Απόψεις...

 

 «Με ανάρτησή του στο Facebook, ο διευθυντής της «Αυγής» ανακοίνωσε το κλείσιμο της καθημερινής εφημερίδας, καθώς και την παραίτησή του, και εξήγησε γιατί, κατά τη γνώμη του, το φύλλο δεν ήταν πλέον βιώσιμο.Εν πρώτοις, είναι λυπηρό να κλείνει ένα έντυπο, θα συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό. Μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 πανηγύριζε γιατί θα έκλεινε κανάλια και εφημερίδες, το «Βήμα», το Mega κ.λπ. Αντίθετα, για όλους τους δημοκράτες πολίτες, που πιστεύουν στον πλουραλισμό και στην ελευθερία του Τύπου, είναι λυπηρό μια ιστορική εφημερίδα της ανανεωτικής Αριστεράς να φτάνει κοντά στο τέλος, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζαμε. 

Άγνωστο αν η καθημερινή «Αυγή» κλείνει για οικονομικούς ή για άλλους λόγους. Ποτέ δεν έγιναν γνωστά τα οικονομικά στοιχεία και η χρηματοδότησή της. Η εφημερίδα, το 2016 παραδέχτηκε ότι μια κυπριακή offshore αγόρασε μετοχές της, αλλά χωρίς διευκρινίσεις [Αριστερά και offshore, ένα άλλο κεφάλαιο, που δεν είναι της στιγμής]. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέχει το 40% των μετοχών της εταιρείας, τα υπόλοιπα τα έχουν άγνωστοι μικρομέτοχοι.

«Σήμερα η κατάσταση έχει ως εξής: Ελλείψει συνδρομητών, οι πόροι για να χρηματοδοτηθεί η καθημερινή έκδοση, απλά δεν υπάρχουν. Τελεία», ανέφερε ο Τσέκερης στην ανάρτησή του. Άρα οι λόγοι είναι οικονομικοί, κλείνουν, όπως φαίνεται, τα πορτοφόλια και στην Κουμουνδούρου. 

Η «Αυγή», παρότι εκφράζει, υποτίθεται, αξίες της Αριστεράς, δεν διαχειρίστηκε ανθρώπινα το τέλος: εργαζόμενοι ταλαιπωρήθηκαν για καιρό, έμειναν απλήρωτοι, απήργησαν, τρομοκρατήθηκαν ώστε να αποχωρήσουν με εθελουσία. Τραγική πραγματικότητα για ένα κόμμα που συνηθίζει να καταγγέλλει εργασιακό μεσαίωνα… στους άλλους. Αλλά, αυτή είναι η ειρωνεία της Ιστορίας: Όταν στήνεις μνημεία ανύπαρκτων νεκρών στο προαύλιο της ΕΡΤ, έρχεται η ώρα που πρέπει κι εσύ να απολογηθείς για όσους έχεις ταλαιπωρήσει ή εκδιώξει».

                                                                   (Σ.Γιαννακά- iefimerida.gr) 

«Μπορεί να μην αντανακλάται στις κυκλοφορίες του, αλλά ο Τύπος εξακολουθεί να είναι το οξυγόνο της πλουραλιστικής δημοκρατίας. Εξακολουθεί να είναι ο φορέας του υπεύθυνου λόγου, που οφείλει να υπακούει στους γραπτούς νόμους, αλλά και στους άγραφους κανόνες· που, παρότι ενίοτε παρασύρεται από την εχθροπάθεια των κοινωνικών δικτύων, δεν παύει να ελέγχεται για την αξιοπιστία του. Η δημόσια σφαίρα έχει ανάγκη τους ιστορικούς τίτλους εφημερίδων που μπορούν να λειτουργούν ακόμη ως αγωγοί έλλογης, γόνιμης αντιπαράθεσης. Γι’ αυτό και γίνεται φτωχότερη όταν τους χάνει».

                                                                                 (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)