Απόψεις...

 

@ Γρηγόρης Ψαριανός- Πέντε χρόνια πέρασαν από την μέρα που αποχαιρετήσαμε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Δεν ήμουν πολιτικός φίλος ή οπαδός του.Δεν τον ψήφισα ποτέ ούτε καν το '89 που ήμουν υπέρ τής Κυβέρνησης Τζαννετάκη και η ρήση "Βρώμικο '89" τότε και πάντα μού είναι ιδιαιτέρως απεχθής... Ήμουν μάλλον επικριτικός απέναντί του, αλλά είχα λάθος. Τον γνώρισα από κοντά με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, δυστυχώς.Με ένα μικρό, προ πενταετίας, κατευόδιο θέλω να τιμήσω τη μνήμη του.

Ένας απο τους μεγαλύτερους πολιτικούς της Ελλάδας ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.Και ταυτόχρονα αυτός που δυσφημίστηκε, λοιδορήθηκε, συκοφαντηθηκε όσο κανείς άλλος πολιτικός, εντός και εκτός Ελλάδας.Ακριβώς γιατί ήταν έξω και μακριά από τις καθιερωμένες και δημοφιλείς πολιτικές πρακτικές του λαϊκισμού, της δημαγωγίας και της πόλωσης. Δημοκράτης, μεταρρυθμιστής, συναινετικός και ευθύς. Χωρίς δεύτερες σκέψεις και, τα συνηθισμένα για άλλους, ρεσιτάλ υποκρισίας και ψευδολογίας.

Είχε δίκιο σχεδόν πάντα, σχεδόν σε όλα.Σε θέματα δημοκρατίας, οικονομίας, θεσμών, διαφάνειας. Στο ασφαλιστικό, στο φορολογικό, στις αποκρατικοποιήσεις, στον εξορθολογισμό του Δημοσίου, στα προγράμματα για την ανάπτυξη, στο ενεργειακό, στην εξωτερική πολιτική, στο "Μακεδονικό". Σε όλα.Αν είχαμε κάνει όσα έλεγε, αν είχαμε ακούσει τις προειδοποιήσεις του ότι η χώρα κινδυνεύει με χρεοκοπία (- “αν συνεχίσουμε να ζούμε και να ξοδεύουμε για να συντηρούμε το τεράστιο κράτος, σε κάμποσα χρόνια θα καταφύγουμε στο ΔΝΤ...” είπε σε ώτα μη ακουόντων το 1993), αν τον είχαμε στηρίξει -ούτε το κόμμα του δεν το έκανε...- να εφαρμόσει την πολιτική του τότε, εικοσιπέντε χρόνια πριν, η χώρα δεν θα είχε χρεοκοπήσει σήμερα. 

Είμαι περήφανος που του ζήτησα συγνώμη για όσα ίσως είπα και σε όσα τον είχα  αδικήσει και προσωπικά, αλλά και εξ ονόματος χιλιάδων Ελλήνων. Είμαι περήφανος που υπήρξε φίλος του αγαπημένου μου θείου, του Νικηφόρου και συναγωνιστής του στον αγώνα για την Εθνική Ενότητα των Ελλήνων -και για το κλείσιμο των πληγών το Εμφυλίου. Δεν το κατάφεραν κι ακόμα υποφέρουμε. Είμαι περήφανος που υπήρξα φίλος του Κώστα Μητσοτάκη. Έστω και καθυστερημένα.

                                                                               (ευρωπαϊστές  f/B) 

@Dimitris Tsakmakidis-  Εδώ στη Βρετανία ένα και μόνο γεγονός μαζικού πυροβολισμού, το μακελειό του Dunblane, το 1996, είχε ως αποτέλεσμα την άμεση αλλαγή και αυστηροποίηση της νομοθεσίας για την κατοχή όπλων (και την απαγόρευση αυτόματων όπλων). Ένα και μόνο γεγονός ήταν αρκετό για να αντιληφθούν ΟΛΟΙ εδώ (κόμματα, ενώσεις, πολίτες) ότι μια κοινωνία που επιτρέπει τα παιδιά της να σκοτώνονται σε μια σχολική αίθουσα είναι μια αποτυχημένη κοινωνία. 

Αντιθέτως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η εξοικείωση πια του κοινού με μαζικές δολοφονίες παιδιών σε σχολεία (27 περιστατικά πυροβολισμών με τραυματίες και νεκρούς μόνο το 2022 στις Η.Π.Α.) είναι ανατριχιαστική. Και η απάντηση πολλών Ρεπουμπλικανών πολιτικών; Να εκπαιδευτούν οι δάσκαλοι στη χρήση των όπλων (και γιατί όχι και τα παιδιά) έτσι ώστε οι καλοί άνθρωποι να προλάβουν να σκοτώσουν τους κακούς ανθρώπους...Τρέλα made in USA!!!

@ Nick Gemenetzidis-  Η Αμερική μετράει 4.96 δολοφονίες ανά 100 000 όταν η Ελλάδα είναι στο 0.94 και το ΗΒ στο 1.2.Στη σχετική λίστα πρώτο είναι το Ελ Σαλβαδόρ με 50+. Μεταξύ του πρώτου και της Αμερικής δεν υπάρχει καμία άλλη δυτική χώρα. Ασία, Αφρική και Νότια Αμερική μονο.

                                                                                          (ευρωπαϊστές f/B)