Αρβυλόμαγκες...

 

«Παραλήρημα ανευθυνότητας. Παραλήρημα ναρκισσισμού. Παραλήρημα αποπροσανατολισμού. Μερικές λεπτομέρειες που προσφάτως αναδύθηκαν από τους γνωστούς αρβυλόμαγκες. Και είναι χαρακτηριστικές, αποκαλυπτικές και άκρως διδακτικές. Ποιος ο υπεύθυνος και ο ένοχος; Ποιος ο κατάπτυστος; Ποιος ο ποινικά, ηθικά και αισθητικά κολάσιμος; Ποιο το πρόβλημα; Ποιος ο «δολοφόνος»; Ο γνωστός αρβυλόμαγκας των αναρτήσεων και του εκδικητικού πορνό; Οχι, φυσικά. Για όλα φταίει ο Μητσοτάκης. Για όλα φταίει κάθε πρωθυπουργός. Για όλα φταίνε οι πολιτικοί. Απίστευτο και ανατριχιαστικό!

Γιατί απίστευτο; Επειδή, προφανώς, οι πρωταθλητές της αρβυλομαγκιάς εκλαμβάνουν τους θεατές και οπαδούς τους σαν αμνοερίφια που βόσκουν και καταβροχθίζουν κουτόχορτο. Και είναι λογικό. Και είναι λογικό επειδή είναι αυτονόητο. Το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο μαζί τα ίδια άρβυλα.

Ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εκείνοι κρυφό καμάρι. Προφανώς, γνώριζαν τις επιδόσεις του φίλου, συνεργάτη και κολλητού τους. Ομως άκρα του τάφου σιωπή. Ασε που μεταξύ τους μπορεί να τον θεωρούσαν παράδειγμα προς μίμηση. Η χυδαιότητα και η μανιώδης προσκόλλησή τους στη διαπόμπευση κάθε ανεγκέφαλου θηλυκού να εκλαμβάνονται ως ακαταμάχητο και ύψιστο επιχείρημα. Και ως απόλυτη τεκμηρίωση εκείνου του είδους αρσενικού με την κραυγή «γ@@ω και δέρνω».

Και ανατριχιαστικό επειδή με τη γνωστή αιλουροειδή εκτροπή αποπροσανατολισμού επιχειρείται η γνωστή αντιμετάθεση. Δηλαδή από την προσωπική ευθύνη στη γενική, στην κυβερνητική και την πολιτική. Οχι λοιπόν ο συνεργάτης μας. Οχι η υποκρισία μας. Οχι ο πολτός, ο βόθρος και τα απόβλητα. Οχι ο μεγάλος χαβαλές μας. Οχι εμείς, αλλά αυτοί οι κακοί πολιτικοί. Αρες, μάρες, αρβυλο-κουκουνάρες! 

Και κάτι ακόμα. Είμαι βέβαιος, κόβω τον σβέρκο μου γι’ αυτό, ότι το ίδιο θα έκαναν σε όποιον άλλον πρωθυπουργό. Το «αντί» του συρμού. Το «αντί» του αποπροσανατολισμού. Το «αντί» ως πλυντήριο προσωπικών ενοχών. Το «αντί» ως καταφύγιο βολικό. Το «αντί» ως επιχείρημα επαναστατικό. Το «αντί» ως δόλωμα για το πλήθος χαβαλέδων, καφενόβιων και αναλφάβητων θεατών. Το «αντί» η σημερινή μόδα τρομοκρατημένων και κατά βάθος υποταγμένων πολιτών.

Ο νεοελληνικός θρίαμβος αρβυλομαγκιάς είναι προϋπόθεση δύο παραγόντων. Αξιοσημείωτων και αποκαλυπτικών. Ο πρώτος παράγοντας, η τηλεθέαση, οι οπαδοί, το κοινό, οι αριθμοί, οι όμοιοι, οι φανατικοί. Το ίδιο αρβυλόμαγκες και αυτοί. Ομοιος ομοίω αεί πελάζει. Στοιχειώδες. Ανευ αυτών θα είχαν εξαφανιστεί. Ανευ αυτών των ομοιοπαθών ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους θα τους έλεγε ένα γεια. Ανευ αυτών εκεί, εκεί, στη Γ’ Ερασιτεχνική.Ο δεύτερος παράγοντας, η αισθητική. Δηλαδή πολιτισμός. Δηλαδή καλλιέργεια εσωτερική. Δηλαδή κομψότητα. Δηλαδή ηθική. Και όποιος πιστεύει ότι η αισθητική είναι απόκτημα, δικαίωμα, προνόμιο και ιδιοκτησία των πλουσίων και των μεγαλοαστών πλανάται πλάνη αδικαιολόγητη και βολική.

Το χειρότερο είδος ακαλλιέργητων και αισθητικά αναλφάβητων προέρχεται από την κυριαρχία του νέου χρήματος. Προϊ- όν και αυτό της πράσινης και της πέτσινης αλλαγής. Οπως λένε και για τον αμερικανικό πολιτισμό των μαζών, όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι του νέου χρήματος, οι λεγόμενοι «νεόπλουτοι», πέρασαν από τη βαρβαρότητα κατευθείαν στην παρακμή. Χωρίς να συναντηθούν με το ενδιάμεσο στάδιο του πολιτισμού. Στουρνάρια ήταν, ακόμα χειρότερα στουρνάρια κατέληξαν!Όπως λέει και το γνωστό ρητό, «έξω κούκλα, μέσα πανούκλα». 

Με απλά λόγια, κυκλοφορούν με ρούχα Armani, παπούτσια Prada και οθωμανικό φέσι στο κεφάλι. Εξαιρετικοί στην αξιοποίηση τεχνολογικών και εντυπωσιακών οπτικών εφέ. Εξαιρετικοί στην αφομοίωση αμερικανικών τηλεοπτικών μεθόδων. Εξαιρετικοί γνώστες περιτυλίγματος και παραπλάνησης. Αν όμως τους ξύσεις, τότε πάνω σε αρχοντόβλαχους, κουτοπόνηρους και χαβαλέδες θα πέσεις.

Ο μιμητισμός είναι πιθηκισμός. Ο πιθηκισμός, απόδειξη και τεκμηρίωση απαίδευτου κοινού. Ο πιθηκισμός, το άσυλο των εξαρτημένων, των υποταγμένων και των καθυστερημένων μαζών. Και δεν είναι μόνο τα «Αρβυλα», είναι και το άλλο πλήθος των τηλεοπτικών εκπομπών. Είναι τα ριάλιτι που λειτουργούν ως αγοραία θεραπευτήρια νέων υποψήφιων παικτών.Ενα είναι το κοινό όλων των κρίσεων, το χαρακτηριστικό: ο υπόνομος εκλαμβάνεται ως ύψιστο αγαθό!»

                                             (Αρθρο του Δ. Δανίκα από το «Πρώτο Θέμα»)