Το ροζ του μέλλοντός μας...

«Και όταν λέμε ροζ εννοούμε ροζ. Ο,τι πιο ροζ γίνεται. Rose bonbon, που λένε οι Γάλλοι. Το χρώμα της ειρήνης, του έρωτα, της Μπάρμπι, το χρώμα μέσα από το οποίο ξεπήδησε η Lady Gaga σε μια χορογραφία πιστό αντίγραφο του Δαλιανίδη. Οχι τίποτε άλλο, για να μην ξεχνάμε τους αληθινούς πρωτοπόρους της σύγχρονης εποχής. 

Ηταν το πρώτο νούμερο της μεγάλης επιθεώρησης που ονομάστηκε για την περίσταση τελετή έναρξης των τριακοστών τρίτων Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Κι όταν λέμε Παρίσι εννοούμε Παρίσι, την κοσμόπολη που τη διασχίζει ο γκρίζος Σηκουάνας, που λέει κι ο Εμπειρίκος. Και ο Σηκουάνας έχει μνήμη. Και έτσι το ροζ γίνεται κόκκινο. Κόκκινο σαν το αίμα της Μαρίας Αντουανέτας που προβάλλει κρατώντας το κομμένο κεφάλι της στον τοίχο της Conciergerie, εκεί όπου έμεινε φυλακισμένη μέχρι να οδηγηθεί στην γκιλοτίνα. 

Η γκιλοτίνα, η μεγάλη πρωταγωνίστρια της γαλλικής Ιστορίας. Τη θυμήθηκαν οι Γάλλοι και μας τη θύμισαν κι εμάς. Το θέαμα μπορεί να θεωρηθεί κακόγουστο, όμως είναι η άλλη όψη του ροζ. Για να φτάσουμε στο χρώμα του καιρού μας έπρεπε να περάσουμε από το χρώμα του αίματος, της γκιλοτίνας. Την Ιωάννα της Λωρραίνης, τον Ναπολέοντα, μπορείς να τους ξεχάσεις. Την γκιλοτίνα όμως με τίποτε. Είναι η μεγάλη προσφορά της Επανάστασης στη σύγχρονη Ιστορία, που θα ‘λεγε κι ο Μελανσόν.

Το μέλλον μπορεί να είναι ροζ, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα αναστείλουμε την κριτική μας σκέψη. Την ακονίζουμε αναθεωρώντας ό,τι βρεθεί στον δρόμο μας και ό,τι κατεβάσει η κούτρα μας. Οπως η εξαιρετικής «αισθητικής λεπτότητας» αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου του Ντα Βίντσι με ντραγκ κουίν στη θέση των Αποστόλων. 

Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν με την ίδια «αισθητική λεπτότητα» αντιμετωπιζόταν και η δεύτερη θρησκεία στη Γαλλία, ο μουσουλμανισμός. Για φανταστείτε μια αντίστοιχη αναπαράσταση της Εγίρας, της εξόδου του Μωάμεθ από τη Μέκκα. Σήμερα θα είχε καεί η μισή Γαλλία. Ομως τον χριστιανισμό μπορείς να τον διασύρεις ανέξοδα. Είναι η θρησκεία της αγάπης. Τρώει χαστούκι στο ένα μάγουλο και στρίβει και το άλλο. 

Και από το ροζ περνάμε στο χρυσό. Η περφόμερ Αγια Νακαμούρα προβάλλει μέσα από το κτίριο της Γαλλικής Ακαδημίας. Πώς αλλιώς να θυμηθούμε πόσο έχουν συνεισφέρει στην εκφραστικότητα της γαλλικής γλώσσας οι βαθυστόχαστοι στίχοι της, όπως «τζατζά» και «πουκί». Μετά η Νακαμούρα πήγε να κάνει νταντά την μπάντα της Δημοκρατικής Φρουράς. Τους έκανε να ξεχάσουν για λίγο τις σάλπιγγες και τα τύμπανα, να χαλαρώσουν και να δουν κι αυτοί το ροζ του μέλλοντός μας. 

Μετά βαρέθηκα και πήγα να φάω έχοντας υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι ποτέ δεν θα ξαναπώ κακό λόγο για την κακογουστιά της Γιουροβίζιον. Δεν φταίει αυτή. Ο κόσμος μας είναι έτσι. Δύο μέρες μετά, η Χεζμπολάχ σκότωσε παιδιά στα Υψίπεδα του Γκολάν. Ευτυχώς δεν ήταν Παλαιστίνιοι, οπότε δεν μετράει για να αμαυρώσει το ροζ του μέλλοντός μας».

(Αρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)