Απόψεις...

 

«Ενα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα και από τις τεράστιες αστοχίες της Μεταπολίτευσης είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα ξόδεψε δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε εξοπλισμούς χωρίς να καταφέρει να δημιουργήσει στοιχειώδη αμυντική βιομηχανία. Καταφέραμε όμως και το ακατόρθωτο. Οταν αποκαλύφθηκαν οι παραδοσιακές μίζες και οι ευρηματικές μέθοδοι των αντισταθμιστικών οφελών, δαιμονοποιήσαμε ό,τι είχε να κάνει με την παραγωγή ή την τεχνολογική έρευνα στον τομέα των εξοπλισμών. Εξοπλισμοί και λαμογιές ήταν σχεδόν συνώνυμα. 

Η πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς απαγόρευσε επιπλέον στους πανεπιστημιακούς μας να συνεισφέρουν σε έρευνες που είχαν οποιαδήποτε σχέση με την άμυνα. Με αποτέλεσμα, καθηγητές που σε άλλες χώρες θα έβγαζαν πατέντες, να παράγουν εργασίες θεωρητικού περιεχομένου και μηδενικής πρακτικής αξίας.

Τα πράγματα, όμως, ευτυχώς, αλλάζουν. Το τι έχει πετύχει η Τουρκία στην αμυντική βιομηχανία της μας σόκαρε, επιτέλους. Τα ταμπού σπάνε, καταλαβαίνουμε όλοι ότι το ΕΜΠ δεν μπορεί να είναι άβατο για έρευνα που σχετίζεται με την άμυνα και πως κανένας εργατοπατέρας δεν μπορεί, με τις πλάτες λαϊκιστών πολιτικών, να μπλοκάρει κρίσιμα εθνικά προγράμματα, όπως π.χ. ο εκσυγχρονισμός πολεμικών αεροσκαφών.Η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ και σημαίνοντες παράγοντες του ιδιωτικού τομέα ασχολούνται πλέον πολύ σοβαρά με το ζήτημα».

                                                            (Αλ. Παπαχελάς- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Από δήμαρχος, κλητήρας. Ετσι μου φαίνεται ο Ντόναλντ Τραμπ. Αντί να έχει μια στρατηγική θεώρηση όλου του κόσμου, κάθεται και νταλαβερίζεται με τον φίλο του τον Βλαδίμηρο σε ένα σικέ ματς σε βάρος της Ουκρανίας ή παζαρεύει κάθε μέρα τους δασμούς ανάλογα με τα κέφια του. Φυσικά για εμάς τους Ελληνες αυτό που προέχει είναι ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ τουλάχιστον να μη στέκεται απέναντί μας. 

Παλιότερα, τουλάχιστον ξέραμε ότι θα έστελναν οι Αμερικανοί ένα μεσολαβητή σε Αθήνα και Αγκυρα, για να πέσουν οι τόνοι εκατέρωθεν και η ζωή να συνεχιστεί με αδιατάρακτη την ενότητα του ΝΑΤΟ. Ηταν μια βεβαιότητα που σήμερα δεν υπάρχει. Και εξωτερική πολιτική χωρίς βεβαιότητες, μόνον με ρίσκα, είναι δύσκολη υπόθεση, καθώς είναι πρωτόγνωρη».

                                                                         (Σ.Μουμτζής-liberal.gr)

 «Hταν χθεσινή δήλωση του Πεσκόφ, αν δεν κάνω λάθος: «Η Ρωσία θυσιάζει ούτως ή άλλως πολλά γι’ αυτήν τη συμφωνία, αφού στόχος της ήταν να καταλάβει ολόκληρη την Ουκρανία». Με άλλα λόγια, ζητάει να αποζημιωθεί και για τα διαφυγόντα κέρδη της επιχείρησης. Αν ισχύσει η συνθήκη που προτείνει ο Τραμπ, τότε η Ρωσία ούτε το Κίεβο θα έχει εκκενώσει ούτε τον Ζελένσκι θα έχει διώξει. Οταν ξεκίνησε η εισβολή, ο Πούτιν υποσχόταν πως σε μερικές ημέρες ο στρατός του θα είχε καταλάβει τη χώρα. 

Τρία χρόνια μετά, έχει καταλάβει το 19% της επικράτειάς της. Το οποίο τώρα η Ουκρανία θα πρέπει να εκχωρήσει στον εισβολέα, αν θέλει να ισχύσει η εκεχειρία. Διότι περί εκεχειρίας πρόκειται. Ειρήνη δεν πρόκειται να υπάρξει όσο δεν έχουν λυθεί τα προβλήματα που προκάλεσαν την εισβολή. Και δεν πρόκειται για την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, όπως υποστηρίζουν οι απανταχού ρωσόφιλοι. Ο Πούτιν ήθελε να εξαφανίσει την Ουκρανία από τον χάρτη. Δεν τα κατάφερε».

                                                               (Τ. Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)