Ο Στάλιν και η εποχή μας...

 

«Αναμφίβολα ο Ι. Β. Στάλιν ήταν ένας αιμοβόρος και αδίστακτος ηγέτης. Συγχρόνως όμως διέθετε στρατηγική σκέψη, έχοντας πάντα μια εποπτική εικόνα της παγκόσμιας σκακιέρας, και αναλόγως κουνούσε τα πιόνια του. 

Αν αναλύσουμε τις κινήσεις του στους δύο μεγάλους εμφυλίους πολέμους που διεξήχθησαν σε ευρωπαϊκό έδαφος, τον ισπανικό και τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, θα κάνουμε την εξής διαπίστωση: και στις δύο περιπτώσεις ακολούθησε μια κοινή τακτική. 

Παρείχε στην πλευρά που υποστήριζε τόσο οπλισμό όσο για να μην ηττηθεί, αλλά που ήταν ανεπαρκής για να νικήσει. Και όταν έκρινε πως η διεθνής κατάσταση επέβαλε να αποσύρει τη στήριξή του, το έπραξε χωρίς πολλές περιστροφές. Απέσυρε από την Ισπανία τις Διεθνείς Ταξιαρχίες το φθινόπωρο του 1938, γιατί αντιλήφθηκε πως θα έπρεπε να συμμαχήσει είτε με τις δημοκρατίες είτε με τη ναζιστική Γερμανία ενόψει του επερχόμενου πολέμου. 

Και την άνοιξη του 1949 ζήτησε από τους Eλληνες κομμουνιστές να σταματήσουν τον εμφύλιο πόλεμο γιατί πλέον κινδύνευε το νεοπαγές σοσιαλιστικό καθεστώς της Αλβανίας. 

Ο Στάλιν, έχοντας πάντα κατά νου τη μεγάλη εικόνα, συντηρούσε τους δύο εμφυλίους πόλεμους για να «οξύνει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις» (περίπτωση Ισπανίας) ή για να έχει ένα αγκάθι στα πλευρά των Δυτικών (περίπτωση Ελλάδας). Σε καμία περίπτωση δεν επιδίωκε την αλλαγή του διεθνούς status. Hταν ρεαλιστής μέχρι κυνισμού.

Και στον ισπανικό και στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο παρείχε στην πλευρά που υποστήριζε τόσο οπλισμό όσο για να μην ηττηθεί, αλλά που ήταν ανεπαρκής για να νικήσει. 

Αυτές τις σκέψεις έκανα όταν διάβασα το άρθρο του Gideon Rachman στους Financial Times. Σε αυτό το άρθρο περιγράφεται η τακτική των Δυτικών συμμάχων, που είναι παρεμφερής, για να μην πω όμοια, με αυτή του Στάλιν. Παρέχουν τέτοιον οπλισμό στην Ουκρανία όσος είναι αρκετός για να συνεχίσει να πολεμά, αλλά δεν είναι αρκετός για να κερδίσει τον πόλεμο. 

Περίτρανη απόδειξη, η άρνηση του Τζο Μπάιντεν να χορηγήσει πυραύλους που μπορεί να πλήξουν το ρωσικό έδαφος. Μια τέτοια κατάσταση θα μπορούσε ο Πούτιν να την εκλάβει ως υπαρξιακή απειλή για την πατρίδα του και να κάνει χρήση πυρηνικών όπλων. Οι μεγάλοι παίκτες, είτε σήμερα είτε στο παρελθόν, έχουν μια ξεκάθαρη στρατηγική, με σαφή και συγκεκριμένα όρια, που φροντίζουν να μην τα υπερβούν».

                                   (Αρθρο του Σ.Μουμτζή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)