Απόψεις...

 

«Ο Ε. Χ. Καρ στο εμβληματικό βιβλίο του «Τι είναι η Ιστορία» γράφει: «Ενας λόγος που η Ιστορία σπάνια επαναλαμβάνεται σε λαούς με ιστορική συνείδηση είναι πως τα dramatis personae έχουν ενημερωθεί στη δεύτερη πράξη για τη λύση της πρώτης και η δράση τους επηρεάζεται από αυτή τη γνώση. Οι Μπολσεβίκοι γνώριζαν πως η Γαλλική Επανάσταση είχε καταλήξει σ’ έναν Ναπολέοντα και φοβόνταν πως η δική τους επανάσταση θα κατέληγε με τον ίδιο τρόπο». Και έκαναν αυτά που έκαναν. 

Σήμερα, λόγω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, επανήλθε στην επικαιρότητα η συμφωνία του Μονάχου (Σεπτέμβριος 1938), που απέδειξε με τα όσα επακολούθησαν πού οδηγεί η πολιτική του κατευνασμού. Αντί να συμβάλει στην ειρήνη, τελικά προετοιμάζει τον πόλεμο.Ο Βλαντιμίρ Πούτιν από το 2008 έδωσε δείγματα των προθέσεών του όταν εισέβαλε στη Γεωργία. Ο Ρώσος ηγέτης αποθρασύνθηκε από τη μαλθακή αντιμετώπιση αυτής της εισβολής και το 2014 κλιμάκωσε την επιθετικότητά του. Εισέβαλε στην Ουκρανία και προσάρτησε τη χερσόνησο της Κριμαίας. 

Η Ευρώπη της Αγκελα Μέρκελ αντέδρασε τότε με κυρώσεις που ελάχιστα ακούμπησαν το καθεστώς Πούτιν. Απεναντίας, όλο αυτό το χρονικό διάστημα οι δουλειές με τη Ρωσία γίνονταν κανονικά προς μεγάλη ικανοποίηση του Γκέρχαρντ Σρέντερ και του Ματέο Ρέντσι, υψηλόμισθων υπαλλήλων ρωσικών ενεργειακών κολοσσών».

                                                     (Σ. Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Αν πιστεύετε ότι ένας φρικτός πόλεμος που μαίνεται, ένας λαός που θρηνεί χιλιάδες νεκρούς και αντιστέκεται με μαρτυρικό τρόπο, μπορεί να συγκινήσει την αριστερά, όπως τη συγκινεί η βασανισμένη ύπαρξη του Κουφοντίνα, είστε εκτός τόπου και χρόνου. Ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα που εκφράζει και εκφράζεται από τη θέση της Ν. Μποφίλιου «πάντα με τον άνθρωπο» παρασύρεσαι σε ένα άλλο σύμπαν. 

Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν έχει πρόσωπο. Δεν έχει σκοτωμένους, δεν έχει θηριώδεις καταστροφές, δεν έχει προσφυγιά που να αναδεικνύεται με σπαρακτικές φωτογραφίες και εκκλήσεις για αλληλεγγύη και… «Αθρωπιά». Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία είναι ένα «Σφυροκόπημα σε πέντε άξονες» είναι «μάχη μέχρις εσχάτων». Μια μικρούτσικη φωτογραφία ενός κρατήρα στο έδαφος δείχνει τον πόλεμο. Μια μεγαλούτσικη κείμενο - λεζάντα τον επεξηγεί.

«Η Ρωσία μπορεί να χάνει τον πόλεμο στον τομέα της επικοινωνίας, κερδίζει όμως τις μάχες επί του πεδίου» με προσθήκη ότι «οι δυνάμεις του Πούτιν σφίγγουν τον κλοιό γύρω από το Κίεβο και το Χάρκοβο και επελαύνουν στα μέτωπα της Ανατολής και του Νότου Οι συνεταιριστές της… «αθρωπιάς» μένουν άγρυπνοι τη νύχτα για τον κορονοϊό που σαρώνει τις φυλακές Δομοκού. Στις υπόλοιπες φυλακές της χώρας ας κάνει ο κορονοϊός και οι υπεύθυνοι ό,τι καταλαβαίνουν. Αλλά όχι και στο Δομοκό. Εκεί βρίσκονται οι μη αναλώσιμοι κρατούμενοι, του συστήματος που τάσσεται πάντα με τον άνθρωπο. Αρκεί ο «άνθρωπος» να ονομάζεται Κουφοντίνας».

                                                                                 (Κ. Γαλανού-liberal.gr)