Απόψεις...

 

«Όλοι αναζητούν εργαζόμενους. Οι ξενοδόχοι, η εστίαση, οι αγρότες, οι εργολάβοι σε μικρά και μεγάλα δημόσια έργα, οι οίκοι ευγηρίας. Ήταν το πρώτο που σκεφτήκαμε ακούγοντας προχθές τον πρωθυπουργό να κάνει λόγο για την ανάγκη ένταξης των νόμιμων μεταναστών, συνδέοντας το θέμα με το δημογραφικό. Κι όμως, πριν φτάσουμε στο δημογραφικό, αυτή τη στιγμή επείγει να βρούμε ανθρώπους να δουλέψουν. Μόνο που για να δουλέψει κάποιος στον Τουρισμό ή σ'ένα Οίκο Ευγηρίας χρειάζεται πρώτα να έχει περάσει από στοιχειώδη εκπαίδευση. 

Αναρωτιόμαστε λοιπόν: πόσα κονδύλια δαπάνησε το Υπουργείο Μετανάστευσης στην ένταξη των Μεταναστών. Δηλαδή στη διδασκαλία στην εκπαίδευση σε στοιχειώδεις δεξιότητες ώστε να βρουν δουλειά στον Τουρισμό, τη μεταποίηση, την εστίαση. Οι «κακές γλώσσες» θέλουν τον αρμόδιο υπουργό να μην έχει δώσει ούτε ένα ευρώ σε προγράμματα κατάρτισης νόμιμων μεταναστών σε μια περίοδο που καιγόμαστε για εργατικά χέρια. Ελπίζουμε αυτά να είναι κακόβουλα ψέματα...

Στην Ισπανία, τον περασμένο Οκτώβριο, ψηφίστηκε διάταξη που χορηγεί άδεια παραμονής σε όσους ξένους δεχτούν να περάσουν από ταχύρρυθμα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης για να εργαστούν στις ισπανικές επιχειρήσεις και ειδικότερα στον Τουρισμό. Μόλις προχθές, διαβάζαμε στην ισπανική El Pais ότι 15.000 άτομα δήλωσαν ενδιαφέρον και φέτος το καλοκαίρι το 60% αυτών εργάζονται. Το ενδιαφέρον είναι ότι σύμφωνα με έρευνα που επικαλείται το ίδιο ρεπορτάζ, το πρόγραμμα αυτό δεν λειτούργησε ως «μαγνήτης» νέων μεταναστευτικών ροών».

                                                                 (B.Ευθυμιοπούλου- liberal.gr)

«Το θέμα του θορύβου είναι πλέον υπαρξιακό. Και προσωπικά θα το παραδεχθώ, είναι στιγμές που μου λείπει η καραντίνα. Δεν είναι μόνο οι επιπτώσεις στη ψυχική υγεία. Δεν είναι μόνο ο θόρυβος που σου κλέβει τον ύπνο και τον αντικαθιστά με αγχωτικές σκέψεις. Είναι που, αποδεδειγμένα πλέον, η συστηματική έκθεση στον θόρυβο ενδέχεται να σου προκαλέσει έμφραγμα και άλλα ψυχοσωματικά. 

Μένω σε έναν, μάλλον ήσυχο, δρόμο του Χαλανδρίου. Και αυτή τη στιγμή που σας γράφω, τα αφτιά μου υποδέχονται μία συμφωνία θορύβων που προέρχονται από τις εξής πηγές: πριόνι κηπουρικής, εργαλείο που τρίβει τοίχους (κάτι τέτοιο, τέλος πάντων), δύο σκυλιά, φορτηγό με αναμμένη μηχανή σε θορυβώδες ρελαντί, κομπρεσέρ, φωνές εργατών από το γιαπί πιο κάτω. Κάποια στιγμή τα μηχανήματα θα σωπάσουν, το φορτηγό θα φύγει, οι εργάτες θα πάνε σπίτι τους. Θα μείνουν τα σκυλιά. Τα οποία διαβιούν σε μπαλκόνια και αυλές, δεσποζόμενα από αφεντικά που τα πονάνε, τα ταΐζουν, τα βγάζουν βόλτα. Και αυτά αφήνουν κάθε μέρα και κάθε βράδυ το λαρύγγι τους μέσα στα αφτιά μου.

Διαμαρτυρόμαστε για τα μηχανάκια και τη μουσική, αλλά δεν ακούς κουβέντα για τα σκυλιά. Αν πεις κάτι για τα σκυλιά, ελέγχεσαι ως εχθρός των ζώων. Ο θόρυβος δεν υπάρχει στην ατζέντα της δημόσιας συζήτησης, ειδικά σε αυτή που κρατούν οι δήμαρχοι – συγκυριακά εξαιρείται ο Αλιμος. Προφανώς επειδή αν θέσεις θέμα περιορισμού του, κάποιοι θα δυσαρεστηθούν. 

Αν η Τροχαία τσιμπήσει τον πιτσιρικά με την κομμένη εξάτμιση θα πούμε ότι εξαντλεί την αυστηρότητα της σε ένα παιδί. Αν κλείσει το μαγαζί λόγω υπέρβασης ορίων, θα φωνάξουμε για τις δουλειές που χάνονται. Αν γίνει παρατήρηση για το σκυλί που ουρλιάζει, θα ακούσεις ότι αφού δεν αγαπάς τα ζώα, τότε δεν αγαπάς και τους ανθρώπους. Και στο τέλος, κάποιος σου λέει ότι έτσι είναι η ζωή στην πόλη. Και εκεί κοντοστέκεσαι λίγο».

                                                                       (Κ.Γιαννακίδης- protagon.gr)