Κάπως έτσι ήταν ανέκαθεν η Ρωσία...

 

«Πρόκειται για μια μορφή ληστρικού καπιταλισμού· ενός κλεπτοκρατικού συστήματος χωρίς κανόνες και βεβαίως χωρίς διαφάνεια. Για να διασφαλιστεί αυτή η οικονομική τάξη με τα προνόμια που επισύρει κρίνεται απαραίτητη η κατάργηση της ελευθερίας του λόγου, η πλύση εγκεφάλου, η απομόνωση από τον έξω κόσμο σε επίπεδο πληροφόρησης και γενικά η ενίσχυση του αστυνομικού κράτους με μονοκομματικό σύστημα, λογοκρισία, κοινοβούλιο-μαριονέτα και τα τοιαύτα. 

Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η εδραίωση του έθνους σ’ ένα όσο το δυνατόν πιο εκτεταμένο έδαφος βάσει του μίσους για κάποιες εθνοτικές ομάδες, η ανάδυση δηλαδή της ρωσικής ταυτότητας σε αντιπαράθεση με άλλες ταυτότητες και με παράλληλη μαχητική διεκδίκηση της ανωτερότητάς της. 

Για να επιτευχθεί αυτό, βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία της προσωπολατρίας ―μια αρχαία ρωσική παράδοση από τους τσάρους μέχρι τον Λένιν και τον Στάλιν―, η ενίσχυση της προεδρικής εξουσίας και του εσώτερου κύκλου των ολιγαρχών που αναδείχτηκαν από τον χαοτικό καπιταλισμό της δεκαετίας του 2000, καθώς και ο νεποτισμός, η ευνοιοκρατία, η επιλεκτική εφαρμογή της δικαιοσύνης, η επιλεκτική εφαρμογή του νόμου («Όλα για τους φίλους! Ο νόμος είναι για τους εχθρούς») και η μυστικότητα της εξουσίας με παρασκηνιακή λήψη βασικών αποφάσεων. Κάπως έτσι ήταν ανέκαθεν η Ρωσία. 

Το τρίτο χαρακτηριστικό, ή καλύτερα το τρίτο σύνολο χαρακτηριστικών, είναι η «συντηρητική αντίσταση» στη δυτική «παρακμιακότητα» της αθεΐας, του «γάμου ομοφύλων, του ριζοσπαστικού φεμινισμού, της ομοφυλοφιλίας, της μαζικής μετανάστευσης», που η Δύση προσπαθεί να επιβάλει σε όλο τον κόσμο μέσω της διάδοσης της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Ο πανρωσισμός τοποθετεί τους Ρώσους στη θέση του ανώτερου έθνους όπως κάποτε ο ναζισμός τοποθετούσε τους Αρίους στην κορυφή της ανθρωπολογικής πυραμίδας. Με αυτό το αίτημα, το σημερινό καθεστώς χαρακτηρίζει η νοσταλγία για τη σοβιετική εποχή επειδή τότε η ΕΣΣΔ ήταν αναγνωρισμένη υπερδύναμη την οποία φοβόταν η Δύση ― όχι μόνο λόγω των πολέμων διά πληρεξουσίου και του ενδεχόμενου του πυρηνικού πολέμου, αλλά και διότι η σοβιετική ιδεολογία είχε τεράστια επιτυχία στις δυτικές κοινωνίες. 

Η έλλειψη διάκρισης των εξουσιών, ο κυβερνητικός έλεγχος στο σύστημα της δικαιοσύνης, το μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας στα χέρια του προέδρου, η προτεραιότητα των κρατικών συμφερόντων έναντι των ατομικών, τα περιορισμένα δικαιώματα των πολιτών, η εχθρότητα έναντι οποιασδήποτε αντιπολίτευσης και η εξίσωσή της με τους «εξωτερικούς εχθρούς», καθώς βεβαίως και η συγχώνευση του κυβερνώντος κόμματος με τον γραφειοκρατικό μηχανισμό είναι επίσης παραδοσιακά χαρακτηριστικά της ρωσικής κοινωνίας. 

Αν ο κομμουνισμός ταυτιζόταν με τον φασισμό σε ήθος, τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και αισθητική, το καθεστώς του Πούτιν και ο ίδιος ο πρόεδρος προσεγγίζουν περισσότερο τον ναζισμό. Το παρανοϊκό ύφος άσκησης της πολιτικής, η πολιτική μίσους (σ’ αυτή την περίπτωση για τη «Δύση»), η άλωση του κρατικού μηχανισμού, η ταυτοτική μανία, η βιομηχανία της προπαγάνδας, η de facto ποινικοποίηση κάθε διαφωνίας με τη δικαιολογία της προδοσίας ―αν και όλα αυτά μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε στον κομμουνισμό, στον φασισμό και στον ναζισμό, ο ίδιος ο Πούτιν, στις ομιλίες του, στην ψυχολογία του, θυμίζει περισσότερο τον Χίτλερ».

                  (Απόσπασμα άρθρου της Σ.Τριανταφύλλου από την  ATHenvoice)