Ελλάδα, η χώρα του μπάχαλου...

   

«Η είδηση είναι εντυπωσιακή: πάνω από 2.500 κάδοι σκουπιδιών έχουν πυρποληθεί τα τελευταία δύο χρόνια από αντιεξουσιαστές στη διάρκεια επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας και το συνολικό κόστος για τον δήμο φθάνει τα 700.000 ευρώ. Κατόπιν αυτού, αποφασίστηκε να απομακρυνθούν οι κάδοι από τους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο και να γίνεται η αποκομιδή των απορριμμάτων τρεις φορές την ημέρα, σε προκαθορισμένες ώρες.

Σε οποιαδήποτε ανεπτυγμένη χώρα του κόσμου, μια τέτοια αποκάλυψη θα προκαλούσε έκπληξη. Πώς είναι δυνατόν - θα έλεγε ένας Γερμανός, ένας Γάλλος, ένας Βρετανός - να έχει μετατραπεί η πυρπόληση των κάδων σε εθνικό σπορ και να μην αντιδρά κανείς, να μην ενδιαφέρεται κανείς, να μην τιμωρείται κανείς; 

Στην Ελλάδα, πάλι, ειδήσεις αυτού του είδους γίνονται συνήθως δεκτές με ειρωνικά χαμόγελα: εδώ έχουμε ανθρωπιστική κρίση κι εσείς ασχολείστε με τους κάδους; «Εσείς μιλάτε για βιτρίνες, εμείς μιλάμε για ζωές» όπως λέει και το σύνθημα που συνοδεύει συνήθως τις ταραχές. Λες κι άμα σπάσεις τη βιτρίνα ενός καταστήματος και επιβαρύνεις τον ιδιοκτήτη του με το κόστος αντικατάστασής της, υπερασπίζεσαι την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Η Ελλάδα είναι βέβαια η χώρα που ανέχεται την πολυήμερη κατάληψη της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθηνών από αλληλέγγυους σε κρατουμένους για υποθέσεις τρομοκρατίας. Είναι η χώρα όπου μια «αντιχιπστερική συσπείρωση» απειλεί να τα σπάσει απόψε σε ένα μπαρ του Κέντρου επειδή πληροφορήθηκε από τον Τύπο ότι θα κάνει Επιτάφιο με ποτά, μουσικές και κόλλυβα. Οπως είναι η χώρα όπου ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη δηλώνει αδυναμία να παρέμβει σε μια γειτονιά-γκέτο, αφού «καίγεται εδώ και 40 χρόνια και υπό όλες τις κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης». Αρα;

Η λύση στο πρόβλημα της βίας δεν μπορεί να είναι ασφαλώς μόνο η καταστολή, ιδιαίτερα από δυνάμεις της τάξης που έχουν αποδείξει συχνά ότι δεν γνωρίζουν τα όριά τους. Δεν μπορεί όμως το φαινόμενο να αντιμετωπίζεται και με απάθεια ή, ακόμη χειρότερα, με τη δικαιολόγηση των πράξεων βίας στο όνομα της φτώχειας ή της οργής. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργούσε την ψευδαίσθηση ότι μόλις αναλάμβανε την εξουσία η «αριστερή βία» θα έχανε κάθε λόγο ύπαρξης, αφού θα συνειδητοποιούσαν όλοι ότι η νέα κυβέρνηση αγωνίζεται με όλες της τις δυνάμεις για την κοινωνική δικαιοσύνη και την εξάλειψη των ανισοτήτων. Η ψευδαίσθηση αυτή διαλύθηκε γρήγορα. 

Πάντα θα υπάρχει ένας λόγος για μια κατάληψη, μια πυρπόληση, μια καταστροφή. Κι αν δεν υπάρχει, μπορεί να κατασκευαστεί. Η διάκριση της βίας σε αριστερή και δεξιά, σε δικαιολογημένη και αδικαιολόγητη, σε αποδεκτή και καταδικαστέα, είναι εξ ορισμού λάθος. Κι αυτό, επειδή τα κριτήρια της διάκρισης δεν μπορεί παρά να είναι αυθαίρετα.

Κάπως έτσι φθάσαμε στις Σκουριές και στην προειδοποίηση του ίδιου υπουργού ότι «αν δεν γίνει σωστή διαχείριση, θα έχουμε και νεκρούς». Μα δεν είναι θέμα διαχείρισης. Είναι η κατανόηση ενός απλού πράγματος: ότι ο φόνος ενός μεταλλωρύχου από κάποιον που αντιδρά στην επένδυση δεν έχει καμιά, μα καμιά, διαφορά από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα που σόκαρε την Ελλάδα».

                                                       (Aρθρο του Μ.Μητσού από τα "ΝΕΑ")