Aπόψεις...

«Μια κοινωνία και κατ’ επέκταση ένα κράτος οφείλουν να προστατεύουν τους πιο αδύναμους. Συνεπώς η ερώτηση του τίτλου δεν αφορά τους αδύναμους οικονομικά συμπολίτες οι οποίοι είδαν στην πυρκαγιά της Αττικής περιουσίες τους να καταστρέφονται. Η πολιτεία οφείλει να τους βοηθήσει. Γιατί όμως να δώσει χρήματα σε έναν συμπολίτη ο οποίος δεν μπήκε καν στον κόπο και (το μικρό) έξοδο να ασφαλίσει την αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ευρώ μονοκατοικία του; Ποιος ο λόγος να φορτωθούν οι φορολογούμενοι το βάρος της αποκατάστασης ενός κτιρίου αξίας για το οποίο ακόμα και ο ιδιοκτήτης αδιαφορούσε τόσο ώστε να το έχει ανασφάλιστο; Γιατί ο πρωθυπουργός έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι όλοι όσοι υπέστησαν ζημιές από την πυρκαγιά θα αποζημιωθούν;

Η ίδια η ιδέα της αποζημίωσης (σε αντίθεση με την ιδέα της βοήθειας στον αδύναμο) προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης. Όμως, όπως μας διαβεβαιώνουν σε κάθε ευκαιρία οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης, ο κρατικός μηχανισμός έκανε το καλύτερο δυνατόν. Πράγμα που σημαίνει ότι το κράτος δεν έχει κανέναν λόγο να αποζημιώσει τους πάντες για τα πάντα και μπορεί άνετα να περιοριστεί στη βοήθεια σε όσους την έχουν ανάγκη. Εκτός αν…

α) οι εξαγγελίες είναι απλώς λόγια του αέρα που σκοπό έχουν να κατευνάσουν την (δίκαιη ή άδικη) οργή. Εκτός αν δηλαδή η κυβέρνηση δεν έχει καμία διάθεση στ’ αλήθεια να πληρώσει όσους δεν έχει κανέναν λόγο να αποζημιώσει κι απλώς ψάχνει να κερδίσει χρόνο μέχρι να δει ποιοι είναι λογικό να εισπράξουν δημόσιο χρήμα. Σ’ αυτή την περίπτωση νομίζω τα πράγματα είναι απλά. Αποκλείονται οι ιδιοκτήτες αυθαιρέτων (αν κάποια από τα σπίτια που κάηκαν ήταν τέτοια), αποκλείονται οι συμπολίτες με ανασφάλιστες σπιταρόνες και μένουν εκείνοι οι συμπολίτες που αποδεδειγμένα έχουν ανάγκη την κρατική βοήθεια. Κι επειδή θα έχουμε αποκλείσει όσους δεν πρέπει να την λάβουν βοήθεια (και όχι αποζημίωση) γι’ αυτούς που τα έχουν πραγματικά ανάγκη τα χρήματα θα είναι περισσότερα και στ’ αλήθεια θα πιάσουν τόπο.

β) η κυβέρνηση αναγνωρίζει κρατική ευθύνη στην καταστροφή. Εκτός αν αναγνωρίζει ότι τα πράγματα δεν έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν κι αυτό είχε ως συνέπεια την καταστροφή περιουσιών. Πραγματικά σ’ αυτή την περίπτωση, η οικονομική κατάσταση των ιδιοκτητών είναι αδιάφορη. Όπως αν σου κάνω ζημιά στο αμάξι σου η ασφαλιστική μου εταιρεία θα σε πληρώσει ανεξαρτήτως της οικονομικής σου κατάστασης έτσι κι αν υποστείς ζημιά με ευθύνη του κράτους θα αποζημιωθείς ανεξαρτήτως περιουσιακής κατάστασης.Ό,τι από τα δύο κι αν ισχύει δημιουργεί πρόβλημα».

                                                                    (Μ.Βουλαρίνος- ΑΤΗensvoice) 

 «Μέσα σε μια δύσκολη περίοδο, από το 2009 έως το 2023, με δημοσιονομική κρίση, παγκόσμια υγειονομική κρίση, και τώρα ενεργειακή και πληθωριστική κρίση, οι αποδοχές των εγχώριων νοικοκυριών αυξήθηκαν οριακά και μόνο για τα νοικοκυριά χωρίς παιδιά. Για τα νοικοκυριά με παιδιά υπάρχει μείωση των αποδοχών, καθώς δεν εφαρμόστηκε διαχρονικά, και κυρίως μετά την έξοδο από τα μνημόνια, μια ουσιαστική πολιτική ενίσχυσης των οικογενειών. Είναι, δε, χαρακτηριστικό ότι η μεγαλύτερη μείωση στο εισόδημα εντοπίζεται στα νοικοκυριά με δύο ενηλίκους εργαζομένους και δύο παιδιά, φωτογραφίζοντας ότι τα όποια μέτρα στήριξης σχεδιάζονται στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του δημογραφικού προβλήματος και της στήριξης των γεννήσεων πρέπει να ξεκινήσουν αν όχι από το πρώτο, σίγουρα από το δεύτερο παιδί».

                                                                     (Ρ.Σαλούρου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Τα πράγματα έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο στην αγορά ακινήτων με θύματα έλληνες πολίτες που αναζητούν σπίτι για να νοικιάσουν ή να αγοράσουν. Και ωφελημένους φανερούς και αφανείς παίκτες της διεθνούς σκηνής (με άγνωστες διασυνδέσεις και πηγές πλουτισμού). Η χύτρα είναι έτοιμη να σκάσει και απαιτείται τομή - και όχι άλλες εμβαλωματικές λύσεις που χρονίζουν».

                                                                                      (Protagon Team )