Απόψεις...

 

«Είναι απολύτως σεβαστές οι επιλογές του καθενός εξ ημών. Σε ποιόν Θεό να πιστεύει, ποιοι να είναι οι φίλοι του και ποιες οι πεποιθήσεις του για κάθε θέμα που απασχολεί ή δεν απασχολεί την κοινωνία. Όταν όμως κάποιος είναι υπουργός μιας κυβέρνησης που δίνει καθημερινή μάχη για τον Κορονοϊό και κλείνει το μάτι του στους αντιεμβολιαστές, τότε έχει πρόβλημα η κυβέρνηση. 

Ασφαλώς και ο κ. Λιβανός έχει το δικαίωμα να επισημάνει την ιδιαίτερη σχέση του με τον εκλιπόντα. Αλλά δεν μπορεί να προσπερνάει έτσι απλά την μεγάλη μάχη που έχει δώσει ο μητροπολίτης κατά των εμβολίων. Και μάλιστα την ώρα που η χώρα υποφέρει από την στενοκεφαλιά μιας χούφτας ιδεοληπτικών. Ο ανεμβολίαστος μητροπολίτης νόησε και πέθανε, τελικά, από τον κορονοϊό. Και ο υπουργός δεν βρήκε να πει μια λέξη για αυτό που έχει συμβεί στην εκλογική του περιφέρεια. 

Για το γεγονός ότι πολλοί συμπολίτες του παραμένουν ανεμβολίαστοι επειδή ακολούθησαν τις συμβουλές και παραινέσεις του ιεράρχη που έτυχε να «ευλογήσει» και τον υπουργό τους».

                                                                        (Θ.Μαυρίδης- liberal.gr)

«Δεν είναι δυνατόν υπουργός μιας μεταρρυθμιστικής κεντροδεξιάς κυβέρνησης να περιορίζεται σε εγκωμιαστικά επίθετα για έναν καλό, αλλά σκληρό αρνητή μητροπολίτη.  Ως υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης είναι μέλος μιας κυβέρνησης που αντιμετωπίζει ένα ακραίο μέτωπο αντιεμβολιαστών, παίρνει αντιδημοφιλή μέτρα για να τους πείσει και να τους περιορίσει, βάζει πρόστιμα στους αρνητές και πληρώνει μεγάλο πολιτικό κόστος από τους περιορισμούς που επιβάλλει. 

Όποιος διαφωνεί με τα παραπάνω ή πιστεύει ότι δεν αφορούν τους δικούς του ψηφοφόρους, παραιτείται από υπουργός. Διαφορετικά, είναι άκρως υποκριτικό το πρωί να καμώνεσαι τον μεταρρυθμιστή, δίπλα στον Μητσοτάκη, και το βράδυ να ακκίζεσαι με τους αρνητές που αποδυναμώνουν ή σαμποτάρουν το έργο του.

                                                                       (Σ.Γιαννακά –iefimerida.gr)

«Κάθε ναυάγιο είναι σχεδόν πανομοιότυπο· ακόμη κι αν αλλάζουν οι τύποι των σκαφών, οι συνθήκες ελάχιστα διαφέρουν. Υπερφορτωμένα και κακοσυντηρημένα σκαριά, ιστιοφόρα, θαλαμηγοί και καταμαράν ή φουσκωτές λέμβοι μένουν από καύσιμα ή προδίδονται από μηχανική βλάβη προτού φτάσουν στα μισά του δρόμου. Η εισροή υδάτων είναι αναπόφευκτη. Η μετατόπιση φορτίου από τους πανικόβλητους επιβάτες είναι ζήτημα χρόνου. 

Οι διακινητές που αναλαμβάνουν τον χειρισμό του σκάφους σπανίως είναι έμπειροι καπετάνιοι ή έχουν τεχνικές γνώσεις μηχανικού, είναι και αυτοί από τους πιο αναλώσιμους στην αλυσίδα των κυκλωμάτων. Οι επικεφαλής συνήθως κρύβονται στη στεριά, ανέγγιχτοι από τις διωκτικές αρχές.Εάν υπάρχει χρόνος, προτού βρεθούν στο νερό οι ναυαγοί θα καλέσουν τον ευρωπαϊκό αριθμό εκτάκτου ανάγκης «112». Μέχρι να σπεύσουν οι διασώστες, κάθε λεπτό μετράει. 

Οι ναυαγοί συνήθως δεν γνωρίζουν να κολυμπούν, δεν έχουν σωσίβια ή, αν φορούν, δεν αποκλείεται να πρόκειται για φθηνές απομιμήσεις, φτιαγμένα από υλικά που τα μετατρέπουν σε βαρίδια στη θάλασσα. Οι πιθανότητες επιβίωσης είναι εναντίον τους».

                                                                 (Γ. Παπαδόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)