Aπόψεις..

 

@ «Έχω πάει και ελέγξει σχεδόν 30 χώρες. Αυτά που βλέπω εδώ, δεν τα είδα πουθενά!» Πολ Τόμσον, Δανός Επικεφαλής Επιθεωρητής ΔΝΤ

Αυτά τα λόγια βγήκαν από το στόμα του Δανού Πολ Τόμσον, ο οποίος ήταν και επικεφαλής του κλιμακίου των ελεγκτών ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ. Σύμφωνα με το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, οι απαντήσεις των Ελλήνων αξιωματούχων στις ερωτήσεις των ελεγκτών, άφηναν τους τελευταίους άφωνους! Για παράδειγμα:

Πριμ παραγωγικότητας: «Εδώ, βλέπουμε ένα κονδύλι για πριμ παραγωγικότητας σε δημοσίους υπαλλήλους. Γιατί το πληρώσατε αφού οι στόχοι της αύξησης της παραγωγικότητας, δεν επετεύχθησαν», ρώτησαν.

Η απάντηση: «Ξέρετε, δεν είναι ακριβώς έτσι, διότι η προσπάθεια που κατεβλήθη για την επιτυχία του στόχου ήταν πραγματικά αξιοσημείωτη...»

Πόσοι απασχολούνται στο δημόσιο; Η απάντηση:  «Τι ακριβώς εννοείτε; Γιατί έχουμε διάφορες κατηγορίες και διαφορετικές συμβάσεις εργασίας.»

Ελεγκτές: «Εμείς απλώς θέλουμε τον αριθμό.»

Έλληνες αξιωματούχοι: «Για τον συνολικό αριθμό, δεν είμαστε έτοιμοι. Θα μαζέψουμε τα στοιχεία και σε επόμενη συνάντηση, θα σας ενημερώσουμε!»

Πόσους διεφθαρμένους υπαλλήλους έχετε πιάσει; Η απάντηση: «Ξέρετε, αυτά τα πράγματα άπτονται της ανεξάρτητης δικαιοσύνης, οι δε διαδικασίες είναι χρονοβόρες και δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε επακριβώς την εξέλιξη της κάθε υπόθεσης...»

Σ.Σ : Ο Πολ Τόμσον έχει ελέγξει χώρες όπως η Κολομβία, η Ουκρανία, καθώς και αφρικανικές. Την πρώτη μέρα, τους ελεγκτές, τους έβγαλαν για μεσημεριανό (lunch) ο κ. Υπουργός και ο κ. Υφυπουργός, σε παρακείμενο εστιατόριο, και παρήγγειλαν και πλήρωσαν φαγητά αξίας 750 ευρώ (!), δηλαδή 150 ευρώ το άτομο. Ζήτησαν (ο Υπουργός) να προστεθούν και 50 ευρώ πουρμπουάρ για τον σερβιτόρο και να σταλεί ο λογαριασμός στο Υπουργείο. Από την επόμενη μέρα, οι 3 ελεγκτές του ΔΝΤ αρνήθηκαν να πάνε για φαΐ με τον Υπουργό και πήγαν μόνοι τους. 40 ευρώ και οι τρεις!

                                                  (Serafeim Michiotis- ευρωπαϊστές f/Β)

@ Από την επίσκεψη μου στην Ιρλανδία, και πιο συγκεκριμένα στο Δουβλίνο βλέπω μια πόλη ζωντανή, με νεανική ενέργεια, πλούσια πολιτιστική ταυτότητα και –κυρίως– μια κοινωνία που, παρ’ όλα τα προβλήματά της, μοιάζει να έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό της πολύ περισσότερο απ’ ό,τι έχουμε καταφέρει εμείς στην Ελλάδα. 

Στο Δουβλίνο βλέπω μια χώρα που έχει αφήσει πίσω της το δικό της μνημόνιο –και την κρίση που το προκάλεσε– όχι επειδή την «ξεπέρασε» εύκολα, αλλά γιατί υπήρξε ένας σχετικός πολιτικός ρεαλισμός. Τα δημόσια μέσα μεταφοράς λειτουργούν, το κράτος πρόνοιας –αν και με αδυναμίες– είναι πιο οργανωμένο, και το κράτος, σε γενικές γραμμές, εμπνέει εμπιστοσύνη. Οι Ιρλανδοί δεν φοβούνται το κράτος, δεν το αντιμετωπίζουν ως εχθρό ή ως λάφυρο, όπως πολλές φορές συμβαίνει στην Ελλάδα.

Περπατώντας στο Δουβλίνο, σκέφτηκα πόσο διαφορετικά διαχειρίζονται την πολιτική ζωή. Εκεί, η κριτική είναι έντονη, αλλά δεν καταλήγει σε μηδενισμό. Υπάρχει πολυκομματισμός αλλά χωρίς τον τοξικό διχασμό που μας διακατέχει συχνά εδώ. Στην Ελλάδα, η δημόσια συζήτηση συνεχίζει να είναι φορτισμένη, σχεδόν εμφυλιακή, με όρους «πατριώτη» ή «προδότη», αριστερού ή δεξιού με τρόπο που καταστρέφει κάθε προσπάθεια διαλόγου.

Δεν λέω ότι η Ιρλανδία είναι παράδεισος – οι ανισότητες υπάρχουν, η κρίση στέγης είναι έντονη, και πολλοί νέοι ζουν σε συνθήκες ανασφάλειας. Όμως, η διαχείριση των θεσμών, η σχέση κράτους-πολίτη και η δημόσια σφαίρα μοιάζουν πιο ώριμες, πιο ευρωπαϊκές. Δεν υπάρχει αυτή η διαρκής αίσθηση του «μπάχαλου» που συχνά βιώνουμε στην Ελλάδα.

Ίσως τελικά η πιο σημαντική διαφορά να είναι η εμπιστοσύνη: στην Ιρλανδία, ο κόσμος μπορεί να διαφωνεί αλλά συνεχίζει να πιστεύει ότι κάτι μπορεί να αλλάξει μέσα από θεσμούς. Εδώ, ακόμα παλεύουμε να πιστέψουμε ότι οι θεσμοί υπάρχουν για όλους, όχι μόνο για τους ισχυρούς.

                                                        (Δημήτρης Ευθυμίου - ευρωπαϊστές f/B)