Aπόψεις...

 

«Τα κακά νέα είναι ότι, παρά την αυστηροποίηση των ποινών για το λαθρεμπόριο καυσίμων, όλο και περισσότερα πρατήρια μπαίνουν στον πειρασμό να «πειράξουν» τις αντλίες τους, κοινώς να πουλάνε και λίγο... αέρα μαζί με τη βενζίνη ή το πετρέλαιο. Το κόλπο παλιό, αλλά πλέον, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ο εντοπισμός των πονηρών είναι σαφώς πιο δύσκολος. Με ειδικό λογισμικό στο cloud -και όχι πάνω στην αντλία, για να μην εντοπίζεται- και με ένα mini τηλεχειριστήριο, ο πρατηριούχος μπορεί να παρεμβαίνει στο σύστημα εισροών-εκροών, να εμφανίζει ότι πούλησε τη νόμιμη ποσότητα καυσίμων, να εκδίδει τη σχετική απόδειξη, αλλά στην πραγματικότητα το ρεζερβουάρ να είναι... λειψό και παραγεμισμένο με αέρα κοπανιστό.Το Δημόσιο τυπικά δεν χάνει έσοδα, καθώς ο πονηρός πρατηριούχος εμφανίζεται να πουλάει τη δηλωμένη ποσότητα καυσίμων. Στην πραγματικότητα, με τον «αέρα» που βάζει στα ρεζερβουάρ, πουλάει το ίδιο καύσιμο περισσότερες φορές, βάζοντας στην τσέπη του όλο το όφελος. 

Το ποσοστό των παραβατικών πρατηρίων το 2025 (εκτιμήσεις αγοράς) αυξήθηκε σε 29% στην Αττική και σε 17% στη Θεσσαλονίκη, όταν το 2016 το αντίστοιχο ποσοστό έφτανε το 15% στην Αττική και το 11% στη Θεσσαλονίκη. Μείωση παρουσιάζεται στο ποσοστό των ελλειμματικών παραδόσεων. Μιλώντας για την πορεία του φαινομένου, ο Γ. Αληγιζάκης τόνισε πως η Πολιτεία έχει κάνει θαρραλέα και καινοτόμα βήματα για την αντιμετώπιση του λαθρεμπορίου, σημείωσε ωστόσο, πως δυστυχώς ο νόμος ακυρώνεται στην πράξη από τις αποφάσεις ορισμένων δικαστηρίων, οι οποίες αναστέλλουν την επιβολή ποινών, επιτρέποντας σε παραβατικά πρατήρια να συνεχίζουν τη λειτουργία τους».

                                                                                         (iefimerida.gr)

«Δεν είμαι βίγκαν, ούτε έχω την ευαισθησία που σου υπαγορεύει να μην τρως κρέας, αλλά ομολογώ ότι το πασχαλινό τραπέζι μού δημιουργεί μια δυσφορία, ένα overdose κρεατίλας που, αν και κρεατοφάγος, ο ουρανίσκος μου δεν το ευχαριστιέται ακριβώς. Ούτε όμως και η ψυχή μου. Το θέαμα της παραταγμένης εις τη νιοστή σούβλας μού προκαλεί θλίψη. Το να μεταπηδήσω, βέβαια, στο άλλο στρατόπεδο, εκείνο του βιγκανισμού, που αφορίζει το έθιμο της Κυριακής του Πάσχα και κηρύσσει την αποχή από το κρέας ως μόνη λύση, δεν είναι και μια επιλογή που θέλω να κάνω. Δεν γίνεται, όμως, να μη συμφωνήσω μαζί τους σε ορισμένα πράγματα. 

Καταρχάς, στην υπερβολή που κουβαλάει το έθιμο, η οποία για να ικανοποιήσει το αγοραστικό κοινό, περνάει από πρακτικές που προκαλούν όντως θλίψη και αηδία. Μπορεί κάποιες διαμαρτυρίες βίγκαν ομάδων να φαίνονται γραφικές, ιδίως όταν τις βλέπεις έξω από κρεοπωλεία και σούπερ μάρκετ, αλλά είναι γεγονός ότι για να γεμίσει η χώρα σούβλες κάθε Κυριακή του Πάσχα, σφάζονται εκατομμύρια αρνάκια και κατσικάκια. Είναι μωρά που αποχωρίζονται βίαια από τις μητέρες τους, και που ενδεχομένως εκτρέφονται και θανατώνονται σε άσχημες συνθήκες. Ως άνθρωποι απομακρυσμένοι από τη φύση, το φαγητό μας το βλέπουμε να έρχεται μέσα από τα ράφια της αγοράς, τεμαχισμένο στα μέτρα της κατσαρόλας μας. 

Είναι δύσκολο να συναισθανθείς και να κατανοήσεις την προέλευσή του. Βάλε ένα παιδί να δει στα χωριά πώς παίρνουν το αρνάκι που μέχρι πρότινος χάιδευε, για να το σφάξουν και να το περάσουν στη σούβλα, και η οπτική του πάνω στο φαγητό θα αλλάξει. Εδώ κι ο ενήλικας ακόμα, αν δει σφαγή ζώου, θα ζοριστεί να χωνέψει μετά το φαγητό του.  Μέσα από την τσίκνα που θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι το σήμα κατατεθέν μας, αναδύεται μια νέα γενιά ανθρώπων που επιθυμούν να ισορροπήσουν καλύτερα μεταξύ κρέατος και άλλων τροφών. 

Να γίνουν flexiterian, για να χρησιμοποιήσω τον όρο που προσπαθεί να περιγράψει την αναδυόμενη αυτή κατηγορία καταναλωτών τροφής, που θέλει ευελιξία μεταξύ των διατροφικών παραδόσεων και τάσεων και όχι να ακολουθεί μονοκόμματα μια γραμμή. Χαράρι: Φταίνε οι αυταπάτες μας που ο Τραμπ μας σοκάρει».

                                                                    (Λ. Σταμπούλογλου-protagon.gr)