Απόψεις...

 

«Η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση πιάστηκε στον ύπνο με τη συνωμοσία των Τεμπών. Η συνωμοσία έγκειται στη μεθόδευση κάποιων κέντρων στο εσωτερικό και το εξωτερικό, εκμεταλλευόμενα την οργή που προκάλεσε το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, να ανατρέψουν την κυβέρνηση και να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα.Σχεδόν, για δυο χρόνια κάθε τυχάρπαστος καιροσκόπος μπορούσε να παρελαύνει στα μέσα ενημέρωσης παριστάνοντας τον ειδικό πραγματογνώμονα και να διαδίδει όποια ευφάνταστη ιστορία κατέβαζε η γκλάβα του…

Η τρομοκράτηση όσων εκ των γονέων και συγγενών των θυμάτων δεν επιθυμούσαν το διασυρμό και την εκμετάλλευση της τραγωδίας τους δεν εξέλειπε της προσπάθειας των συνωμοτώ να επιβάλλουν την ατζέντα τους.Ενώ υπήρχαν εμφανείς ενδείξεις ανάμειξης ξένων και εγχώριων κέντρων στη διόγκωση και εκμετάλλευση της υπόθεσης, οι δικαστικές και κυβερνητικές αρχές που είναι αρμόδιες για την προστασία των πολιτών, του πολιτεύματος και της κυριαρχίας της χώρας ολιγωρούσαν.

Το ξήλωμα της συνωμοσίας ξεκίνησε όταν ένας δημοσιογράφος αποκάλυψε πως τα περί επικύρωσης των σεναρίων της μεταφοράς λαθραίου εύφλεκτου υλικού που δημιούργησε την έκρηξη και πολλαπλασίασε τα θύματα από το πανεπιστήμιο της Γάνδης ήταν μυθεύματα. Η ανάκαμψη της κυβέρνησης στις τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνει πως η συνωμοσία των Τεμπών «ξεφουσκώνει» και η δικαιοσύνη θα μπορέσει να αποδώσει τις ευθύνες σε όποιους αναλογούν.Ας ελπίσουμε πως θα διορθωθεί και η εικόνα δημοσιοϋπαλληλικής διάλυσης του σιδηροδρόμου».

                                                                              (Κ.Στούπας- liberal.gr)

«Για όλους εμάς, στην Ελλάδα, που μοιραζόμαστε την ιστορικά και στατιστικά σχεδόν αδιανόητη τύχη να ζούμε σε χώρα δημοκρατική και ειρηνική, ο πόλεμος είναι κάτι για το οποίο διαβάζουμε στις εφημερίδες και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ τις εικόνες του τις βλέπουμε μόνο στο σινεμά και την τηλεόραση. Διαβάζουμε ή ακούμε: «Σκοτώθηκαν 37 πολίτες από βομβαρδισμό στην πόλη Χ». «Α, τους καημένους», σκέφτονται οι πιο ευαίσθητοι, δαπανώντας συνολικά δύο δευτερόλεπτα. 

Διαβάζουμε ή ακούμε: «Αγώνας για ανακατάληψη της περιοχής Ψ, με εκατοντάδες νεκρούς». «Πω-πω, δες τι γίνεται εκεί πέρα», αντιδρούν κάποιοι. Όταν ακούμε βέβαια ότι σ’ ένα βομβαρδισμό σκοτώθηκαν μικρά παιδιά, η φρίκη μας κρατάει λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω. Και μετά, όλες και όλοι, επιστρέφουμε στις πολύ πιο ανώδυνες έγνοιες της δημοκρατικής και ειρηνικής κανονικότητας μας. Φυσικά πράγματα, αυτά. Ανθρώπινα. 

Όλες και όλοι, κι εγώ μαζί, έτσι κάνουμε. Κι εκτός αν πάμε οι ίδιοι σε πεδίο μάχης ή σε πόλεις και χωριά που βομβαρδίζονται – που δεν θα πάμε – αυτή η φυσική μας απόσταση από το φαινόμενο του πολέμου θα παραμείνει. Ο μόνος άλλος τρόπος να έρθουμε ψυχικά λίγο πιο κοντά στην τόσο ξένη σε εμάς εμπειρία του πολέμου είναι η συνάντηση με ανθρώπους που είτε πολέμησαν οι ίδιοι, είτε υπέστησαν βαριά τις συνέπειες».

                                                                         (Απ.Δοξιάδης-liberal.gr)