Μαριούπολη, η νέα Γκουέρνικα

 

 «Η Μαριούπολη δεν είναι η πρώτη Γκουέρνικα του 21ου αιώνα. Προϋπήρξε το Χαλέπι, ενώ στον καιρό της αλλαγής του αιώνα που με τόσες ελπίδες ερχόταν, έγινε ερειπιώνας το Γκρόζνι. Όλα δια της θανατηφόρας χειρός Πούτιν.

Το μέγεθος της καταστροφής που επιχειρεί στα κτήρια και τις υποδομές της Ουκρανίας, ξεπερνάει τις δικαιολογημένες (και κατά τον γράφοντα) ανησυχίες για την περικύκλωσή του από το ΝΑΤΟ. Αφ' ης στιγμής ο Ζελένσκι δήλωσε ότι δεν θα μπει στη Συμμαχία, οι βομβαρδισμοί θα είχαν κοπάσει έστω. Αντί αυτού έγιναν ισχυρότεροι και με σύγχρονα πλέον όπλα, υπερηχητικούς πυραύλους.

Ναι, δεν περίμενε αυτή την εποποιία αντίστασης των Ουκρανών, που θα γραφεί στην ιστορία, κυρίως για την παλλαϊκή της άμυνα: Άντρες και γυναίκες, νέοι και νέες, εκπαιδεύονται στα όπλα για να συμμετάσχουν σε οδομαχίες κατά των εισβολέων! Πολίτες κατασκευάζουν σιδηρές «αράχνες» στους δρόμους ή γεμίζουν σακιά με άμμο να τα κάνουν οδοφράγματα. 

Άλλοι παρασκευάζουν αρχαϊκά όπλα όπως οι μολότοφ για να πολεμήσουν τον εχθρό, ενώ στα πανεπιστήμια κατασκευάζουν δίκτυα παραλλαγής για τους στρατιώτες της πρώτης γραμμής, φαρμακευτικούς επιδέσμους, κ.α.

Στην Ουκρανία γράφεται η εποποιία της παλλαϊκής συμμετοχής ενός αντιστεκόμενου λαού - και που δεν έχει καμιά σχέση με τους κακόψυχους ιδεοληπτικούς που «νοιάζονται για τον άνθρωπο», σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους για το ποιος είναι ο φονιάς και ποιο το θύμα.

Και η άγρια και απάνθρωπη μορφή που έχει πάρει η επίθεση, μοιάζει να μην έχει σχέση με τρέχουσες διευθετήσεις, αλλά να αποβλέπει σε κάτι «οραματικό», γεωπολιτικά μακροπρόθεσμο. Και αυτό δικαιολογεί τη μεγαλύτερη σημασία που δείχνουν τα παγκόσμια Media. Όχι μόνο τα δυτικά, που λόγω ευρωπαϊκής εγγύτητας θα ήταν φυσικό. 

Πρώτη είδηση είναι και στις χώρες της απώτατης ανατολής, στην Πολυνησία ή στα νησιά της Ινδονησίας. Και αυτό συμβαίνει γιατί «ψυχανεμίζονται» ότι ο Πούτιν δεν θέλει απλώς την ανατολική Ουκρανία, αλλά ενδεχομένως στοχεύει σε μια παγκόσμια γεωπολιτική ανακατάταξη».

                                  (Απόσπασμα άρθρου του Γ. Σιδέρη από το Liberal.gr)

                                                                                                                                      (Χρ.Παπανίκος)