Απόψεις...

 «Μαζέψαμε τα φρούτα που κρέμονται χαμηλά στο δέντρο», δήλωσε πρόσφατα στην «Κ» ο νομπελίστας οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης απαντώντας για τις μεταρρυθμίσεις που θα έπρεπε να κάνει η Ελλάδα. Ανέφερε την ανάγκη εκσυγχρονισμού του δημόσιου τομέα, το σχολείο που οδηγεί σε μαθητές ουραγούς στην PISA, ενώ πρότεινε κίνητρα ώστε να γυρίσουν επιστήμονες που έφυγαν στο εξωτερικό την εποχή των μνημονίων. 

Ζήτησε, τέλος, μέτρα, όπως η επιτάχυνση της Δικαιοσύνης, για να προσελκύσει η χώρα περισσότερες επενδύσεις. Η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει το ευρωπαϊκό ρεκόρ καθυστέρησης στην έκδοση δικαστικών αποφάσεων – 1.400 μέρες για μια τελεσίδικη απόφαση στην Ελλάδα, 297 στην Αυστρία!

Είναι αλήθεια ότι στα έξι χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία η κυβέρνηση Μητσοτάκη προώθησε ορισμένες σημαντικές αλλαγές που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια. Κυρίως εύκολες, όπως η ψηφιοποίηση κάποιων υπηρεσιών του Δημοσίου, η σύνδεση των ταμειακών και των POS με το υπουργείο Οικονομικών, η επιστολική ψήφος, η απόδοση συντάξεων σε 200.000 πολίτες που περίμεναν χρόνια. Αλλά και κάποιες δυσκολότερες που δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί, όπως ο εκσυγχρονισμός των Ενόπλων Δυνάμεων και η ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ. Ωστόσο, πολλά περιμένουν ακόμη να γίνουν».

                                                      (Ν. Παπαδόπουλος-KAΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Η Αθήνα έχει ακόμη σαράβαλα λεωφορεία, παρά τη βελτίωση με τη δρομολόγηση των νέων ηλεκτρικών. Αλλά τα σαράβαλα που έχει ακόμη στους δρόμους, θυμίζουν Ανατολική Ευρώπη του 1990 και προσβάλλουν τους Ελληνες πολίτες. Και δεν είναι μόνο που είναι διαλυμένα. Είναι και που είναι βρώμικα, τα τζάμια σκονισμένα, η γενική εικόνα τέταρτος κόσμος.

Οταν περνάω από στάσεις λεωφορείων και βλέπω τα πλήθη, κουρασμένους εργαζόμενους ανθρώπους να περιμένουν στις στάσεις, συχνά για 20 ή 30 λεπτά, απλώς για να επιστρέψουν στο σπίτι τους, ο ένας πάνω στον άλλον, λόγω αραιών δρομολογίων, αναλογίζομαι τις εσωτερικές, βουβές σκέψεις των ανθρώπων αυτών. Συχνά έχω βρεθεί στην ίδια θέση και όταν έχω τη δυνατότητα πηγαίνω με τα πόδια ή αναγκάζομαι να πάρω ταξί. Αυτή είναι η δημοκρατία στην Αθήνα.

Υπάρχει μια πάρα πολύ κακή κατάσταση στην καθημερινότητα της Αθήνας, που γίνεται χειρότερη από τη μονοκρατορία των αυτοκινήτων και των δικύκλων παντού. Λες και όσα έχουν επιτύχει άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ακόμη και εκείνες που είναι απλώς λίγο καλύτερα ή στην ίδια στάθμη με τη δική μας, συμβαίνουν σε άλλον πλανήτη και δεν μας αφορούν. Δυστυχώς, όσοι μετακινούνται κάθε μέρα στην Αθήνα, αθροίζουν μέσα τους, δίχως ίσως να το συνειδητοποιούν, ένα τεράστιο ψυχικό βάρος, μια πίεση που είναι εξαιρετικά φθοροποιός».

                                                                (Ν.Βατόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)