Απόψεις...

 

«Υπάρχουν και κάποια μέρη τα οποία σου προσφέρουν ένα λογικό, έως και φθηνό κόστος διακοπών και σε κάνουν να νιώθεις σαν να βρίσκεσαι στο γαλατικό χωριό του τουριστικού χάρτη. Μου συμβαίνει κάθε καλοκαίρι σε μια γωνιά της Ροδόπης, σε έναν παραθαλάσσιο οικισμό που βλέπει τελευταία τις μετοχές του να ανεβαίνουν από την προσέλευση βαλκάνιων τουριστών, όπως συμβαίνει σε πολλές περιοχές της βόρειας Ελλάδας.

Τρεις ατομικές πίτσες, έξι μπάλες παγωτό και τρία νεράκια, σούμα δεκαπέντε ευρώ. Κοιτάω την απόδειξη ξανά, δεν το πιστεύω. Πάω στο ταμείο και ρωτάω μήπως έχει γίνει λάθος. «Οχι», μου λέει η κοπέλα που κρατάει το μαγαζί. Δίνω την κάρτα μου διστακτικά, γιατί έχω ξεσυνηθίσει αυτή την αίσθηση του να πληρώνεις κάτι τόσο φθηνά. Δυσπιστείς, νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι σου κάνουν πλάκα. Καμία πλάκα, απλώς είναι μια επιχείρηση, οικογενειακή όπως με ενημερώνει η κοπέλα, που έχει αποφασίσει να κρατήσει τις τιμές της χαμηλά. 

Δεν είναι η μόνη στη συγκεκριμένη περιοχή. Και δεν είναι η μόνη περιοχή στην Ελλάδα όπου μπορείς να κάνεις διακοπές χωρίς να ξοδεύεις μια περιουσία. Το θέμα είναι αν εμείς επιλέγουμε και αυτές τις περιοχές, αν τις καταδεχόμαστε να γίνουν έδρες των διακοπών μας. 

Ο μέσος Ελληνας δεν θέλει να εξερευνήσει, δεν θέλει να γνωρίσει, δεν θέλει να ανακαλύψει τόπους. Θέλει να πάει στα γνωστά και μη εξαιρετέα, θέλει να στριμωχτεί με μιλιούνια μέσα σε γραφικά στενά, θέλει να πληρώνει χρυσάφι τον καφέ που πίνει. Σνομπάρει και απορρίπτει την εναλλακτική επιλογή, μερικές φορές δεν τη βλέπει καν στον χάρτη. Αλλά ξέρει να γκρινιάζει για το πόσο βαθιά έβαλε το χέρι στην τσέπη στο νησάκι όπου πήγε, εκεί που πάνε όλοι και όπου η αισχροκέρδεια βασιλεύει. Αμα η πυξίδα σου δείχνει μόνο στο δημοφιλές, τι περιμένεις;»

                                                     (Λ. Σταμπούλογλου- protagon.gr)

«Κάποτε η Ελλάδα ήταν σχεδόν εξωτικός προορισμός. Τον περιέγραψε ο Ζακ Λακαριέρ στο «Ελληνικό καλοκαίρι», παλιότερα ο Χένρι Μίλερ στον «Κολοσσό του Μαρουσιού», αργότερα ο Μισέλ Ντεόν στις «Ελληνικές σελίδες» του, και τα τρία αριστουργήματα. Η Ελλάδα στην οποία μεγάλωσα δεν διέφερε από αυτήν που περιέγραφαν στις αφηγήσεις τους. Ηταν ο τουρισμός της τομάτας, των ενοικιαζόμενων, του σακιδίου, του κάμπινγκ, ένας φθηνός προορισμός. 

Ο ηγέτης του ελληνικού σοσιαλισμού, Αντρέας ο Μέγας, δεν ήθελε να γίνουν οι Ελληνες «γκαρσόνια». Αν και ένα γκαρσόνι στην Πάρο ζει πολύ καλύτερα από έναν βιομηχανικό εργάτη στη Ρουρ, όμως κατάφερε να κάνει τους Ελληνες επιδοτούμενους Ευρωπαίους. Οσοι ενδιαφέρονταν πραγματικά για τη χώρα έψαχναν τρόπους για να αλλάξουν το μοντέλο του τουρισμού. Να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα πολύτιμο τουριστικό προϊόν».

                                                    (Τ.Θεοδωρόπουλος-KAΘΗΜΕΡΙΝΗ)