Μόνη της, ενάντια στην αγέλη...

 

«Αυτή η γυναίκα δεν είναι καθόλου τυχαία. Γεωργία Τύρου. Εκπροσωπεί τον αντιστασιακό αγώνα της καθημερινότητας. Και, επιτρέψτε μου, μπορεί αυτή να είναι και η πιο γενναία αντίσταση, γιατί δεν έχει «συντρόφους» στο πλευρό της. Ο καθένας σε τέτοιου είδους αντιστάσεις είναι μόνος του. Αυτός και ο πόνος του. Δεκατέσσερα χρόνια ένα κυλικείο, πανεπιστημιακού χώρου, υπό κατάληψη. Δεκατέσσερα χρόνια παρεχόταν φιλοξενία στο μη νόμιμο. Χώρος δημιουργικής, ελεύθερης «έκφρασης» στα «παιδιά». Ισως η μόνη χώρα όπου το «παιδιά» φτάνει μέχρι και τα σαράντα-πενήντα ηλικιακά έτη. 

«Το πληρώνω το μαγαζί» είπε η γυναίκα. Είδες; Οταν ο χώρος γίνεται ιδιωτικός, πώς υπερασπίζεσαι αλλιώς; Λες η Γεωργία Τύρου να είναι ο χρήσιμος «ηλίθιος»; Ας με συγχωρήσει, δεν την υποτιμώ, απλώς ας ακολουθήσει τον συλλογισμό μου. Αναγνώστες μου, τα μάθατε τα καθέκαστα. Ο αρσενικός πάει να κολλήσει αφίσα. «Φύγε» τον διατάζει η γυναίκα. «Τι θα κάνεις; Τι θα κάνεις; Τι θα κάνεις;» τη δυναμιτίζει εκείνος… (Διαβάστε πίσω από την επαναλαμβανόμενη ερώτησή του το κομπλεξικό Εγώ τού –και καλά– αρσενικού, κάπως ως «τι μπορείς εσύ, μωρέ, να μου κάνεις εμένα;»). 

«Φύγε, φύγε» επιμένει η Γεωργία γεμάτη τσαγανό. Ξανά εκείνος: «Τι θα μου κάνεις;». Εκείνη «Δεν θα μου κολλήσεις τίποτα! Το πληρώνω» (εννοεί την καντίνα). Εκείνος αμέριμνος κολλάει και αποστομώνει: «Τι κατάλαβες τώρα, ας πούμε;». Αρα, εγώ θα κάνω αυτό που γουστάρω και λέγε ό,τι θες, κακομοίρα. Εκείνη σκίζει την αφίσα. Ανεπίτρεπτο! Τολμάς εσύ, μια γυναίκα, να σκίσεις «Εγώ» άρρενος; Σε αυτό το σημείο έρχονται και οι λοιπές «δυνάμεις», λοιπά ανδροειδή να ενισχύσουν: «Ελα, κοίτα τι ωραίο που είναι! Γιατί δεν σου αρέσει;» (Σκεφτείτε το, θα μπορούσε ακριβώς με τα ίδια λόγια να είναι λέξεις βιαστή). 

Πλέον τη σπρώχνουν. Ο ένας της ρίχνει και χαστούκι. Ετσι της πρέπει! Μόνο έτσι μπορεί να ξεθυμάνει η εκτόνωση «παιδιού» όταν μια γυναίκα τού αντιστέκεται. «Μη με ακουμπάς» φωνάζει η γυναίκα. Και, προσέξτε, το καλύτερο! Το πιο ξεμπροστιαστικό του ψωροανδρισμού. «Εσύ μας ακουμπάς». Ως ομάδα πια. Πληθυντικός αριθμός. Οι λέξεις έχουν βάρος. Εθιξες την αγέλη. Ενωμένοι σε ψέμα. Η θρασυδειλία στο έπακρο. Απολύτως συντονισμένοι να τη βγάλουν τρελή: «Εσύ μας ακουμπάς». 

Επιμένω, αναγνώστες μου. Μελετήστε τον λόγο χωρίς να τον αντιπαραβάλετε με το περιστατικό. Είναι ένας καθεαυτού διάλογος βιασμού. Συνελήφθη ο 34χρονος φοιτητής, ελληνικής καταγωγής, ο οποίος κάνει το διδακτορικό του, πριν εκπνεύσει το αυτόφωρο. Εναντίον του είχε υποβάλει μήνυση η παθούσα. Μετρήστε τσαγανό ως τον ουρανό! Μετρήστε σφυγμούς φόβου και ενώ κάνει μήνυση. Αν μέσα σε πανεπιστημιακή κοινότητα είσαι απροστάτευτη και πρέπει μόνη να τα βγάλεις πέρα με νταήδες… Εξω από το πανεπιστήμιο; Οικειοθελώς στόχος πλέον. 

Να λέμε αλήθειες, ώστε να έχουμε αντίληψη του μεγέθους τσαγανού! Χίλιοι δήθεν «αστυνομικοφύλακες». Κάτι στο περίπου. Πες τους και μαζορέτες πανεπιστημίων. Πάντως 1.000 είχαν προσληφθεί για μια νέα σελίδα φύλαξης και προφύλαξης των πανεπιστημίων. (Καλύτερα να περισσεύουν παρά να λείψουν…) Διαχρονικά άγνωστος ο αριθμός αστυνόμων που φυλάσσουν στόχους. Είναι όντως όλοι στόχοι. Μπορεί να εξυπηρετούνται και ρουσφέτια; Ποτέ δεν θα μάθουμε. Είναι ευαίσθητος τομέας. 

Αρα, διαχρονικά μπορούν να επικαλούνται ότι πρέπει να παραμένει εν κρυπτώ. Ας είναι! Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν κάποιος σκέφτηκε να προφυλάξει από την επομένη τού περιστατικού αυτή τη γυναίκα. Αν της διατέθηκε φύλαξη. Αν αντιμετωπίζουμε με εκτίμηση και βαθύ σεβασμό, όπως και της πρέπει, τον αντιστασιακό αγώνα της καθημερινότητας. Και αναμένω απάντηση από τον υπουργό. Τι μέτρα λάβαμε ως Πολιτεία για αυτή τη γυναίκα από την επομένη του περιστατικού και μετά; 

ΥΓ: Εννοείται ότι η Γεωργία Τύρου μού είναι απολύτως άγνωστη».

(Αρθρο της Ρέας Βιτάλη από το protagon.gr)