Ο θλιβερός ηλικιωμένος που παριστάνει... το χέλι

 

«Φήμες αναφέρουν ότι ο Γιώργος Νταλάρας και η Νατάσσα Μποφίλιου έχουν αναστατώσει όλα τα βεστιάρια της πόλης για να εντοπίσουν υλικό από τις παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου για την ολιστικού τύπου συναυλία τους. Συγκεκριμένα, αναζητούν κορδέλες και στεφάνια για το κεφάλι, σκισμένα τζιν, χάντρες, κονκάρδες, όπως έβαζαν ο Σειληνός με τη Μαρία Ιωαννίδου, η μεγάλη Ρένα Βλαχοπούλου, ο Χρόνης Εξαρχάκος και άλλοι, όταν υποδύονταν τα παιδιά των λουλουδιών. Θέλουν αυθεντικά, γιατί είναι βαθιά επαγγελματίες. 

Ωρες και ώρες καταπονούνται, Γιώργος και Νατάσσα, σε πρόβα χορευτικού που στο τέλος κλείνει με τα χεράκια τους ψηλά και τα δακτυλάκια τους να κάνουν το σήμα της ειρήνης, ενώ στρέφουν το κεφάλι πέρα-δώθε και στο φινάλε φωνάζουν όλοι μαζί «Peace-Love-LOVE-PEACE» και δώσ’ του «PEACE-LOVE-LOVE-PEACE». Ως το πουλί γκιώνης. 

Αυτή είναι η αστεία πλευρά ενός θέματος. Βέβαια, υπάρχει και μια άλλη πλευρά. «Ειρήνη είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση». Γράφει η αφίσα τους. Μιλάμε σε εκδήλωση σχολική; Μιλάει γυμνασιάρχης σε μαθητές επαρχιακού σχολείου εις την δεκαετία του ’60; Θα ακολουθήσει εκκλησιασμός; Θα φωνάξουμε όλοι μαζί στο τέλος «ΖΗΤΩ Η ΕΙΡΗΝΗ»; 

Οταν αγωνίζονταν άνθρωποι να ξεμπροστιάσουν τη δικτατορία των συνταγματαρχών μας και να ταξιδέψουν τα νέα μας στο εξωτερικό, δεν θυμάμαι να επιζητούσαμε καλλιτέχνες που να μιλάνε για την αξία της δημοκρατίας ως γενικότητα. Αλλά ανθρώπους διεθνώς αναγνωρίσιμους, με συνείδηση και ενσυναίσθηση, για να «μεταφέρουν» τη δικτατορία που βιώναμε εμείς, ως δικτατορία, στα πέρατα. 

Και που, αν δούμε το έργο με την όπισθεν, δεν ξέρω αν η δική μας (ανίερες, βέβαια, τέτοιες συγκρίσεις) συγκρίνεται με τη δικτατορία διαρκείας που έχει ζήσει ο ρωσικός λαός από τον Στάλιν και στις ημέρες μας από τον Πούτιν. Ο Παναγούλης δεν ρίσκαρε τη ζωή του γενικώς, αλλά ειδικώς. Γιατί τρέμουν να καταγγείλουν τον Πούτιν; Οταν η Κύπρος δέχτηκε εισβολή από τους Τούρκους, ο Νταλάρας τραγουδούσε για την ειρήνη γενικώς; 

Στοπ! Ρέα, στοπ! Ενώ γράφω, με διαβάζω και με/μου θυμώνω ότι ψάχνω για επιχειρήματα. Γιατί οι καλλιτέχνες με μπροστάρη τον παππού Γιώργο δεν είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται τι γίνεται, αλλά ότι δεν θέλουν να δουν τι γίνεται. Είναι λοιπόν σαν να χαραμίζω λέξεις για να επιχειρηματολογήσω για ολοφάνερα. 

Οτι, δηλαδή, η Ρωσία βιώνει δικτατορία διαρκείας. Οτι ένας στυγνός δικτάτορας εισβάλλει σε ξένο έδαφος, στην Ουκρανία που λυσσαλέα αντιστέκεται, όχι για να την απελευθερώσει, αλλά για να μεγαλώσει τον πληθυσμό ανθρώπων που θα υποφέρουν κάτω από την μπότα του, χωρίς προοπτική ανατροπής του και χωρίς δικαίωμα στην ευκαιρία να αλλάξουν την τύχη της ζωής τους, ενώ οι πιο «ολίγοι» στην Ιστορία της ανθρωπότητας θα απολαμβάνουν αστρονομικά πλούτη.  

Αν γράφω, είναι για να ξεσπάσω τη θλίψη μου. Για ανθρώπους ευκατάστατους (δείχνω άλλου είδους κατανόηση στους «ελιγμούς» συνείδησης ανθρώπων που πεινάνε… η πείνα δικαιούται άλλα κριτήρια) που ενεργούν λες και παρκάρουν αυτοκίνητα σε γκαράζ, ιδίως σε ηλικίες που θα έπρεπε να φέρουν αγέρωχα γνώμη. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μετράω ιδιαίτερα τον νέο που ενεργεί «επαναστατικά». Αυτό σημαίνει νέος. Με νοιάζει όμως ο θλιβερός ηλικιωμένος που παριστάνει το χέλι. Μπορεί τα στερνά να ξεμπροστιάζουν τα πρώτα».     

                                              (Αρθρο της Ρέας Βιτάλη από το prοtagon.gr)