά & Κέντρο) στους αντιπάλους τους, ωχριά μπροστά σε αυτά που έκανε το Κόμμα στους δικούς του, βλ. Μπουλκές. Αυτό λέει πολλά. Έστω κι αν χρειάστηκε η επέλαση του Τσιπράκου και των ουτιδανών του, για να μη δηλώνει πια κανείς «αριστερός», ούτε στο ράφτη του, όχι από φόβο, αλλά από ντροπή.

Α, και κάτι ακόμα· δεν μας έβαλαν να πολεμήσουμε, μόνοι μας λυσσάξαμε να βγάλουμε ο ένας το μάτι του αλλού. Οι Μεγάλες Δυνάμεις -ναι, και οι Σοβιετικοί- προσπάθησαν, με λιγότερο ή περισσότερο ισχυρή βούληση, να αποτρέψουν τον εμφύλιο. 70 χρόνια μετά, ας ξεφύγουμε από την προσφιλή μας αντίληψη ότι για κάθε κακό που μας συμβαίνει «φταίνε οι κακοί ξένοι». Και για τον Εμφύλιο φταίμε αποκλειστικά και μόνο εμείς».

                           Νώε Παρλαβάντζας, δρ Νεότερης & Σύγχρονης Ιστορίας

                                                          (idiotes F/B)