Κανονικότητα...

 

« Θυμάστε εκείνο το: "Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά", που απροκάλυπτα είχε δηλώσει δημοσίως στέλεχός της, αλλά και που κανένας τους δεν διέψευσε είτε κράτησε αποστάσεις; Οπότε, δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη ότι ο πόλεμος, ως το άκρον άωτον τής μη-κανονικότητας, αντιμετωπίζεται με κριτήρια "ευκαιρίας" για ιδεολογικό και κομματικό ωφελιμισμό. 

Αν σε έναν εξόφθαλμα ιμπεριαλιστικό-επεκτατικό πόλεμο επιτηδευμένα αρνείσαι καν να κατονομάζεις τον εισβολέα, επειδή η... ατυχία τό 'φέρε να είναι κάποιος που "δεν βολεύει" το προπαγανδιστικό σου αφήγημα περί "ανάλγητης καπιταλιστικής Δύσης", πέραν τού ακραιφνούς καιροσκοπισμού που η στάση αυτή φανερώνει, η δολιότητα και ο τακτικισμός της καθίστανται επίσης ολοφάνεροι. 

Κανονικότητα είναι να ταχθείς σθεναρά αναφανδόν ενάντια σε εκείνον που, απρόκλητα, εισβάλλει στρατιωτικά να καταπιεί μία χώρα· που με σκαιό κυνισμό βομβαρδίζει πόλεις, σκορπά τον θάνατο σε αμάχους, ξεσπιτώνει στην προσφυγιά εκατομμύρια κόσμο, απειλεί την οικουμένη με ολοκαύτωμα. Είναι λίγες οι φορές που η πραγματικότητα εκφράζεται μιλώντας μία τόσο κοφτερά κατανοητή και μονοσήμαντη γλώσσα. Σπανίως η "εν πολιτισμώ" κανονικότητα είναι κάτι τόσο άμεσα προφανές, όσο και το ότι κάποιος τόσο προδήλως την δυναμιτίζει. 

Όταν λοιπόν ανατρέπεται εκβιαστικά κατάφορα η κανονικότητα της ειρηνικής συνύπαρξης και τής διεθνούς τάξης, η προκύπτουσα "νέα κανονικότητα" είναι η - αυτονόητη πλέον - ανάγκη να περιθωριοποιήσεις με άτεγκτη αυστηρότητα τον θρασύ ταραξία. Εφόσον όμως μία τέτοια αναδυόμενη κανονικότητα δεν αντέχεις να τη σεβαστείς αλλά αποδέχεσαι ηθικά μέσα σου να θολώνεις σκοπίμως την εικόνα της ώστε να την εκμεταλλευτείς για ιδιωφελείς σκοπούς, τότε ακολουθείς πιστά το δόγμα σου ότι "μη-κανονικότητα ισοδυναμεί με ευκαιρία". 

Ένα ανήθικο και βρώμικο δόγμα, που η προσήλωση σε αυτό φανερώνει ψυχική και ηθική διαφθορά. Κανονικότητα είναι πολλά είδη καταστάσεων που θεωρούνται ως "αυτονοήτως δεδομένες" . Είναι όλα εκείνα που συνθέτουν το αίσθημα φυσιολογικής ροής της ζωής χωρίς να χρειάζεται καν να νοιαστείς ή να σκεφτείς για αυτά. Από το ότι θα ανατείλει ο ήλιος το πρωί, ότι θα ανοίξεις τη βρύση στο μπάνιο να πλυθείς και πράγματι να τρέξει νερό, μέχρι το να βγεις από το σπίτι σου να πας στη δουλειά σου και στον δρόμο να μη βρέχει βία ή βόμβες. 

Κανονικότητα είναι να ζεις με βαθιά εμπεδωμένες μη αμφισβητήσιμες αξίες∙ με αποτέλεσμα ο τρόπος ζωής σου να τις υπηρετεί προάγοντας και ανατροφοδοτώντας τες.

"Μη-κανονικότητα" είναι το να επικαλείσαι δολίως τις αξίες ώστε εκείνες να υπηρετούν ατομιστικά τα δικά σου ''θέλω'' σε βάρος τής ζωής άλλων, αλλά και σε βάρος τών ιδίων τών αξιών. Σε αυτή την περίπτωση, στη περίπτωση τής αριστερής υποκρισίας περί ‘’κανονικότητας’’, ακόμη κι όταν γίνεται πόλεμος αναζητάς με ικανοποίηση την ευκαιρία να κερδίσεις ανταγωνιστικά πόντους με κάθε μέσον. Ακόμη και με το να επιδεικνύεις το πόσο δήθεν νοιάζεσαι για την ειρήνη ενώ όμως κάπου μέσα σου χαίρεσαι που κάποιος τη διατάραξε, αποφεύγοντας πάση θυσία να τον κακοχαρακτηρίσεις .

Ηθική και αξιακή φθήνια, που όταν συνειδητοποιείς σε τι εύρος συμβαίνουν, σού προκαλούν ρίγος φρίκης. Καμία γνήσια αξία δεν λογίζεται να έχει νόημα και όλα θεωρούνται αναλώσιμα, θυσία στο βωμό τής μίας μόνης προτεραιότητας: τής με κάθε μέσον παραταξιακής διεκδίκησης τής εξουσίας. Δεν υπάρχει εύκολο αντίδοτο γι αυτές τις δολιότητες, πάρα μόνο η φανερωτική διαυγής ανάδειξη τών συγκαλυμμένων μηχανισμών τους στο δημόσιο φως.

                                                                        (Ioannis Papadopoulos -f/B)