Απόψεις...

 

«Θυμάστε την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνούσε με τον Χαϊκάλη, τον Καμμένο και τα λοιπά φρούτα των ΑΝΕΛ και, ταυτόχρονα, κατηγορούσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη για ακροδεξιό; Εκείνα τα ωραία χρόνια της «πρώτης φοράς Αριστερά», όπου η «ριζοσπαστική αλλαγή» περιλάμβανε ελικόπτερα, ψεκασμούς και προφητείες για παγκόσμιες συνωμοσίες. Όπου ο Πάνος Καμμένος –πατριώτης εξ επαγγέλματος και σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ εξ ανάγκης– ορκιζόταν πίστη στο έθνος και απειλούσε με πόλεμο όποιον τολμήσει να αγγίξει τη Μακεδονία, την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας τον είχε υπουργό Εθνικής Άμυνας.

Κι ενώ όλα αυτά συνέβαιναν, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ σαν να ήταν πολιτική μετενσάρκωση του Μουσολίνι.Η πολιτική υποκρισία στα καλύτερά της – ή αλλιώς, ελληνική κανονικότητα.Κατά την περίοδο 1939–41, δηλαδή από το σύμφωνο Μολότοφ–Ρίμπεντροπ έως την εισβολή των Ναζί στην ΕΣΣΔ, η διεθνής αριστερά κρατούσε στάση ουδετερότητας. Δεν έβλεπε τον Ναζισμό ως φασισμό προς εξόντωση, αλλά ως έναν ακόμα «ιμπεριαλισμό», ανταγωνιστικό με εκείνον της Βρετανίας και της Γαλλίας. Μέχρι να αλλάξει η γραμμή από τη Μόσχα και να γίνει... αντίσταση. Όπως τότε, έτσι και τώρα, ένα κομμάτι της αριστεράς κάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς απειλεί τις ανοιχτές κοινωνίες».

                                                                              (Κ. Στούπας- liberal.gr)

«Τους βλέπω, μετά το συνέδριο τους και τους λυπάμαι. Στα πρόσωπα τους είναι ζωγραφισμένη μια βαθιά υπαρξιακή μελαγχολία, ένα άγχος οριστικού πολιτικού θανάτου. Εκεί στην έρημη πια Κουμουνδούρου που κάποτε έσφυζε από τα πήγαινε έλα υπουργών και κραταιών παραγόντων, ψυχανεμίζονταν βέβαια το αναπότρεπτο της πορείας τους. Λογικά, με το τέλος αυτού του συνεδριακού τριημέρου, συνειδητοποίησαν το οριστικό κατέβασμα των ρολών του μαγαζιού. Όχι μόνο δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα επανάκαμψης, ούτε καν λόγο ύπαρξης έχουν. Κατηφορίζοντας μάλιστα προς το παλιό 3% των μητρικών τους σχηματισμών, αντιλαμβάνονται κάτι ακόμα δραματικότερο».

                                                                       (Δ. Καμπουράκης-liberal.gr)

«Η προφανής παρατήρηση ότι η Αριστερά, που ιστορικά και ιδεολογικά υποστηρίζει σθεναρά τα δικαιώματα των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, τρέφει μεγάλη συμπάθεια σε οντότητες όπως η Ρωσία, οι Παλαιστίνιοι της Χαμάς ή το καθεστώς του Ιράν, που συχνά επικρίνονται για την εχθρική τους στάση απέναντι σε αυτά τα δικαιώματα, αναδεικνύει μια βαθιά και πολύπλοκη αντίφαση. Αντιλαμβάνομαι το θέμα υπό το πρίσμα της λογικής, «Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τέτοιου είδους συμμαχίες, και αυτός είναι ο λόγος που η Αριστερά θέτει σε δεύτερη μοίρα τη συνεπή εφαρμογή των αρχών της για τα ανθρώπινα δικαιώματα».

                                                                       (Κ.Αθανασιάδης-protagon.gr)