Οι επαγγελματίες του ανθρωπισμού...

 

«Στην πρώτη προσφυγική κρίση, το 2015, η Ελλάδα ήταν πέρασμα για τους Σύρους που ήθελαν να πάνε στην Ευρώπη. Το αποτέλεσμα ήταν οι πιο ικανοί απ’ αυτούς, οι πιο μορφωμένοι, να καταλήξουν στη Γερμανία. Προκειμένου η Ευρώπη να γλιτώσει από το προλεταριάτο των προσφύγων, έφτασε να αναστείλει τη Σένγκεν και να κλείσει τα σύνορά της. Το προλεταριάτο ανακατεύτηκε με μετανάστες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Σομαλία και τη λοιπή υποσαχάρια Αφρική. 

«Καλώς της γης τους κολασμένους» έψαλλε τότε η Αριστερά, η οποία έβρισκε, επιτέλους, το προλεταριάτο που της είχε λείψει. Και μάλιστα δωρεάν, αφού τη διαβίωσή του την εξασφάλιζαν οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Εβλεπε μακριά η Αριστερά. Με τα καλύτερα ελληνικά μυαλά να έχουν φύγει στο εξωτερικό, εξαιτίας της κρίσης, διέβλεπε ότι η σύσταση της κοινωνίας θα αλλάξει. Δεν είχε παρά να προσεγγίσει το νέο προλεταριάτο για να το εκφράσει πολιτικά όταν με το καλό θα «εντασσόταν» στην κοινωνία μας. 

Οι διάφοροι σοφοί της είχαν κάνει τους λογαριασμούς τους. Ενα εκατομμύριο χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε το δημογραφικό, είχαν αποφανθεί. Από κοντά και οι διάφοροι επαγγελματίες του ανθρωπισμού, είτε σιτιζόμενοι είτε ευήθεις. Αναρωτιέμαι πόσοι απ’ αυτούς έχουν ενταχθεί εφτά χρόνια μετά. Πόσοι απ’ αυτούς εργάζονται. Και πόσοι απ’ αυτούς αναρωτιούνται τι θα κάνουν όταν σταματήσουν να επιδοτούνται. Το προλεταριάτο του Μαρξ ήταν σκληρά εργαζόμενο. Το προλεταριάτο της μεταμοντέρνας Αριστεράς είναι επιδοτούμενο από τις δυτικές δημοκρατίες.

Πού είναι σήμερα όλοι αυτοί; Πού είναι ο Αϊ Γουέι Γουέι που είχε ξαπλώσει σε κάποια παραλία της Λέσβου για να παραστήσει τον μικρό Αϊλάν; Πόσοι μικροί Αϊλάν υπάρχουν σήμερα στη Μαριούπολη; Είτε δολοφονημένοι από τους Ρώσους, είτε ζωντανοί, ξεσπιτωμένοι, χωρισμένοι από τον πατέρα τους που πολεμάει για τη ζωή τους; Αδουσι για την ειρήνη και τον «άνθρωπο». Τρία εκατομμύρια Ουκρανοί πρόσφυγες έξω από τη χώρα τους και δέκα εκατομμύρια ξεσπιτωμένοι στο εσωτερικό της. 

Δεν με ενδιαφέρουν οι επαγγελματίες του ανθρωπισμού. Η ψυχική μου υγεία απαιτεί επιλεκτική βαρηκοΐα. Και σκέφτομαι το συμφέρον της χώρας μου.Η Ελλάδα οφείλει να υποδεχθεί όσο περισσότερους μπορεί. Αν μιλάμε για πολιτισμικό μπόλιασμα, αυτοί μπορούν να το δώσουν σε μια ελληνική κοινωνία που υποφέρει από τη νευρωτική μαλθακότητα της τζάμπα μαγκιάς. 

Πριν από μερικούς μήνες έγραφα ούτε ένας Αφγανός παραπάνω, και σήμερα γράφω «φέρτε Ουκρανούς πρόσφυγες». Δεν υπάρχει ο Ανθρωπος. Υπάρχουν άνθρωποι με ονοματεπώνυμο και ταυτότητα. Και η ελευθερία δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Την αντιλαμβάνεσαι όταν έχεις τη δυνατότητα επιλογής».

                                 (Αρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)