Aπόψεις...

 

«Σε ένα βιβλίο που συζητήθηκε όσο λίγα, το «Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες», δύο καθηγητές του Χάρβαρντ υποστηρίζουν ότι οι σύγχρονες δημοκρατίες δεν καταλύονται πια με τανκς στους δρόμους, αλλά εκφυλίζονται εκ των έσω – με τη σταδιακή διάβρωση των θεσμών, την υπονόμευση των κανόνων και τη διάβρωση των φραγμών στην εξουσία, μέχρι που η δημοκρατία μετατρέπεται σε αυταρχισμό. Αυτά στη θεωρία. Στον πραγματικό κόσμο, όμως, με μία μόνο εξαίρεση, καμία φιλελεύθερη δημοκρατία δεν έχει πεθάνει μέχρι σήμερα. Η εξαίρεση είναι η Βενεζουέλα.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, αυτή η χώρα ξεχώριζε ως το λαμπρότερο παράδειγμα σταθερότητας και ευημερίας σε μια ήπειρο σημαδεμένη από πραξικοπήματα και εμφύλιες συγκρούσεις. Με τα πετροδολάρια να ρέουν και την κοινωνική συναίνεση να μοιάζει ακλόνητη, ο φιλελεύθερος κοινοβουλευτισμός άντεξε σχεδόν σαράντα χρόνια. Oμως, ήδη από τη δεκαετία του 1980, η εικόνα άρχισε να θολώνει: η κατακρήμνιση των τιμών του πετρελαίου, η έκρηξη της διαφθοράς και η φθορά του πολιτικού συστήματος αποδιάρθρωσαν την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς.

Το 1998, ένας χαρισματικός πρώην λοχαγός και αποτυχημένος πραξικοπηματίας, ο Ούγκο Τσάβες, εμφανίστηκε με ριζοσπαστικό λόγο και υποσχέσεις για ριζική ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου. Η εκλογή του σηματοδότησε το τέλος της φιλελεύθερης περιόδου και την είσοδο της χώρας στον ανελεύθερο λαϊκισμό. 

Το παράδειγμα της Βενεζουέλας προσφέρει δύο διδάγματα. Πρώτον, ένας και μόνον χαρισματικός ηγέτης, σε συνθήκες θεσμικής κόπωσης και κοινωνικής απογοήτευσης, αρκεί για να μετατρέψει μια φιλελεύθερη δημοκρατία σε καθεστώς ανελεύθερου λαϊκισμού. Και δεύτερον, όταν ο λαϊκισμός ριζώσει, η επιστροφή στον φιλελεύθερο κανόνα γίνεται εξαιρετικά δύσκολη, ενώ η διολίσθηση στον αυταρχισμό γίνεται ολοένα και πιο πιθανή».

                                                                       (Τ.Παππάς-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«To συνολικό πρόστιμο που επέβαλε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με την απόφαση της 11ης Ιουνίου 2025 για κακοδιαχείριση και ελλιπείς ελέγχους στις κοινοτικές αγροτικές επιδοτήσεις από τον ΟΠΕΚΕΠΕ (Οργανισμός Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων Προσανατολισμού και Εγγυήσεων) ανέρχεται στα 415 εκατ. ευρώ (!) και οι έλεγχοι εκ μέρους της Επιτροπής που οδήγησαν στην επιβολή του προστίμου αφορούν την περίοδο 2016-2023. Υπάρχουν πρόστιμα και αλλού στην Ευρώπη αλλά ας μην το ψάχνουμε: είμαστε μακράν οι πρωταθλητές. Κανείς δεν μπορεί να μας ανταγωνιστεί σε αυτού του τύπου την επινοητικότητα ήδη από την εποχή (1986) του «σκανδάλου του καλαμποκιού» από τη Γιουγκοσλαβία που βαφτίστηκε ελληνικό για την απορρόφηση ευρωπαϊκών κονδυλίων. 

Σε 15 κράτη-μέλη της ΕΕ επιβλήθηκαν συνολικά πρόστιμα 106 εκατ. ευρώ, ενώ μόνο για την Ελλάδα (για τον εαυτό μας και την «οικογένειά» μας αποκλειστικά) το ποσό έφτασε τα 415 εκατ. ευρώ! Για να μην αναφερθούμε στην εποποιΐα με τα μελίσσια που αποκάλυψε η «Καθημερινή», όταν με έναν μαγικό τρόπο (βρέθηκε λέει η διαδικασία) οι αιτήσεις για τις επιδοτήσεις εκτινάχθηκαν από τα 25 εκατ. ευρώ σε 185 εκατ. ευρώ. Λες και όλη η χώρα έγινε ξαφνικά «Ο Μελισσοκόμος» του Θ. Αγγελόπουλου.

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, λοιπόν, στα δύο λεπτά και πενήντα δευτερόλεπτα της παρέμβασης του σε μια Επιτροπή της Βουλής στις 21 Σεπτεμβρίου του 2010 είπε τα εξής: «Η απάντηση εις την κατακραυγή που ακούγεται εναντίον του πολιτικού προσωπικού της χώρας, “πώς τα φάγατε τα λεφτά” που μας ρωτάει ο κόσμος, είναι αυτή» ανέφερε εισαγωγικά και τόλμησε να πει on camera: «Τα φάγαμε όλοι μαζί. Μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής».

                                                         (Αργ. Παπαστάθης-KAΘΗΜΕΡΙΝΗ)