Απόψεις...

  

«Πρόσφατα έτυχε να βρεθώ στην Πολωνία. Δεν ξέρω τη γλώσσα, δεν είχα ξαναπάει ποτέ. Δεν βρήκα πολλούς ανθρώπους να καταλαβαίνουν όντως αγγλικά και κανένας δεν μίλαγε γερμανικά. Επρεπε να τα βγάλω πέρα με το κινητό μου και τα πολωνικά που δεν ξέρω. Συνειδητοποίησα ότι οι κάτοικοι της Βαρσοβίας, εάν μετακινούνται με τα πόδια, είναι σχεδόν βασιλιάδες. Οχι μόνο λόγω της άνεσης στα πεζοδρόμια, της παρουσίας πρασίνου σε κάθε γωνιά, της ευγένειας των οδηγών στον δρόμο, αλλά και λόγω ενός λειτουργικού, εύκολου στη χρήση δικτύου μετακίνησης με αθόρυβα, ηλεκτρικά λεωφορεία. 

Τα δρομολόγια, ακόμη και τις μέρες του καθολικού Πάσχα, ήταν πιο συχνά απ’ ό,τι στην Αθήνα Δευτέρα πρωί καθημερινής. Τα νυχτερινά έρχονταν και παρέρχονταν, για να μαζέψουν ζευγαράκια, τουρίστες, εργαζόμενους, τελειωμένους ή τη σπουδάζουσα νεολαία. Η χρήση τους ήταν πανεύκολη, αφού κάποιος σύγχρονος πίνακας έδειχνε όντως τη στάση, ήταν φωτισμένα και καθαρά και δεν ακουγόταν αυτή η εντελώς βασανιστική, παρηκμασμένη φωνή που ακούει κανείς στην Αθήνα – είναι σχεδόν σαν να την ακούμε μέσα στο κεφάλι μας αυτή την κυρία που λέει λάθος ή πνιγμένα τις στάσεις, ενώ το λεωφορείο αγκομαχάει και ξεφυσάει και είναι για κλάματα.

Τα νυχτερινά λεωφορεία είναι σημεία δημοκρατικής συνειδητοποίησης, μέρη όπου αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν ζει μόνος σε νησί, αλλά μέσα σε μια κοινωνία, με ανθρώπους που ενδέχεται να μην του μοιάζουν. Είναι θρίαμβος του συλλογικού, υπόσχεση ότι μπορούμε και να συνυπάρχουμε, και να διαφέρουμε. Το παράδειγμα της Βαρσοβίας έχει ενδιαφέρον, γιατί η πόλη δεν είχε περάσει και λίγα ώσπου να φτάσει να αναγεννηθεί από τις στάχτες της. 

Γιατί, με απλά λόγια, οι δρόμοι της Αθήνας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι τόσο άθλια συντηρημένοι, βρώμικοι και δυσλειτουργικοί; Κι όταν εμπλέκονται ιδιώτες, γιατί είμαστε τόσο ριγμένοι όπως συνέβη στους σιδηροδρόμους, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν παιδιά σε καιρό ειρήνης; Γιατί οι Αθηναίοι παίρνουν το τρόλεϊ ή το λεωφορείο σαν να είναι κάποιου είδους προσωπική αποτυχία; Γιατί οι τουρίστες κλείνονται στα ιδιωτικά, κλιματιζόμενα βανάκια που τους διαχωρίζουν από τους ντόπιους και δημιουργούν δυσάρεστες κοινωνικές ρωγμές που κάνεις δεν τις θέλει; 

Και πώς γίνεται οι κάτοικοι ενός μέρους με ήλιο, χαμηλή εγκληματικότητα, χαμηλά εισοδήματα, ακριβά καύσιμα και μικρές αποστάσεις να έχουν πειστεί ότι πρέπει να μετακινούνται με την επέκταση της ιδιωτικής τους σφαίρας, το αυτοκίνητο; Φυσικά, υπάρχουν νικητές και ηττημένοι από αυτή την κατάσταση. Δεν είμαστε στους νικητές».

                                                                  (Β.Στεργίου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Η έλλειψη κατοικιών αντιμετωπίζεται δραστικά μόνο με νέες εργατικές κατοικίες. Σαν το πρόγραμμα που δούλεψε τη δεκαετία 1955-65 και έφτιαξε καλαίσθητες μικρές πολυκατοικίες (κάποιες έργο του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη) που λειτουργούν ακόμα. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα έπρεπε να είχε ήδη ξεκινήσει εδώ και χρόνια. Έξω από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Χώροι υπάρχουν και θα υπάρχουν. Αυτές είναι οι μεγάλες και τολμηρές αλλαγές. Αν είχαν ξεκινήσει να χτίζονται το 2020 σήμερα θα έμενε κόσμος. Όλα τα άλλα είναι ημίμετρα αναποτελεσματικά. Σε όλο τον δυτικό κόσμο μόνο έτσι λύνεται το οικιστικό».

                                                              (Δ.ΑΘηνάκης –ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Ο Λευκός Οίκος είχε να δει τόσο υπερδραστήριο πρόεδρο κατά τις πρώτες εκατό ημέρες της εξουσίας του, από την εποχή του εικονιζόμενου Φραγκλίνου Ρούσβελτ. Ο Ντόναλντ Τραμπ ηγείται μιας «επανάστασης», όπως την ονομάζει ο ίδιος, φιλοδοξώντας να τα αναδιαμορφώσει όλα, ακόμη την ιδέα της ίδιας της Αμερικής. Ηδη ομως έχει προκαλέσει μόνιμη ζημιά».

                                                                                   (Protagon Team)