Απόψεις...

 

«Η Αμερική έπαιζε παραδοσιακά έναν σταθεροποιητικό ρόλο όταν ξεσπούσαν μεγάλες κρίσεις στον πλανήτη. Είναι όμως σαφές πια ότι στα μάτια των ισχυρών παικτών η επιρροή της έχει μειωθεί θεαματικά. Και αυτό δεν συνέβη επί Τραμπ, ξεκίνησε επί Ομπάμα και τώρα κλιμακώνεται. Ο Τραμπ ονειρευόταν ότι με κάποιον μαγικό τρόπο θα τερμάτιζε τον πόλεμο στην Ουκρανία. Το ίδιο και στη Γάζα, ξανασχεδιάζοντας όλη τη Μέση Ανατολή. Μέχρι στιγμής το χάος επεκτείνεται και οι κρίσεις βαθαίνουν χωρίς ορατές λύσεις στο τέλος του τούνελ. 

Ο Αμερικανός πρόεδρος τη μία στρέφεται κατά του Ζελένσκι επειδή «συνεχίζει έναν παράλογο πόλεμο» και την άλλη τα βάζει με τον Πούτιν. Το ίδιο και στη Μέση Ανατολή, όπου άνοιξε μέτωπο με τον Νετανιάχου κατηγορώντας τον ότι προσπαθεί να βραχυκυκλώσει την αμερικανική πολιτική αλλά στο τέλος μοιάζει να σύρεται πίσω από τις επιλογές του. Δομημένη διαδικασία σχεδιασμού, εσωτερικής συζήτησης και λήψης αποφάσεων δεν υπάρχει και το γνωρίζουν όλοι στην Ουάσιγκτον. Σε μεγάλο βαθμό ισχύει το δόγμα του «ό,τι να ‘ναι», με τα κορυφαία στελέχη του Κογκρέσου και των διαφόρων υπουργείων να αναρωτιούνται «τι δηλώσεις έκανε πάλι;».

Ο κίνδυνος να καταλήξει ο Ερντογάν στο συμπέρασμα πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς καμία απολύτως επίπτωση είναι μεγάλος.Σε αυτόν τον νέο κόσμο και το απίθανα άναρχο τοπίο, κανείς απολύτως δεν έχει αναλάβει ρόλο «σερίφη». 

Για μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι πάρα πολύ δύσκολο να σχεδιάσει την επόμενη μέρα και να προβλέψει, ή να μαντέψει, τις μελλοντικές εξελίξεις. Κάθε παραδοχή που έχουμε κάνει εδώ και δεκαετίες είναι θεμελιωμένη σε κινούμενη άμμο. Είμαστε στο σαλούν και όταν αρχίσουν να πέφτουν οι «σφαίρες» καλό θα ήταν να μην περιμένουμε να βρούμε τον σερίφη να βάλει τάξη. Γιατί μπορεί είτε ο ίδιος να μην ενδιαφέρεται είτε αυτοί με τα όπλα να μην τον παίρνουν πολύ στα σοβαρά».

                                                              (Αλ. Παπαχελάς-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Η παντόφλα και η σφαλιάρα έπεφταν σύννεφο. Οι ισλαμιστές αλληλέγγυοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί τους έδερναν οι Αιγύπτιοι. Περίμεναν μια πανηγυρική υποδοχή. Αυτοί πήγαν εκεί για να συμπαρασταθούν στους Παλαιστίνιους της Γάζας. Τελικά, στο τέλος της ημέρας, αντιλήφθηκαν πως ακριβώς για αυτόν τον λόγο έφαγαν ξύλο. Επειδή οι Αιγύπτιοι δε θέλουν να βλέπουν στα μάτια τους Παλαιστίνιους ύψωσαν όχι απλώς ένα τείχος, αλλά ένα συγκρότημα αλλεπάλληλων τειχών στα σύνορα τους με τη Γάζα. 

Προφανώς, οι Αιγύπτιοι, ένας λαός ο οποίος ιστορικά ελάχιστη σχέση έχει με τους Άραβες, διδάχθηκαν από τα παθήματα των Ιορδανών, των Λιβανέζων και των Κουβεϊτιανών όταν φιλοξένησαν Παλαιστίνιους πρόσφυγες. Και προχθές έδειξαν αυτά τα αισθήματά τους στους αλληλέγγυους οι οποίοι ελπίζω να επιστρέφουν στις πατρίδες τους σοφότεροι».

                                                                        (Σ. Μουμτζής- liberal.gr)