Θράσος... και αδιαφορία

 

«Την εικόνα θα την έχετε φαντάζομαι δει. Ιερατείο και καμαρωτοί παράγοντες του τόπου (ανάμεσα τους και ο υφυπουργός αθλητισμού Αυγενάκης) ανεβασμένοι στην εξέδρα σε εγκαίνια αθλητικών εγκαταστάσεων στη «λεβεντογέννα» (αν και το «οπλοφορούσα» είναι κάπως πιο ακριβές). Δίπλα στην εξέδρα, παραπεταμένος, ο πρόεδρος της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής ο οποίος μετακινείται με αμαξίδιο και δεν κατάφερε ν’ ανέβει στην εξέδρα καθώς κανείς δεν προνόησε για ειδική ράμπα. 

Πολλοί συμπολίτες βρήκαν τη συγκεκριμένη εικόνα εξοργιστική, για «εικόνα ντροπής» έγραφαν τα ευαίσθητα μέσα ενημέρωσης και ομολογώ οτι δεν τους καταλαβαίνω. Αν εξαιρέσω κάποιους που μπορεί να ζουν στο εξωτερικό ή μόλις να ήρθαν από εκεί, οι υπόλοιποι δεν μπορεί να μην ξέρουν ότι αυτή η εικόνα είναι απολύτως αντιπροσωπευτική της Ελλάδας. Τόσο αντιπροσωπευτική που κανονικά θα πρέπει να γίνει καρτ ποστάλ με γαλανόλευκα σημαιάκια και logo του υπουργείου Τουρισμού και να πωλείται στα τουριστικά σταντ μαζί με καρτ-ποστάλ της Ακρόπολης και των Ευζώνων. 

Στην πραγματικότητα είναι η πιο τίμια εικόνα της Ελλάδας. Είναι μια εικόνα που λέει μόνο αλήθεια». Ο Αυγενάκης, οι λοιποί παράγοντες και οι παπάδες δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από ό,τι κάνετε οι περισσότεροι καθημερινά. Αδιαφορούν. Κι ας λέει ο Αυγενάκης στην αναγκαστική απολογία του (γραμμένη με τον συνήθη αστείο τρόπο του ανθρώπου που καταλαβαίνει ότι πρέπει να απολογηθεί αλλά δεν καταλαβαίνει τι το κακό έκανε) ότι «η κουλτούρα της συμπερίληψης είναι φιλοσοφία στο υφυπουργείο αθλητισμού». 

Αδιαφορούν τόσο πολύ που ούτε καν προσέχουν τον ανάπηρο κι αν τον προσέχουν τότε πιστεύουν ότι η θέση του είναι εκεί, παράμερα. Γιατί διαφορετικά, αν τον πρόσεχαν ή αν πίστευαν ότι η θέση του δεν είναι εκεί, θα κατέβαιναν από την εξέδρα (που ο μόνος λόγος ύπαρξης της είναι να υπενθυμίζει την εξουσία και να ικανοποιεί τη ματαιοδοξία) για να σταθούν πλάι του. 

Αλλά αδιαφορούν. Όπως και οι περισσότεροι από σας. Και ίσως αυτή η υπενθύμιση της αδιαφορίας είναι που εξοργίζει τόσο σ’ αυτή τη φωτογραφία. Γιατί η στάση των παραγόντων και των παππάδων είναι ο καθρέφτης της δικής σας στάσης. Και οι καθρέφτες που μας θυμίζουν πώς είμαστε στ’ αλήθεια μπορεί να γίνουν πολύ εξοργιστικοί. Και μπράβο τους».

                    (Απόσπασμα άρθρου του Μ.Βουλαρίνου από την ΑΤΗensvoice)