Απόψεις...

 

«Το ένα ψέμα έφερνε το άλλο, το μίγμα αμετροεπούς ανευθυνότητας, αλαζονείας και χρήματος εναλλασσόταν αρχικά με βαλκανική «ανυπότακτη» μαγκιά (πιο πολύ των συγγενών του αυτή, όχι του ίδιου, για να είμαστε δίκαιοι) και στη συνέχεια, όταν τα πράγματα άρχισαν να ζορίζονται, με δήθεν εξηγήσεις και νέα ολοφάνερα ψέματα, που δημιουργούσαν νέα χειρότερα προβλήματα, κι έτσι η κατάληξη ήταν η απολύτως αναμενόμενη.

Διότι σε μία σοβαρή χώρα όπως η Αυστραλία, στο τέλος θα γίνει αυτό που πρέπει. Ακόμη κι αν κάποια στιγμή, λόγω μιας αρχικής αβλεψίας των αρχών ή μιας εσφαλμένης δικαστικής κρίσης που έμεινε στη λεπτομέρεια και παρείδε την ουσία, κάποιος που θεωρεί ότι μπορεί να είναι υπεράνω των όσων ισχύουν για όλους τους άλλους νομίζει πως τα κατάφερε. Όχι, στο τέλος θα γίνει αυτό που πρέπει και αυτό συνέβη εν προκειμένω: τα ψέματα τελείωσαν, οι κανόνες εφαρμόστηκαν και για κείνον όπως για τον καθένα.Τυχόν δε προσφυγή ξανά στα δικαστήρια έχει ελάχιστες ελπίδες τώρα να ευδοκιμήσει. Γιατί έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο το διακύβευμα. 

Το περιέγραψε πολύ καλά ο αν. Πρωθυπουργός της χώρας: «Στη μεγάλη πλειοψηφία των Αυστραλών δεν αρέσει η ιδέα ότι κάποιο άτομο, είτε είναι ένας αθλητής του τένις είτε ο Βασιλιάς της Ισπανίας είτε η Βασίλισσα της Αγγλίας, μπορεί να έρθει εδώ και να έχει ένα διαφορετικό πλαίσιο κανόνων από αυτό που οποιοσδήποτε άλλος οφείλει να τηρεί. Είτε συμφωνούν είτε όχι με τους κανόνες, πιστεύουν ότι πρέπει να τηρούνται, και αυτό ήταν το θέμα με τον Νόβακ Τζόκοβιτς».

                                                                          (Π. Περάκης-ATHensvoice)

 

«Οταν επί σχεδόν σαράντα χρόνια μια κοινωνία, ένα πολιτικό σύστημα και μια πανεπιστημιακή κοινότητα έχουν αποδεχθεί ή συμβιβαστεί με αυτό το χάλι που βλέπουμε, αυτό σημαίνει πως αυτό το χάλι μάς εκφράζει. Οι οποιεσδήποτε αντιρρήσεις υποκύπτουν μπροστά σε αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα. 

Οι προσπάθειες μιας μειοψηφίας πανεπιστημιακών –μιας μικρής μειοψηφίας για να κυριολεκτήσω– να αλλάξει η κατάσταση δεν επηρεάζει τη μεγάλη εικόνα. Ο μύθος του Σισύφου ταιριάζει απόλυτα με τις προσπάθειές τους. Αγωνίζονται, «ματώνουν» και τελικά όλα παραμένουν ίδια, για να μην πω ότι χειροτερεύουν. Και πάλι, ακούραστοι, προσπαθούν από την αρχή».

                                                                            (Σ. Μουμτζής- Liberal.gr)