Μην κάνεις το ζάπινγκ τώρα...

 

 «Όταν εσύ θα πάρεις την ανάσα που δικαιούσαι  και θα ακουμπήσεις το σακίδιο πάνω στην άμμο και θα κάτσεις με τα πόδια εκεί όπου σκάει το κύμα με τα ακουστικά σου στο αυτί (μουσική τώρα, μόνο μουσική) και θα παρακαλέσεις το σύμπαν και τους προφήτες του να κάνουν ένα μικρό διάλειμμα, ένα τόσο δα μικρό διάλειμμα για να πάρεις μιαν ανάσα προτού ξαναχωθείς στον  αληθινό κόσμο. Τότε ακριβώς είναι που ο αληθινός κόσμος βρίσκει την ευκαιρία του.

Δεν μπορείς να κάνεις τώρα το ζάπινγκ που τόσο χρειάζεσαι. Δεν μπορείς τώρα να πεις Ουκρανία, pause. (Ή, όπως το είπε εκείνος ο άλλος που δεν είναι και τόσο μακρινός σου, «Λευτεριά, για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί»). Λυπάμαι που στο λέω, αλλά ο εισβολέας, ο παραβάτης και βιαστής και εγκληματίας δεν θα κάνει pause. Ίσα-ίσα: βασίζεται στο ότι θα κάνεις εσύ. 

Στο όνομα των βομβαρδισμένων σχολείων, των living dead της Μαριούπολης, των ακρωτηριασμένων παιδιών, μην ποστάρεις τώρα την παραλία σου. Μην μας πεις τώρα για την ανακούφιση εκείνης της ακρογιαλιάς, εκείνης της ταβέρνας, εκείνου του ποτού – παρ’ όλο που το δικαιούσαι. Ακόμα και για την ανάσταση του έρωτα μην μας πεις τώρα, αν και έχεις τόσο δίκιο και αν και κανένας δεν την καταλαβαίνει καλύτερα από (τους/τις) Ουκρανούς, ένστολους και μη, με τα όπλα στη μασχάλη. 

Μη μας μεταφέρεις σε άλλους κόσμους, πιο ωραίους ή τουλάχιστον λιγότερο φρικιαστικούς, γιατί τώρα γίνεται πόλεμος. Γιατί συνεχίζεται ο πόλεμος. Γιατί τώρα ακόμα πολεμούν, και πιο άγρια, για τη χώρα τους και την επιβίωσή τους και την ελευθερία τους. Και τη ζωή τους, σαν ελεύθεροι Ευρωπαίοι. Σαν μέλη του κόσμου σου, για τον οποίο όμως πληρώνουν πολύ μεγαλύτερη συνδρομή και περνούν πολύ, πολύ σκληρότερη διαδικασία έγκρισης από εσένα. Σαν δικοί σου. 

Μην το κάνεις το ζάπινγκ τώρα, το ζάπινγκ του μυαλού που αναζητά διαφυγή σε κάτι άλλο. Όσο κι αν το έχεις ανάγκη. Γιατί αυτό περιμένουν οι εισβολείς, οι καταπατητές, οι εγκληματίες. Να στρέψεις το βλέμμα σου σ’ εκείνο το ηλιοβασίλεμα, σ’ εκείνη την απάτητη άμμο, σ’ εκείνον τον ανοιχτό ορίζοντα που μας κάνει όλους να πιστεύουμε και πάλι στην ομορφιά αυτού εδώ του κόσμου και όσο εμείς κοιτάμε εκεί, αυτοί να μπορέσουν να καταστρέψουν αυτό που από την αρχή ήθελαν να καταστρέψουν. Έτσι γινόταν πάντα, έτσι γίνεται και τώρα, ακόμα και στη σημερινή εποχή που όλα μοιάζουν τόσο in sync. 

Αυτό που περιμένουν οι εισβολείς, οι καταπατητές του ανθρώπινου δικαίου, είναι να πατήσεις το ζάπινγκ που τόσο χρειάζεσαι (και στο οποίο είσαι, ας το παραδεχτούμε, και τόσο εθισμένος) για να κάνουν τη δουλίτσα τους. Στο όνομα της κοπέλας στο Χάρκοβο που φωτογραφίζεται μέσα στα συντρίμμια του βομβαρδισμένου σχολείου της φορώντας εκείνο το κόκκινο φόρεμα που είχε ράψει για την αποφοίτησή της· στο όνομα της 14χρονης που βιάστηκε από Ρώσο στρατιώτη και μετά μπορούσε μόνο να ψιθυρίσει «είχε μάτια μπλε, σκοτεινά...»

Στο όνομα εκείνων των βαμμένων νυχιών βυθισμένων μέσα στη λάσπη και το χώμα, του σκυλιού που βγήκε για βόλτα και είναι ακόμα δεμένο στο χέρι του ποδηλάτη που κείται νεκρός δίπλα του, της οικογένειας που πήρε μαζί της τον σκύλο, τη γάτα, το λάπτοπ και τον ευρωπαϊκό ορίζοντα που ήθελε να μοιραστεί μαζί σου και διαμελίστηκε από τη βόμβα, στο όνομα όλων αυτών που τώρα δεν μιλούν και που (σκέψου το λίγο, σε παρακαλώ) δεν πρόλαβαν ποτέ να σου μιλήσουν, μην κάνεις το ζάπινγκ τώρα». 

                                           (Αρθρο της Κ.Μέρμηγκα από την ΑΤΗensvoice)