Με όρους μαφίας...

 

«To 2003, o πολιτικός Σεργκέι Γιουσένκοφ, αρχηγός κόμματος της αντιπολίτευσης στη Ρωσία, δολοφονήθηκε καθώς επέστρεφε στο σπίτι του από τη Βουλή. 

To 2004, ο διευθυντής της ρωσικής έκδοσης του περιοδικού Forbes δολοφονήθηκε στη Μόσχα. 

Το 2006, η δημοσιογράφος Αννα Πολιτκόφσκαγια δολοφονήθηκε στην είσοδο του σπιτιού της. 

Το 2006, επίσης, ο πρώην πράκτορας της FSB Αλεξάντερ Λιτβινένκο δολοφονήθηκε στο Λονδίνο – του έριξαν ραδιενεργό πολώνιο(!) στο τσάι του. Ο δικηγόρος Στάνισλαβ Μάρκελοφ, που εκπροσωπούσε την Πολιτκόφσκαγια και άλλους δημοσιογράφους που τολμούσαν να κάνουν ρεπορτάζ κατά του Πούτιν, δολοφονήθηκε το 2009, βγαίνοντας από μία συνέντευξη Τύπου (800 μέτρα από το Κρεμλίνο). 

Το 2015, ο πρώην πολιτικός Μπόρις Νεμτσόφ, που ασκούσε έντονη κριτική στο καθεστώς Πούτιν, δολοφονήθηκε σε μια γέφυρα. 

Το 2020, πράκτορες δηλητηρίασαν τον ηγέτη της ρωσικής αντιπολίτευσης Αλεξέι Ναβάλνι, χρησιμοποιώντας το νευροτοξικό δηλητήριο νόβιτσοκ. Ο Ναβάλνι επέζησε (μόνον αφού μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε ειδικό νοσοκομείο του Βερολίνου) και, όταν επέστρεψε στη Ρωσία, συνελήφθη – είναι ακόμη στη φυλακή.Αυτές είναι μόνο λίγες από τις πιο προβεβλημένες επιθέσεις κατά αντιπάλων του καθεστώτος Πούτιν που κατά καιρούς έρχονται στη δημοσιότητα. 

Καμία από αυτές τις επιθέσεις δεν τις εκτέλεσε ο ίδιος ο Πούτιν, προφανώς. Ολες έγιναν είτε από πληρωμένους δολοφόνους είτε από πράκτορες της FSB. Οπως αναλύει λεπτομερώς η Κάρεν Νταγουίσα στο εξαιρετικό βιβλίο της «Putin’s Kleptocracy», ο Πούτιν διοικεί τη χώρα του εδώ και 20 χρόνια με το μοντέλο μιας μαφίας, ένα κλεπτοκρατικό σύστημα που έχει στόχο την αρπαγή όσο το δυνατόν περισσότερων εθνικών πόρων και ταυτόχρονα την κατοχύρωση της εξουσίας ώστε η αρπαγή αυτή να συνεχίζεται ανεμπόδιστα στο διηνεκές. 

Και το κάνει χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό μέσο, τα πάντα, ακόμη και μεθόδους βγαλμένες από ταινίες Τζέιμς Μποντ, πέρα από κάθε έννοια νομιμότητας ή ηθικής. Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα, ο Πούτιν έχει αγκυλώσει τη χώρα του σε μια διαρκή, τοξική στασιμομιζέρια. 

Σήμερα η Ρωσία, η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, μια πυρηνική υπερδύναμη με τεράστιο ορυκτό πλούτο, είναι μια χώρα με κατά κεφαλήν ΑΕΠ μικρότερο από της Βουλγαρίας. Το προσδόκιμο ζωής των Ρώσων ανδρών είναι 66 χρόνια. Η Ρωσία σήμερα εμφανίζει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονιών στον κόσμο. Και σε μια χώρα 130 εκατομμυρίων κατοίκων, 110 δισεκατομμυριούχοι κατέχουν το 35% του εθνικού πλούτου. Ο υπόλοιπος κόσμος τόσο καιρό ανασήκωνε τους ώμους για όλα αυτά, όχι ακριβώς αδιάφορα, αλλά ανήμπορος. 

Ο Πούτιν άλλαζε τους νόμους και τα συνταγματικά όρια για να μπορεί να επανεκλέγεται μέχρι το 2036, επέβαλε εκτεταμένη βία και νοθεία σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις (τοπικές και εθνικές) από το 2011 και ύστερα (τουλάχιστον), έστηνε έναν ολόκληρο μηχανισμό παραπληροφόρησης και ηλεκτρονικού πολέμου κατά της Δύσης, ισοπέδωνε την Τσετσενία, έμπαινε στη Συρία στο πλευρό του αιμοσταγούς δικτάτορα Ασαντ, εισέβαλε στη Γεωργία, εισέβαλε στην Κριμαία. 

Κάθε τόσο μαθαίναμε και για μια νέα δολοφονία αντιπάλων του καθεστώτος, με όλο και πιο αδιανόητες μεθόδους. Την ίδια ώρα, οι δισεκατομμυριούχοι-παράσιτα που είχαν ρημάξει τη Ρωσία περιφέρονταν στις πρωτεύουσες της Δύσης αγοράζοντας ρετιρέ, παλάτια, megayachts, ποδοσφαιρικές ομάδες και διαβατήρια, και όλοι οι υπόλοιποι απλά κοίταγαν και/ή εισέπρατταν. Οχι αδιάφορα, όχι χωρίς σχόλια και χαρακτηρισμούς και χολή και ειρωνεία, αλλά ανήμπορα».

                                          (Αρθρο του Θ.Γεωργακόπουλου από το Liberal.gr)