Απόψεις...

«Η Αμερική κατέκτησε τη μεταπολεμική της ηγεμονία γιατί τη βάσισε σε κάτι άλλο πέρα από το κεφάλαιο και τους εξοπλισμούς. Εφτιαξε ένα «όνομα», ένα brand το οποίο είχε ως στόχο να γοητεύσει τον υπόλοιπο, δυτικό και μη, κόσμο. Τα πανεπιστήμιά της ήταν ανοιχτά για τα καλύτερα μυαλά από όλο τον κόσμο. Δεν είχε σημασία αν ήσουν πλούσιος ή γιος αγρότη από κάποια φτωχή χώρα, μπορούσες να δοκιμάσεις την τύχη σου σε ένα καλό αμερικανικό πανεπιστήμιο. Το ίδιο συνέβαινε με την έρευνα σε ζωτικούς τομείς, όπως η τεχνολογία ή η φαρμακοβιομηχανία. Ακόμη και η δημοσιογραφία της ήταν υπόδειγμα για τα άλλα δυτικά μέσα ενημέρωσης γιατί, θεωρητικά τουλάχιστον, βασιζόταν στην ανεξαρτησία τους και στην αντικειμενικότητα.

Δεν είναι, όμως, αυτή η Αμερική που έχουμε απέναντί μας σήμερα. Το εκκρεμές πήγε εντελώς από την άλλη πλευρά, και γιατί πανεπιστήμια και μέσα ενημέρωσης έπεσαν στην παγίδα της άκρατης και ανόητης πολιτικής ορθότητας. Φτάνουμε, πάντως, στο άλλο άκρο. Τα πανεπιστήμια συνιστούν σε ξένους φοιτητές να μη φύγουν για καλοκαιρινές διακοπές γιατί δεν είναι καθόλου βέβαιο αν θα μπορέσουν να επιστρέψουν. Τα κρατικά κονδύλια για την έρευνα κόβονται με ωμό τρόπο και κάνουν αμφίβολη την ολοκλήρωση μελετών σε καίριους τομείς. Οι ξένοι επενδυτές τρομάζουν με την αβεβαιότητα και βλέπουν ξαφνικά ρίσκο στις αμερικανικές επενδύσεις τους. Η Κίνα βιάζεται να καλύψει το κενό που αφήνουν οι ΗΠΑ στην παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στον Τρίτο Κόσμο».

                                                                 (Αλ. Παπαχελάς-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Φταίει η ελλιπής αστυνόμευση; Ναι, φταίει. Ομως δεν φθάνει να πυκνώσουν οι περιπολίες. Πρέπει και όσοι συμμετέχουν σε αυτές να μπορούν να αναγνωρίσουν τις παραβάσεις και να έχουν το θάρρος να τις καταγράψουν. Η Αστυνομία μας έχει εκπαιδευθεί για να κάνει τα στραβά μάτια. Κοιτούν απ’ την άλλη. Δεν θέλουν να μπλέξουν. Πρέπει να αλλάξει το δόγμα. Φταίει και ο ψυχισμός μας. Δεν μας φθάνουν τα τροχαία. Εχουμε και τις κροτίδες και τα λοιπά εκρηκτικά. Πόσοι συμπολίτες μας ακρωτηριάσθηκαν; Και δεν μιλάω μόνον για τα καλάσνικοφ των Ζωνιανών ή τους βλαμμένους με τις μολότοφ στον Νέο Κόσμο. 

Αυτές είναι οι άκρες του νήματος. Στο βάθος του λαβυρίνθου μας περιμένει ο Μινώταυρος του «εγώ» μας. Το οποίο μη έχοντας άλλον τρόπο για να ακουστεί, παράγει εκρήξεις.Σκεφθείτε μόνον ότι όλα αυτά τα θύματα, νεκροί και ακρωτηριασμένοι, προκλήθηκαν επειδή θέλαμε να γιορτάσουμε το Πάσχα. Το ελληνικό Πάσχα, τη γιορτή της κατάνυξης. Πώς να μη σκεφθείς ότι μια κοινωνία που δεν μπορεί να γιορτάσει κάτι που το θεωρεί τόσο ιερό είναι ανίκανη να λειτουργήσει και στην καθημερινότητά της;»

                                                            (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)