Ανορθολογικός, δήθεν ... αντισυστημισμός

 

«Σε όσες μέρες διήρκεσαν οι Ολυμπιακοί αγώνες στην Ελλάδα του 2004, τα πάντα λειτουργούσαν άψογα. Λες και κάποιος αόρατος μηχανισμός καθοδηγούσε τους χιλιάδες εθελοντές, ενώ τα έκτακτα μέτρα κυκλοφορίας τα σεβάστηκαν με τρόπο απόλυτο οι συνήθως απείθαρχοι Έλληνες οδηγοί. Αν δεν είχες ζήσει στην προηγούμενη Ελλάδα θα νόμιζες πως ήσουν σε μια μεσογειακή Ελβετία. 

Τι συνέβη και όλο αυτό το παραδεισένιο αλλά και παραμυθένιο -με την κυριολεξία- σκηνικό κατέρρευσε σχεδόν ευθύς ως έληξαν οι αγώνες; Τόσο πολύ καταπιεστήκαμε δείχνοντας τον καλύτερο μας εαυτό; Από την άλλη πλευρά τόσο πολύ πεθυμήσαμε να επιστρέψουμε στην μιζέρια της γνωστής ελληνικής καθημερινότητας; 

Τα γεγονότα που επακολούθησαν έδειξαν πως, ναι και καταπιεστήκαμε από το καλό και το λαμπερό και επιθυμήσαμε το μίζερο και το γκρίζο. Φαίνεται πως είμαστε ένας λαός με μεγάλες δυνατότητες όταν εμπνέεται από πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά συγχρόνως δεν αντέχουμε στη διάρκεια. Διότι η διάρκεια απαιτεί οργάνωση, πρόγραμμα, θεσμοθετημένη λογοδοσία και πρωτίστως σεβασμό των κανόνων που ρυθμίζουν την καθημερινότητά μας. 

Όλα αυτά δεν τα αντέχουμε. Μας λυγίζουν. Μπορεί να τα ανεχθούμε για λίγες ημέρες και μέχρις εκεί. Για αυτό τον λόγο από το annus mirabilis του 2004 φτάσαμε στο μοιραίο 2009, το έτος της χρεοκοπίας. Πέντε χρόνια μεσολάβησαν και ήταν αρκετά. Από το 2004 δεν έμεινε απολύτως τίποτα εκτός από τις κατασκευές που και αυτές δεν αξιοποιήθηκαν αναλόγως με το πόσο κόστισαν.

Για όλη αυτή την πορεία από τη λάμψη στην κόλαση, υπάρχουν διάχυτες ευθύνες, πρωτίστως σε αυτούς που μας κυβέρνησαν και ακολούθως στην κοινωνία ολόκληρη που δε θέλησε να κατοχυρώσει το κεκτημένο των δεκαέξι εκείνων ημερών. Το χωράφι οργώθηκε, ο σπόρος έπεσε και τώρα μαζεύουμε, ως κοινωνία, τη «σοδειά», με τη μορφή τραμπουκισμών, ύβρεων και προσβολών. 

Η «σοδειά» αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από μία ετερόκλητη συμμαχία όλων εκείνων που θέλουν να δουν τη χώρα να κατρακυλάει στον γκρεμό, προκειμένου πάνω στο ερειπιώνα της να οικοδομήσουν τη δική τους εξουσία. Είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως, αρνητές κάθε προόδου μα και αποσυνάγωγοι των εξελίξεων. Πρόκειται για ένα, δεύτερο κύμα ανορθολογισμού που επιτίθεται στο δημόσιο χώρο, χωρίς αιδώ και καμία ηθική αναστολή. Θεωρούν τους πάντες διεφθαρμένους και τον εαυτό τους τιμητή των πάντων. 

Χαρακτηριστικές είναι οι ομαδικές επιθέσεις κατά χρηστών των Σελίδων Κοινωνικής Δικτύωσης, μίας πρακτικής, η οποία εγκαινιάστηκε στα υπόγεια της Κουμουνδούρου με τα επ’ αμοιβή τρολ, τα οποία δεν δίστασαν να υπερηφανευτούν για αυτό σε γνωστή τηλεοπτική εκπομπή. Τώρα την ίδια τακτική χρησιμοποιούν και από το άλλο άκρο του πολιτικού συστήματος, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια τη θεωρία σύγκλισης των δύο άκρων. 

Το κύμα αυτό του ανορθολογισμού δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί με λογικά επιχειρήματα, αφού τα μέλη του έχουν διακόψει κάθε σχέση με τη στοιχειώδη λογική και λειτουργούν μόνο με βάση τις προκατασκευασμένες έννοιες και πρότυπα στο μυαλό τους. 

Και τι πρέπει να κάνουμε; Να τους αφήσουμε ελεύθερους να εκτσογλανίσουν την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας; Κάτι τέτοιο θα ήταν ολέθριο αν δούμε τις επιπτώσεις που είχε μία τέτοια αντιμετώπιση σε άλλες χώρες (π.χ. ΗΠΑ - Τραμπ. Τα κόμματα του συνταγματικού τόξου θα πρέπει να θέσουν ως μία από τις βασικές τους προτεραιότητες την αντιμετώπιση αυτού του ανορθολογικού, υποτιθέμενου αντισυστημισμού και εκτσογλανισμού, πριν είναι πολύ αργά».

                              (Απόσπασμα άρθρου του Σ. Μουμτζή από το liberal.gr)