Απόψεις...

 

«Φανταστείτε ένα Πανεπιστήμιο όπου οι φοιτητές δεν μπορούν να δίνουν τα μαθήματα τους με όποια σειρά και όποτε αυτοί επιθυμούν. Όπου δεν μπορούν να εξετάζονται όσες φορές επιθυμούν στο ίδιο μάθημα. Όπου δεν μπορούν να αποτυγχάνουν σε περισσότερα από, για παράδειγμα, δύο μαθήματα το ακαδημαϊκό έτος. Όπου η εξεταστική του Σεπτεμβρίου υφίσταται μόνο για την μειοψηφία των φοιτητών που έχουν αποτύχει έως δύο μαθήματα. 

Όπου η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο μεταφράζεται σε σκληρή δουλειά μέχρι την λήξη των σπουδών. Όπου η αποφοίτηση συνοδεύεται από δικαιολογημένη περηφάνια και αίσθημα προσωπικής καταξίωσης. Όπου δηλαδή, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο από ότι στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο που μόλις περιέγραψα. Υπάρχει ένα μεγάλο πλήθος εξαιρετικών Πανεπιστημίων στο εξωτερικό, τα περισσότερα εκ των οποίων άγνωστα στον μέσο Έλληνα, ίσως γιατί εκεί δεν φοίτησαν γόνοι πολιτικών οικογενειών. 

Σε αυτό το “Ιδανικό Πανεπιστήμιο” μπορείτε να φανταστείτε ότι οι φοιτητές θα αντιμετωπίζουν με αδιαφορία την βία των τραμπούκων, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και του εξοπλισμού των Σχολών τους ή ότι δεν θα ασκούν πίεση για ακόμη καλύτερες υποδομές και επίπεδο εκπαίδευσης; 

Έχουν γίνει σημαντικά βήματα, οι καταστάσεις είναι πιο ώριμες πια. Αυτό όμως που με ανησυχεί, και μάλιστα πολύ, είναι ότι η πολιτική ελίτ του τόπου μας δίνει την εντύπωση ότι μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται ότι η επιβίωση μας εξαρτάται από την ανταγωνιστικότητα μας σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη. Σε μόλις μια εικοσαετία μία χώρα μπορεί να βρεθεί στην πρωτοπορία ή να καταλήξει στην απαξίωση. Και στην δεύτερη περίπτωση τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα αναστρέψιμα.

Δεν αρκούν βήματα εμπρός. Όχι μόνο στην εκπαίδευση, αλλά σε όλους τους τομείς χρειάζεται να κινηθούμε με σχέδιο, αποφασιστικότητα και την αίσθηση του κατεπείγοντος. Είναι εθνικό καθήκον».

(Αχ. Ζαπράνης- TO BHMA )

«Στο τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, η Ελλάδα επιδεικνύει μια θλιβερή, ντροπιαστική πρωτιά. Στο ερώτημα εάν οι πολίτες έχουν μια θετική, ουδέτερη ή αρνητική εικόνα για την Ε.Ε., η Ελλάδα παρουσιάζει το υψηλότερο ποσοστό αρνητικών απαντήσεων (30%) και το χαμηλότερο ποσοστό θετικών (μόλις 33%) από όλες τις 27 χώρες της Ε.Ε. (μέσος όρος Ε.Ε.-27: 45% θετικών και 16% αρνητικών απαντήσεων). Τελευταίοι. Καμία κοινωνία δεν αντιπαθεί την Ευρωπαϊκή Ενωση περισσότερο από την ελληνική! 

Πώς εξηγούνται τόσο απογοητευτικά (και ανησυχητικά) δεδομένα; Φταίει η οικονομική κρίση και η οδυνηρή εμπειρία των μνημονίων; Τότε πώς εξηγείται ότι οι δύο πρώτες χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά θετικής γνώμης για την Ε.Ε. είναι η Ιρλανδία (70%) και η Πορτογαλία (62%), που αμφότερες υπέστησαν τα αμέσως βαρύτερα προγράμματα λιτότητας; 

Κάτω από μια πλειοψηφία φιλοευρωπαϊκών κομμάτων κινούνται υπόγεια ρεύματα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι ορατά γύρω μας, στους φανατισμένους αντιεμβολιαστές, στα μεσαιωνικά τμήματα του κλήρου, στην πολιτική αφασία new age ψεκασμένων, στα περιτρίμματα της Ακροδεξιάς και στους χουλιγκάνους της αριστερής αναρχίας. Τροφοδοτούνται από το αφήγημα των «συμφεροντολόγων Ευρωπαίων», από το εκκωφαντικό έλλειμμα εθνικής αυτογνωσίας που παράγει το τροπάριο του εθνικού μιζεραμπιλισμού. Ομνύουν σε μιαν εκδοχή εθνικής ταυτότητας που αρέσκεται να βλέπει τον εαυτό της ως το μονίμως αδικημένο θύμα της ιστορίας, ενώ συνιστούν μάλλον «τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας».

                                                               (Γ. Παγουλάτος -ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ )