Τα άκρα, συναντώνται ...

 

«Πρωί-πρωί Δευτέρας περίμενα να πάρω τον καφέ μου και χάζευα στην απέναντι τηλεόραση μαζί με τους υπόλοιπους της ουράς. «Αυτοί οι Γάλλοι είναι παλαβοί, πολύ των άκρων» είπε ο μπροστινός μου, ακούγοντας ότι ο Μελανσόν κέρδισε τον Μακρόν. «Ή φασίστες θα ψηφίζουν ή κομμουνιστές» συμπλήρωσε. Προφανώς ο άνθρωπος δεν είχε εντρυφήσει στα εκλογικά της Γαλλίας, τίτλους άκουγε και με βάση αυτούς είπε μια γνώμη που μοιάζει λογική. Τι να του πεις τώρα; Ότι τα δυο άκρα δεν έχουν τελικά τόσες διαφορές όσες νομίζει; 

Εναντίον των ελίτ και των μεγάλων εταιρειών και η Λεπέν και ο Μελανσόν, εναντίον της ελεύθερης αγοράς αμφότεροι, εναντίον της Ευρώπης και οι δύο, που διαφέρουν δηλαδή; Στο μακρινό τους όραμα για την κοινωνία που στοχεύουν; Με τον έναν να θέλει μια αταξική (δήθεν) κοινωνία και την άλλη να αναζητά μια «καθαρή» λευκή Γαλλία; Ελάτε τώρα. Καμιά διαφορά δεν έχουν στο τι θέλουν να κάνουν σήμερα και αύριο. Μπουλντόζα έχουν καβαλήσει και οι δύο, γκρέμισμα επαγγέλλονται και μετά «θα δούμε τι θα κάνουμε». 

Τη μετριοπάθεια και την νηφαλιότητα σιχαίνονται αμφότεροι, απεχθάνονται τα μικρά διορθωτικά βήματα που έχει ανάγκη κάθε κοινωνικό σύστημα καθότι τέλειο σύστημα δεν υπάρχει. Όχι, αυτοί επιζητούν την ανατροπή, την κατεδάφιση, την αναστάτωση και μετά «γαία πυρί μειχθήτω». «Κάτι καλό» θα βγει από το χάος και την αναμπουμπούλα, έτσι διατείνονται αμφότεροι κι ας το λένε με άλλα λόγια.  Οπότε δεν είναι διόλου περίεργο που οι «αντισυστημικές» δυνάμεις αλληλοτροφοδοτούνται μια χαρά μεταξύ τους. 

Δεν είναι η Λεπέν ο βασικός αντίπαλος του Μελανσόν, ούτε ο Μελανσόν ο κύριος εχθρός της Λεπέν. Τον Μακρόν και τον κάθε Μακρόν έχουν στο στόχαστρο αυτές οι δυνάμεις, παντού ολούθε. Να βγάλουν τις χώρες τους από την Ευρώπη θέλουν, να διογκώσουν το κεντρικό κράτος ονειρεύονται, να αντιταχθούν στην παγκοσμιοποίηση παλεύουν (κούνια που τους κούναγε) και μετά «βλέπουμε».

Την ίδια οργισμένη γλώσσα χρησιμοποιούν, απλοϊκές λύσεις για σύνθετα προβλήματα προτείνουν, παραμύθια της Χαλιμάς λένε στον κοσμάκη, τι κι αν ο ένας αυτοπροσδιορίζεται ως ακροαριστερός και η άλλη ως ακροδεξιά; Το «άκρο» είναι αυτό που τους ενοποιεί και τους δείχνει τον κοινό εχθρό, που είναι το «κέντρο» και η «λογική». Και δεν μιλώ για την Γαλλία, έτσι; Για όλες τις χώρες μιλώ, με αφορμή την Γαλλία».

                                            (Αρθρο του Δ. Καμπουράκη από το liberal.gr)