Το παραμύθι της ... ουδετερότητας

  

«Ήταν η γραμμή του Κωνσταντίνου : Η Ελλάδα  να μην εμπλακεί στην πολεμική σύγκρουση του Α'. Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Βενιζέλος αντιθέτως ήταν αναφανδόν υπέρ της εμπλοκής. 

Αποτέλεσμα :Ο Εθνικός Διχασμός, που οδήγησε στην απώλεια της Κύπρου, που προσφέρθηκε στην Ελλάδα υπό τον όρο της άμεσης συμμετοχής στον πόλεμο προς υποστήριξη της Σερβίας, στις δύο Ελλάδες, βορρά και νότου, στις αιματηρές συγκρούσεις βασιλικών και βενιζελικων και σε μια επαμφοτεριζουσα πολιτική, όπου οι μισοί Έλληνες υπεσκαπταν την πολιτική των άλλων, με τελική συνέπεια όχι μόνο την ελαχιστοποιηση των οφελειων από την εν τέλει συμμετοχή στον πόλεμο αλλά και την μικρασιατική καταστροφή.

Η σκυτάλη της ουδέτεροτητας περνάει έκτοτε στην κομμουνιστική αριστερά και αρχής γενομένης από την μικρασιατική εκστρατεία αποτελεί σταθερά της πολιτικής της καθ'ολο τον μεσοπόλεμο. Η θέση είναι απλή :Κανένα συμφέρον δεν έχει η Ελλάδα να εμπλέκεται στην μία ή στην άλλη πλευρά των ιμπεριαλιστικων συγκρούσεων και οφείλει να μένει ουδέτερη.Η κατάσταση αλλάζει ριζικά όταν η Γερμανία επιτίθεται στην ΕΣΣΔ. 

Έκτοτε οι κομμουνιστές ξεχνούν την ουδέτεροτητα και γίνονται οι πρωτοπόροι της ένοπλης αντίστασης σε όλη την Ευρώπη, ώστε να ενισχυθεί η σοβιετική πατρίδα και να ανοίξει ο δρόμος για την κατάκτηση της εξουσίας μεταπολεμικά.Τελειώνει ο πόλεμος, παγιωνονται τα μπλοκ και μια νέα ισορροπία προκύπτει, όπου η πλευρά της ΕΣΣΔ δεν ειναι η ισχυρή. 

Η ουδέτεροτητα επανέρχεται, ως κίνημα Ειρήνης και καταγγελίας των πολεμοκαπηλων δυτικών και του ΝΑΤΟ. Ειδικά στη χώρα μας, όπου η θλίψη για την ήττα του ΔΣΕ κρατάει ακόμη, τα αντιδυτικα και αντί ΝΑΤΟ αισθήματα είναι  πολύ έντονα και συμβαδίζουν με  την παραδοσιακή ρωσοφιλια, που αναζωπυρωθηκε, ως φιλοκομμουνιστικη.

Αυτές οι θέσεις σταθερά εμφανίζονταν ως εχθρικές σε κάθε συμμετοχή της χώρας μας σε συμπράξεις των δυτικών χωρών :Όχι στο ΝΑΤΟ, όχι στην ΕΟΚ, όχι στην ΕΕ. Έξω οι βάσεις του θανάτου, που θα κάνουν τη χώρα μας στόχο. Ανάπτυξη σχέσεων όχι με τους πολεμοκαπηλους δυτικούς ιμπεριαλιστές αλλά με τις φιλειρηνικες (εξ ορισμού) Λαϊκές Δημοκρατίες.

Οι αντιλήψεις αυτές εμπότισαν τα μυαλά και πολλών ανθρώπων που δεν ήσαν κομμουνιστές. Το σύνθημα "ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΆΤΟ" και "ΈΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ", κουκουεδικης προέλευσης, αποτέλεσαν την  πλατφόρμα γιγαντωσης του ΠΑΣΟΚ.Και τέλος, στο 2015,  η ΕΕ και το Ευρώ φαίνονται σε πολλούς Ελληνες, ως τα δεσμά της χώρας. Δεν είναι μειοψηφία αυτοί. Το  62% του εκλογικού σώματος ψηφίζει έξοδο, δηλ. ουδέτεροτητα.

Η Ελλάδα παραδοσιακά συμμετείχε, δεν ήταν ουδέτερη. Και μάλιστα ήταν με την καλή πλευρά στις μεγάλες διεθνείς συγκρούσεις. Αλλά ο Εθνικός διχασμός του 1914 μεταξύ βασιλικών και βενιζελικων, με τους πρώτους να θέλουν την ουδέτεροτητα και τους άλλους την συμμετοχή, με το πέρασμα του χρόνου άλλαξε  φορείς. Στη θέση των βασιλικών είναι η Αριστερά και στη θέση των βενιζελικων η Δεξιά και το Κέντρο (εν τέλει).

Στις νέες αντιπαραθέσεις της χώρας μας με την Τουρκία, φάνηκε ήδη ξανά πως η συμμετοχή μας και όχι η ουδέτεροτητα θα δώσει τις λύσεις : Στην ΕΕ εμείς μετέχουμε, η Τουρκία όχι. Οι εξελίξεις εντείνουν τον επανεξοπλισμο των ευρωπαϊκών χωρών και εύλογα την συσπείρωση τους και την δημιουργία κοινού στρατού.Η Τουρκία είναι απέξω. Στα νέα πλαίσια δεν έχει ελπίδες ο αναθεωρητισμος της. 

Η Ουκρανία είναι εν τέλει για την Ελλάδα το μέσον για την ουσιαστική ενίσχυση της άμυνάς  της απέναντι στην Τουρκία. Είναι τόσο τυφλοί αυτοί που σήμερα μιλούν ακόμη για ουδέτεροτητα και θέλουν να τηρήσουμε ίσες αποστάσεις μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ;»

                                                (Αρθρο του Γ.Ξένου από τη metarrythmisi.gr)