ΑΠόψεις...

  

«Η ζοφερή συγκυρία της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία και το σοκ που προκάλεσε τόσο στην Ευρώπη όσο και παγκοσμίως, εγείρει πολυεπίπεδους προβληματισμούς γύρω από την πολιτική διαδικασία, αφυπνίζει τις δημοκρατικές συνειδήσεις και προτεραιοποιεί επιτακτικά νέες ανάγκες. Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες αντιδράσεων «κανονικών» μέχρι τώρα ανθρώπων, που μας εκπλήσσουν δυσάρεστα. 

Μας εκπλήσσει δυσάρεστα λ.χ. που επιμένουν αρκετοί να εστιάζουν την προσοχή τους, ενώ έχουμε καθαρή, στερεοτυπική περίπτωση καταπάτησης των κανόνων του διεθνούς δικαίου και βίαιη προσπάθεια αναθεώρησης του τρόπου με τον οποίο τα έθνη επέλεξαν να διακανονίσουν ειρηνικά τη μεταξύ τους συνύπαρξη.

Μας συγκλονίζει η απόλυτη έλλειψη συναίσθησης, η απάθεια ή ακόμη και ο κυνισμός απέναντι στην ανθρώπινη τραγωδία και τον όλεθρο. Μας προσβάλλει η υποκρισία και η παλιανθρωπιά των ανιστόρητων συμψηφισμών από εκείνους που δεν τους βγαίνει ούτε λέξη από το στόμα για να καταδικάσουν την ωμή και πολιτικά βάναυση θεώρηση του κόσμου από τον Πούτιν. 

Μας λυπεί η αφωνία εκείνων που, ενώ ξέρουν το σωστό, ξέρουν ποια είναι η ευθύνη τους απέναντι στο προνομιακό τους ακροατήριο, λυγίζουν τελικά κάτω από το βάρος των φαντασιώσεών τους και του θαυμασμού τους στο ρωσικό μεγαλείο.

Όμως, οι ελεύθερες κοινωνίες και τα πολιτεύματα του φιλελεύθερου δημοκρατικού κόσμου διαθέτουν και τους αυτοματισμούς αλλά και τους αναγκαίους μηχανισμούς για να παραμείνουν στην τροχιά του ορθού λόγου, του δικαίου και της δημοκρατικής αρετής».

                                                                    (Γ.Ανδρουλάκης-liberal.gr) 

«Δεν θέλω να πω κάτι άσχημο για την ανθρώπινη φύση, αλλά όλα συνηθίζονται. Και ο πόλεμος και οι θάνατοι και τα κρούσματα και οι ξαπλωμένοι στην εντατική. Θυμηθείτε με τι αγωνία κοιτάζαμε τον αριθμό των κρουσμάτων και των θανάτων πριν δυο χρόνια, δείτε και πως αντιδρούμε σήμερα. Μετά από τέσσερις βδομάδες αρχίζω να βλέπω τα ίδια σημάδια και για το Ουκρανικό. «Παίξτε ρε παιδιά στις τηλεοράσεις και κάτι άλλο, μπουχτίσαμε από πόλεμο» μου λένε στον δρόμο. 

Θα μου πείτε ότι σε τούτη τη χώρα έχουμε προϊστορία μπουχτίσματος από την ευμάρεια. Πριν όχι πολλά χρόνια, τόσο πολύ είχαμε σιχαθεί τα 4x4 στα γκαράζ μας, τις αστακομακαρονάδες, την πλήρη απασχόληση και την απέραντη ρευστότητα, που (το 2008) κάψαμε την Αθήνα για να ξεσπάσουμε και να διασκεδάσουμε την ανία μας. Τώρα δεν θα βαρεθούμε να βλέπουμε διαρκώς βομβαρδισμένες πολυκατοικίες και εικόνες εκρήξεων από drowns;

Οπότε σας ενημερώνω ότι είμαστε πολύ κοντά στο να πούμε ένα «άι σιχτίρ» στις εικόνες του πολέμου και της προσφυγιάς, για να ξαναγυρίσουμε στον Φιλιππίδη, στον Λιγνάδη και στο μυστήριο των τριών νεκρών παιδιών της Πάτρας. Δυο πράγματα αγαπάμε με πάθος εδώ στην Ελλάδα. Τον Πούτιν και να παριστάνουμε τους Σέρλοκ Χομς. Όλα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται. Α συγγνώμη, υπάρχει κι ένα τρίτο. Τα κρατικά επιδόματα. Κι σ’ αυτό είμαστε εξπέρ και αχόρταγοι».

                                                                      (Δ. Καμπουράκης- liberal.gr)