Απόψεις...

 

«Τις ημέρες του Πάσχα είχα αποφασίσει να ασχοληθώ μόνο με οικογενειακά θέματα και να χαλαρώσω. Όμως, όπως κάθε φορά, στα μεγάλα τραπέζια πέφτουν και τα μεγάλα θέματα. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να σας γράψω για τους κρυφούς φόρους των δήμων που τους πληρώνουμε αλλά δεν τους καταγράφουμε ποτέ στο συνειδητό μας και μάλλον πάνε στον κουβά. 

Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη όπως είναι η Κόρινθος στην οποία έχει έδρα η επιχείρηση μας, σε ένα ακίνητο με άδεια οικοδόμησης το μακρινό 1969 πληρώνουμε δημοτικά τέλη 945 ευρώ/ έτος, δημοτικό φόρο 135 ευρώ και τέλος ακίνητης περιουσία 85 ευρώ. Συνολικά δηλαδή 1165 ευρώ ετησίως!!!Φανταστείτε λοιπόν τα έσοδα σε επίπεδο Δήμου ποια είναι! 

Κι ο φόρος είναι αρκετά μεγάλος γιατί αντιστοιχεί σε εισόδημα 13.000 ευρώ με συντελεστή φορολόγησης 9%!!! Θέλετε να μιλήσουμε για τις παροχές στο κατάστημα μας; (για την πόλη δεν θα μιλήσω, γιατί ειδικά το κέντρο της είναι μια καταστροφή).

Δημοτικός δρόμος: λίγο καλύτερος από την Καμπούλ (τρύπες, ρωγμές, μπαλώματα, απορροή που δεν είναι απορροή, φρεάτια βουλωμένα σχεδόν πάντα όταν βρέχει, πεζοδρόμιο που είναι ακατάλληλο για τα πάντα κλπ).

Καθαριότητα: 10 επιχειρήσεις με μεγάλο φόρτο και πολλά φορτία (δεν αναφέρω καν τον οικιστικό ιστό) μοιραζόμαστε 2 κάδους ανακύκλωσης (φανταστείτε τι γίνεται όταν υπάρχουν παραλαβές ή αυξημένη κίνηση) κι έναν συμβατικό κάδο παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις προς τους υπευθύνους για αύξηση τους. 

Τι άλλο να γράψω; Πραγματικά, το θέμα είναι εξοργιστικό. Πού πηγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα;  Υπάρχει υποχρέωση για ανταποδοτικότητα; Ποια είναι η λογοδοσία; Ποιος νόμος με προστατεύει από μια κακή δημοτική αρχή; Ποιος μπορεί να ανατρέψει έναν τόσο μεγάλο φόρο για το δικαίωμα απλώς να ενοικιάζεις ή να έχεις ένα κατάστημα;»

                     (Αναγνώστης N.K  στο άρθρο του Κ. Στούπα από το liberal.gr) 

«Πού είναι εκείνες οι κάμερες τροχαίων παραβάσεων;», αναρωτιέται ο αναγνώστης Ego E. Θα σας πω πού είναι, αγαπητέ φίλε. Χθες άκουσα ότι στον Πόρο ομάδα εφήβων διασκέδαζε πετώντας κροτίδες στα πόδια μιας ηλικιωμένης 88 ετών. Ο γιος της βιντεοσκόπησε το συμβάν και όταν πήγε στο τμήμα να καταθέσει το στοιχείο, τον πληροφόρησαν ότι οι γονείς των νεαρών αθλητών της κακοποίησης είχαν καταθέσει μήνυση επειδή αποτύπωσε τα πρόσωπα των γόνων τους. Να πού είναι οι κάμερες. Εκεί που είναι και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας. Αυτούς φοβάται η κυβέρνηση και κακώς διστάζει.

Ο φίλος George M. περιγράφει με την ακρίβεια της προσωπικής εμπειρίας το φαινόμενο: «Σε παρέες που βρέθηκα στα γιορτινά τραπέζια, έγινα μάρτυρας ιστοριών που εξιστορούσαν με μεγάλη υπερηφάνεια και μαγκιά φίλοι, συγγενείς και γνωστοί στους οποίους είχε γίνει αλκοτέστ τουλάχιστον μια φορά τα τελευταία δύο χρόνια αλλά λόγω των γνωστών που έχουν στην Τροχαία, τους χαρίστηκαν οι ποινές. Και με μαγκιές έπιναν και ξαναέπιναν τσιπουράκια το μεσημέρι της Κυριακής του Πάσχα, όπου κάποια στιγμή θα έβαζαν τα παιδιά τους στο αυτοκίνητο (χωρίς καθισματάκια ασφαλείας) για να πάνε στο σπίτι τους».

Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ Χ. δεν μασάει τα λόγια του: «Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να δηλώνεις την ύπαρξή σου, την παρουσία σου, την ασημαντότητά σου. Ενας ιδιαίτερα δημοφιλής είναι να παραβιάζεις τους κανόνες, να κάνεις “σαματά”, να γίνεσαι ενοχλητικός, προκλητικός, επικίνδυνος, αγενής και ιταμός. Το τραγικό είναι ότι η κοινωνία αυτό ακριβώς το αποδέχεται σαν μέρος του παιχνιδιού, αν όχι σαν κανονικότητα και προφανώς εισπράττει ό,τι ακριβώς σπέρνει: Μιζέρια, υπανάπτυξη, εσωστρέφεια, έλλειμμα προοπτικής μέλλοντος…». Είναι το υπερτροφικό εγώ μας που αρχίζει να καλλιεργείται από τη στιγμή της γέννησής μας;

Ο Λεωνίδας Κ. θεωρεί ότι: «Εδώ βρίσκεται ο πυρήνας του θέματος. Οι Ελληνες συνηθίσαμε να είμαστε ανεξέλεγκτοι και ατιμώρητοι, όσο βέβαια κινούμαστε στον ελλαδικό χώρο. Ακόμη και ξένοι που μας επισκέπτονται μερικές φορές παρασύρονται καθώς εναρμονίζονται με τον “τρόπο” μας».

                                                            (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)