Η τραμπική ιδεολογία...

 

«Η τραμπική ιδεολογία συνιστά μείγμα κοινωνικού δαρβινισμού και ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού, χωρίς στέρεο θεωρητικό υπόβαθρο. Η ροπή προς τον αυταρχισμό είναι κυρίως ενστικτώδης και βασίζεται σ’ έναν τεχνητό διχασμό: από τη μία, η απειλή μιας «εσωτερικής ανατροπής» από τους woke και τους Antifa· από την άλλη, εξωτερικοί εχθροί που μεταβάλλονται κατά περίπτωση. Εχθροί δεν θεωρούνται ούτε το πολιτικό Ισλάμ ούτε η Ρωσία, αλλά κυρίως μετανάστες, «άθεοι», ομοφυλόφιλοι, «διεφθαρμένοι γραφειοκράτες», «τρελοί αριστεροί ριζοσπάστες» και εκπρόσωποι του Τύπου που βγάζουν γλώσσα. 

Ο τραμπισμός, όπως ο φασισμός, απαιτεί ομοιομορφία και προσωπολατρία· ο εορτασμός των γενεθλίων του προέδρου ήταν ένα θλιβερό, φασιστικό θέαμα με την αρρενωπή, ναρκισσιστική, «γραφική» παρουσία του —που θυμίζει περισσότερο τον Χέρμαν Γκέρινγκ— να υπερκαλύπτει την ένδεια των επιχειρημάτων του. Κατά καιρούς ο ίδιος έχει εκφραστεί θετικά για τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, παρότι φαίνεται να αγνοεί βασικά ιστορικά δεδομένα. 

Σύμφωνα με άτομα του περιβάλλοντός του, έχει διαβάσει αποσπάσματα από τις ομιλίες του Χίτλερ και διατηρεί σχέσεις με αρνητές του Ολοκαυτώματος και πρόσωπα της alt-right και της χριστιανικής ακροδεξιάς, που τον καθοδηγούν στο «φασιστικό ύφος». Μέρος αυτού του ύφους είναι η προπαγάνδα περί θεϊκής αποστολής, που υπερβαίνει τον πολιτικό μεσσιανισμό και φλερτάρει με τη σωτηριολογία. Υπενθυμίζω πως, μετά την απόπειρα δολοφονίας του τον Ιούλιο του 2024, η ηγεσία του προσέλαβε «θεϊκή» διάσταση· πολλοί υποστηρικτές του μίλησαν για θαύμα.

Η αμερικανική δημοκρατία παρομοιάζεται συχνά μ’ εκείνη της Βαϊμάρης — ίσως καθ’ υπερβολήν κι επειδή οι αναλυτές αντιγράφουν ο ένας τον άλλο. Ωστόσο, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη βαθιά κοινωνική πόλωση, τη δημαγωγία του μίσους, τη νομοθετική παράλυση, τη σύγχυση και την αμηχανία της αριστερής αντιπολίτευσης, ούτε την αποσύνδεση του Δημοκρατικού Κόμματος από την εργατική τάξη κι από την ίδια την πραγματικότητα. 

Σ’ όλα αυτά προστίθενται τα κοινωνικά δίκτυα, που διαχέουν παραπληροφόρηση οδηγώντας στον ολοκληρωτισμό, όπως προειδοποιούσε η Χάνα Άρεντ το 1951: «Το ιδανικό υποκείμενο της ολοκληρωτικής διακυβέρνησης δεν είναι ο πεπεισμένος ναζί ή κομμουνιστής, αλλά ο άνθρωπος που δεν μπορεί να διακρίνει μεταξύ γεγονότος και μυθοπλασίας, μεταξύ αληθινού και ψέματος». 

Όπως οι Ναζί χρησιμοποίησαν τις θεωρίες συνωμοσίας για να παρουσιάσουν τους Εβραίους ως επίδοξους κατακτητές του πλανήτη, έτσι και το κίνημα QAnon επενδύει στη μυθοπλασία ενός ηρωικού Ντόναλντ Τραμπ, που πολεμά το «βαθύ κράτος» για τη σωτηρία ενός «λευκού, ανώτερου» έθνους που θα κυριαρχήσει σε ολόκληρο τον πλανήτη».

(Απόασμασμα άρθρου της Σ.Τριανταφύλλου από την ΑΤΗensvoice)