Απόψεις...

 

«Όσο θα συνεχίζεται ο πόλεμος στην Ουκρανία τόσο θα γίνεται πιο έντονη η διαχωριστική γραμμή που θα τέμνει το πολιτικό μας σύστημα. Από τη μια μεριά όσοι στέκονται δίπλα στην Ουκρανία και τον λαό της και από την άλλη οι, χωρίς κανένα πρόσχημα, υποστηρικτές της Ρωσίας. Ιδεολόγοι και αργυρώνητοι, όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Από τη μια μεριά όσοι συντάσσονται με το δυτικό στρατόπεδο και από την άλλη όσοι γλυκοκοιτάζουν το Κρεμλίνο για έναν και μόνον λόγο: διότι μισούν τον δυτικό τρόπο ζωής και θαυμάζουν τον Πούτιν για το πώς κυβερνά τη χώρα του. Είναι ο ηγέτης—πρότυπο. Διόλου τυχαία αυτή η κατηγορία θαυμάζει και τον Τραμπ. Το σημειώνω, διότι αυτό θα το βρούμε στη συνέχεια μπροστά μας. 

Όλοι αυτοί, αγνοούν ή κάνουν ότι αγνοούν τη διάκριση θύτης—θύμα, εισβολέας—αμυνόμενος, ισοπεδώνουν αξίες και τις επικαλούνται υποκριτικά κατά το δοκούν. Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία ρωσόφιλων που καλύπτεται από τον μανδύα του «αντικειμενικού» παρατηρητή, ο οποίος όμως μονίμως ανακαλύπτει και προβάλλει δημοσιεύματα αρνητικά για την Ουκρανία, ενώ για τη Ρωσία τηρεί μια ένοχη σιωπή. Μαζί με αυτήν την επίπλαστη αντικειμενικότητα προβάλλει και το αίτημα για την ειρήνη και αποδίδει τη συνέχιση του πολέμου στις ακραίες θέσεις της Ουκρανίας, δηλαδή της παθούσας. 

Να μην ξεχνούμε κάποιους δικούς μας πολιτικούς που καλούσαν τον Ζελένσκι να αποδεχθεί τα τετελεσμένα για να αποφύγει τα χειρότερα. Ο Ζελένσκι όμως όχι μόνον αντέχει, αλλά και κάνει μια επίδειξη δύναμης, κονιορτοποιώντας στόχους στα βάθη της Ρωσίας. Και ο Τραμπ τι κάνει; Αφού τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια της Ουκρανίας, τώρα βλέπει τον Ρώσο φίλο του να μετρά τις πληγές του και τους εγχώριους θαυμαστές του να βρίσκονται σε απορία περί του πρακτέου».

                                                                             (Σ.Μουμτζής-liberal.gr)

 «Υποτίθεται ότι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ιδρύθηκε για να διαφυλάξει την ειρήνη, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα θεμελιώδη δικαιώματα. Ωστόσο, όπως συμβαίνει με κάθε μεγάλο θεσμό που δεν λογοδοτεί σε κανέναν, και που εδώ και δεκαετίες ζει αποκομμένος από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, ο ΟΗΕ έχει αρχίσει να βλέπει εαυτόν όχι ως υπηρέτη των λαών, αλλά ως αυθεντία — ικανή να καθορίζει τι είναι αλήθεια, τι είναι μίσος και τι είναι ανεκτό να λέγεται. 

Ο θεσμός που υποτίθεται ότι προασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, προσπαθεί να θεσπίσει κανόνες που, αν ίσχυαν στον έντυπο τύπο, θα έκαναν ακόμα και ολοκληρωτικά καθεστώτα να ζηλεύουν. Η πραγματική απειλή για τη δημοκρατία δεν είναι η παραπληροφόρηση. Είναι η λογοκρισία στο όνομά της.Αν κάτι χρειάζεται επαναβεβαίωση τον 21ο αιώνα, είναι η αρχή πως η ελευθερία του λόγου δεν περιορίζεται «για το καλό μας». Γιατί όποτε γίνεται αυτό, καταλήγει να είναι μόνο για το καλό αυτών που έχουν την εξουσία».

                                                                           (Αλ. Σκούρας-liberal.gr)

«Η δικαστική απόφαση έκρινε οριστικά ενόχους τους 10 από τους συνολικά 21 κατηγορουμένους, ενώ απάλλαξε οριστικά πολιτικά πρόσωπα, όπως η τότε περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου, ο τότε δήμαρχος Μαραθώνα, Ηλίας Ψινάκης, ο τότε δήμαρχος Ραφήνας, Βαγγέλης Μπουρνούς κ.ά., υπηρεσιακούς και αυτοδιοικητικούς παράγοντες. Συγγενικά πρόσωπα των θυμάτων και πληγέντες από εκείνη την καταστροφική πυρκαγιά και την ακόμη πιο καταστροφική διαχείριση της κρίσης, θεωρούν ότι δεν έχει αποδοθεί Δικαιοσύνη».

                                                                          (Αγγ. Κωβαίος-protagon.gr)