Απόψεις...

 

«Τον ονόμασαν «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο», ο οποίος έληξε τέσσερα χρόνια μετά με την αντιφασιστική νίκη. Αυτή η πορεία δεν εξάγνισε μόνον το σοβιετικό καθεστώς από τη βαρβαρότητα των γκούλαγκ και των εκτελέσεων, αλλά απώθησε από την ιστορική μνήμη το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ. που ουσιαστικά μοίραζε την ανατολική Ευρώπη μεταξύ Σοβιετικής Ενωσης και ναζιστικής Γερμανίας. Ηταν ένα σύμφωνο ειρήνης ανάμεσα στα δύο κράτη, στο οποίο, με βάση με όλα τα τεκμήρια, πίστεψε ο Στάλιν, αλλά ο Χίτλερ το χρησιμοποίησε ως τακτικό όπλο για τους δικούς του στόχους. 

Η σοβιετική ιστοριογραφία, στο πλαίσιο της στράτευσής της για την υπεράσπιση του επίσημου αφηγήματος για το συγκεκριμένο σύμφωνο, αντιστρέφει τον τρόπο που το προσέγγισαν οι δύο δικτάτορες. Ομως τα γεγονότα τους διαψεύδουν. Οπως σημειώνει ο Φερνάντο Κλαουντίν, μία εβδομάδα πριν από την εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων στη Σοβιετική Ενωση, το πρακτορείο ΤΑΣ, στις 14 Ιουνίου 1941, ανακοίνωνε ότι οι Σοβιετικοί είναι έτοιμοι να διαπραγματευθούν νέα, στενότερη συνεργασία με τους Γερμανούς, ενώ μόλις πριν από δύο μήνες, τον Απρίλιο του 1941, είχαν υπογράψει σύμφωνο μη επίθεσης με την Ιαπωνία, το οποίο τηρήθηκε ευλαβικά και από τις δύο πλευρές μέχρι τις αρχές Αυγούστου 1945.

Αψευδέστατος μάρτυρας της πεποίθησης του Στάλιν πως ο Χίτλερ θα σεβαστεί την υπογραφή του είναι ο πλήρης αιφνιδιασμός του ευθύς ως πληροφορήθηκε την εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων στο σοβιετικό έδαφος, ενώ οι συντριπτικές απώλειες του Κόκκινου Στρατού τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου αποδεικνύουν πόσο απροετοίμαστος βρέθηκε. Mέχρι την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας, η Σοβιετική Ενωση είχε καταλάβει την ανατολική Πολωνία, την Καρελία, τη Βεσσαραβία, τη Βουκοβίνα, καθώς και τις Βαλτικές χώρες, ενώ σε αυτό το διάστημα τροφοδοτούσε τη ναζιστική Γερμανία με τις απαραίτητες γι’ αυτήν πρώτες ύλες…

Σημειωτέον πως μέχρι την 22α Ιουνίου 1941 η Σοβιετική Ενωση είχε καταλάβει την ανατολική Πολωνία, την Καρελία, τη Βεσσαραβία, τη Βουκοβίνα καθώς και τις Βαλτικές χώρες, ενώ σε αυτό το διάστημα τροφοδοτούσε τη ναζιστική Γερμανία με τις απαραίτητες για αυτήν πρώτες ύλες».

                                                                              (Σ.Μουμτζής-liberal.gr)

«Καταλήψεις, αφίσες που καλούν σε «επανάσταση», τραμπουκισμοί κατά καθηγητών, σπασμένα αμφιθέατρα και ένας γενικός εκφυλισμός κάθε έννοιας ακαδημαϊκής σοβαρότητας. Πίσω από όλα αυτά, σχεδόν πάντα, κρύβεται μια συγκεκριμένη ιδεολογία: η Αριστερά. Είτε μιλάμε για τις φοιτητικές παρατάξεις του Αριστερού χώρου είτε για τις πιο ακραίες αναρχικές ομάδες, ο κοινός παρονομαστής είναι η περιφρόνηση προς τη δημοκρατική νομιμότητα και η λατρεία της βίας ως «μέσο αγώνα». 

Κάποιοι θεωρούν ότι με τις…προοδευτικές απόψεις τους μπορούν να …χτίζουν πρυτάνεις, να καταστρέφουν ότι πληρώνουν οι φορολογούμενοι και να εκφοβίζουν ή να κτυπούν όποιον διαφωνεί μαζί τους. Αυτό δεν είναι ελευθερία. Είναι φασισμός! Να πούμε και κάτι ακόμη: Η Αριστερά με μπροστάρηδες φοιτητές και βία, ήταν αντίθετη σε κάθε πρόοδο κι ας αυτοαποκαλούνταν προοδευτική. Ας μη ξεχνάμε ότι από τα πρώτα, τα αρχικά συνθήματα των Αριστερών νεολαιών, ήταν ενάντια στην εντατικοποίηση των σπουδών που επιχείρησε να επιβάλλει η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή με υπουργό Παιδείας τον συνετό Γεώργιο Ράλλη. Κι άρχισε να επιβάλλει αυτή την αντίληψη με βία, καταλήψεις και να ζητά …τεμπελιά! 

Πενήντα ένα χρόνια μετά, μικρές, επικίνδυνες ομάδες και μηδενιστικές ομάδες Αριστερών και Αριστεριστών, απαιτούν δια της βίας να ακούγονται στα Πανεπιστήμια ΜΟΝΟ οι δικές τους ιδεοπολιτικές/μηδενιστικές απόψεις. Ήθελαν το άσυλο για τη δική τους ασυδοσία και την ταυτόχρονη φίμωση των άλλων. Τα ίδια και στους δρόμους, με όπλα τις μολότοφ και αποτέλεσμα τις καταστροφές και την τυφλή βία. Κάπως έτσι σκοτώθηκαν οι αθώοι στη Μαρφίν, στο όνομα της επανάστασης!»

                                                         (Ν.Γ. Σακελλαρόπουλος-emvolos.gr)