Απόψεις...

 

»Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους το 1830, η Ελλάδα γνώριζε περιόδους πολέμων, κατοχών και εμφυλίων, αλλά πάντα κατάφερνε να ανακάμψει. Ακόμα και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, η οικονομία αναπτύχθηκε με ρυθμούς 6,7% ετησίως. Σήμερα όμως, βρισκόμαστε σε μια ατέλειωτη οικονομική στασιμότητα, μια χαμένη δεκαετία που πλέον τείνει να γίνει χαμένη γενιά. Η πρώτη γενιά που θα παραλάβει φτωχότερη χώρα από αυτή που παρέλαβαν οι γονείς της.

Πώς φτάσαμε εδώ; Η απάντηση δεν είναι μυστήριο. Για δεκαετίες, το κράτος λειτουργούσε ως μηχανισμός εξυπηρέτησης πελατειακών συμφερόντων. Οι κυβερνήσεις, είτε δεξιές είτε αριστερές, συναγωνίζονταν στο ποιος θα διορίσει περισσότερους στο δημόσιο, ποιος θα υποσχεθεί περισσότερες συντάξεις, ποιος θα διατηρήσει τα προνόμια των συντεχνιών. Το 2007, η Ελλάδα είχε έναν δημόσιο τομέα που απορροφούσε πάνω από το 43% του ΑΕΠ. Οι συντάξεις αποτελούσαν το 17% του ΑΕΠ, ενώ ο κρατικός δανεισμός ξεπέρασε κάθε όριο. Οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, αντί να επενδυθούν σε υποδομές και καινοτομία, σπαταλήθηκαν σε φαραωνικά έργα χωρίς οικονομική απόδοση και σε πελατειακές παροχές.

Η κρίση που ακολούθησε δεν ήταν ένα ατύχημα. Ήταν η αναπόφευκτη κατάρρευση ενός συστήματος που βασιζόταν στην κρατική σπατάλη, τη φορολογική αφαίμαξη και τη διαφθορά. Και όμως, η πραγματική τραγωδία δεν είναι μόνο ότι η κρίση συνέβη, αλλά ότι, παρά τις θυσίες και τις όποιες μεταρρυθμίσεις, το πολιτικό μας ένστικτο δεν άλλαξε. Ή ακόμα και σήμερα, η αντιπολίτευση συνεχίζει να υπόσχεται εύκολες λύσεις, χωρίς να αγγίζει τις δομικές αιτίες της κρίσης. 

Η μεγάλη πλειοψηφία των αντιπολιτευτικών κομμάτων, επαναφέρουν τις ίδιες καταστροφικές πολιτικές του παρελθόντος: διορισμούς στο δημόσιο, αυξήσεις χωρίς αντίκρισμα, υπονόμευση κάθε προσπάθειας ιδιωτικοποίησης ή απελευθέρωσης της αγοράς. Οι υποσχέσεις για «ανάκτηση του κοινωνικού κράτους» είναι μια θλιβερή υπενθύμιση του πώς φτάσαμε εδώ. Οι ίδιοι που υποσκάπτουν την οικονομία είναι οι πρώτοι που καταγγέλλουν την «ανισότητα» που δημιουργούν οι δικές τους πολιτικές».

                                                                           (Αλ.Σκούρας-liberal.gr) 

 «Μισές δουλειές κάνουν. Κατάφεραν να ακυρώσουν μεν διά βοής στην Εκθεση Θεσσαλονίκης την εκδήλωση για την ισραηλινή λογοτεχνία που είχε οργανώσει η πρεσβεία της χώρας. Αν ήθελαν να απαλλάξουν πραγματικά τον κόσμο από το μίασμα, θα έπρεπε να οργανώσουν δημόσια καύση των βιβλίων για να μη συνεχίσουν να δηλητηριάζουν τα αγνά μυαλά μας. Επίσης, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να αρπάξουν μερικούς από τους παρισταμένους, να τους διακοσμήσουν με το κίτρινο άστρο και να τους διαπομπεύσουν στους δρόμους της πόλης. 

Παραλογίζομαι, θα μου πείτε. Οσοι εισέβαλαν στον χώρο της εκδήλωσης με παλαιστινιακές σημαίες και κατάφεραν να την ακυρώσουν δεν είναι νεοναζί. Είναι άνθρωποι προοδευτικοί. Τις προάλλες τούς πήραν τα ζουμιά όταν είδαν τον Πούτιν και τον Σι να συνεορτάζουν τη νίκη κατά του ναζισμού. Και είναι και άνθρωποι του πολιτισμού. Εκδότες και βιβλιοπώλες κατάφεραν με τον δημοκρατικό τους δυναμισμό να καταργήσουν μια εκδήλωση για το βιβλίο σε μια έκθεση βιβλίου. Πώς αλλιώς να εκφράσουν τον σεβασμό και την αγάπη τους για το ευαίσθητο αυτό πολιτισμικό προϊόν; Τους συμπαραστάθηκε και η ΠΟΕΒ, αρκτικόλεξο με σφραγίδα, ελεγχόμενο από το ΚΚΕ. Τους συμπαραστάθηκε κι ένας κατάλογος από εκδότες και βιβλιοπώλες – οι περισσότεροι αγνώστων λοιπών στοιχείων. 

Oταν εμποδίζεις την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών είσαι τρομοκράτης. Ο χώρος του βιβλίου ελέγχεται από την Aριστερά. Και η Aριστερά, όχι μόνον στην Ελλάδα, είναι αντισημιτική. Oχι για θρησκευτικούς λόγους, όπως ήταν σε προηγούμενους καιρούς η ελληνορθόδοξη Δεξιά. Ο,τι κι αν είναι όμως –δικαίωμά της–, η απαγόρευση μιας εκδήλωσης για το βιβλίο και τους λογοτέχνες παραπέμπει σε ένα βαθμό πολιτισμού που θεωρούσαμε ότι τον έχουμε ξεπεράσει. Ντροπή για τους συγγραφείς. Ντροπή για τους θεσμούς».

                                                           (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)