Απόψεις...

  

«Τι θα πρέπει να κάνει ένα κράτος για να εμπνέει σεβασμό και φόβο; Να αποδεικνύει σταθερά πως μπορεί να υπερασπίζεται τα σύνορά του, τους πολίτες του και να τιμωρεί παραδειγματικά τους εχθρούς του. Συγχρόνως, όλα αυτά να γίνονται κάτω από ένα δημοκρατικό πολίτευμα που λειτουργεί άψογα και με μια οικονομία στην οποία να συντελούνται άλματα και θαύματα. 

Ίσως κάποιος πει ότι φωτογραφίζω το Ισραήλ. Το ζήτημα στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι αν αυτό το κράτος είναι το Ισραήλ, αλλά αν συμφωνούμε στις παραπάνω προδιαγραφές για ένα σοβαρό κράτος. Το ότι το Ισραήλ τα πληροί, πιθανόν κάποιους να τους ενοχλεί. 

Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται δύο χρόνια από την ιλαρή υπόθεση της νεκρής Μαρίας του Έβρου. Σήμερα μπορεί να γελάμε και να κάνουμε καζούρα στους εγχώριους «συγγενείς της», όμως τότε, κυρίως τις πρώτες ώρες, ο κίνδυνος ενός συνοριακού επεισοδίου με την Τουρκία ήταν υπαρκτός. 

Στη συνέχεια, η πατρίδα μας δέχθηκε μια πρωτοφανή επίθεση από μερίδα του διεθνούς Τύπου και των ΜΜΕ για τον υποτιθέμενο θάνατο ενός μικρού κοριτσιού. Αποδείχθηκε περίτρανα ότι όλη την υπόθεση τη συντόνιζε κάποια Μπάιντα η οποία μπήκε με τους μετανάστες-πρόσφυγες σαν κυρία στην Ελλάδα, πήγε σε ένα κέντρο φιλοξενίας μεταναστών, στη συνέχεια πήρε ένα ταξί και επέστρεψε στη Γερμανία, απ' όπου ήρθε για τη συγκεκριμένη αποστολή. 

Μέχρι σήμερα ουδείς γνωρίζει ποια ήταν, τι ήθελε, ποιοι την καθοδηγούσαν. Πιστεύετε πως το Ισραήλ, αν ήταν στη θέση της Ελλάδας, θα άφηνε τη Μπάιντα να φύγει από την επικράτειά του σαν τουρίστρια; Πιστεύετε πως δεν θα μάθαιναν οι υπηρεσίες του τα πάντα για αυτήν και για τον ρόλο της; Και κατά τούτου διαφέρει ένα σοβαρό κράτος από ένα κράτος-οπερέτα».

                                                                 (Σ. Μουμτζής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

« Από το 1999 η Βενεζουέλα είναι σοσιαλιστική δημοκρατία. Ενα μετα- κομμουνιστικό καθεστώς χωρίς να έχει περάσει από κομμουνισμό ούτε από επανάσταση. Μέχρι να κερδίσει τις εκλογές ο Τσάβες, η Βενεζουέλα ήταν μια κοινοβουλευτική δημοκρατία, από τις πιο ανοιχτές στη Λατινική Αμερική. Το λέω για όσους πιστεύουν ότι η δημοκρατία δεν μπορεί να ανατραπεί με τα ίδια της τα όπλα. Το υπενθυμίζω επίσης για να μην ξεχνάμε πόσο κοντά πλησιάσαμε στη μετάλλαξη του δημοκρατικού καθεστώτος σε απολυταρχία, τότε που η πολιτική μας ηγεσία ήθελε να μετατρέψει την Ελλάδα σε Βενεζουέλα της Μεσογείου. 

Τον Τσάβες τον διαδέχθηκε ο πολύς Μαδούρο. Ο απολογισμός του σοσιαλιστικού καθεστώτος είναι εντυπωσιακός: ελλείψεις σε βασικά αγαθά όπως νερό, ηλεκτρικό, κοινωνική ασφάλιση, σχολεία. Ενας πληθυσμός στα όρια της εξαθλίωσης. Οκτώ εκατομμύρια αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους στη διάρκεια των τελευταίων ετών.

Η Βενεζουέλα παραμένει δημοκρατία. Και την περασμένη Κυριακή έγιναν εκλογές. Ο Μαδούρο, αφού απαγόρευσε με δικαστική απόφαση στην αντίπαλό του να ασκήσει οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα για τα επόμενα 15 χρόνια, δήλωσε ότι θα σεβαστεί το αποτέλεσμα. Αρκεί να μην υπηρετούσε τον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό – δεν είναι ικανοί να βρουν ούτε έναν πιο πειστικό εχθρό αυτοί οι νεοκομμουνιστές. 

Κι ενώ οι δημοσκοπήσεις έδιναν 70% στην αντιπολίτευση, εντέλει, ω του θαύματος, τις κέρδισε ο Μαδούρο. Τον συνεχάρησαν Ρωσία, Κίνα, Ιράν και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Η αντιπολίτευση στη φυλακή και η κοινωνία των πολιτών στους δρόμους. Μέχρι στιγμής, 12 οι νεκροί από τις συγκρούσεις με την αστυνομία. Οι δε παρ’ ημίν αδελφοί της τηρούν αιδήμονα σιωπή. Αχ αδελφή Βενεζουέλα. Τι σου ‘μελλε να πάθεις».

                                                         (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)