Απόψεις...

 

«Βέβαια οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι κατεξοχήν αθλητικό γεγονός και όχι καλλιτεχνικό. Ως αθλητικό απευθύνεται στο παγκόσμιο κοινό ανεξαρτήτως καλλιτεχνικής παιδείας και ως τέτοιο θα περιμέναμε αριστεία στην οργάνωση. Στον τομέα αυτό οι Γάλλοι τα έκαναν λίγο έως πολύ θάλασσα. Σαν πίνακα του Πόλοκ. Μήπως δεν τους νοιάζει; 

Τι να πρωτοαναφέρουμε: – Τον υποτίθεται «καθαρό» Σηκουάνα, που κολύμπησε υπερήφανη πρώτη η Δήμαρχος, αλλά υποχρέωσε την Βελγική ομάδα του τριάλθου σε αποχώρηση διότι οι αθλήτριες που κολύμπησαν εκεί κατέληξαν στο νοσοκομείο με e coli – Την ύψωση της Ολυμπιακής σημαίας ανάποδα; – Τα χάρτινα κρεββάτια του Ολυμπιακού χωριού, παντελώς ακατάλληλα, που ανάγκασε πολλούς αθλητές και αθλήτριες να βρουν καταφύγιο σε ακριβά ξενοδοχεία για να είναι ξεκούραστοι (ες) την επόμενη μέρα. 

– Τον χρυσό ολυμπιονίκη της κολύμβησης Thomas Ceccon που προτίμησε να κοιμηθεί κατάχαμα σε πάρκο, διότι το δωμάτιό του δεν είχε κλιματισμό; – Την Ολυμπιακή φλόγα που δεν είναι φλόγα αλλά υδρατμοί και led φωτάκια, ενώ η πραγματική φλόγα φυλάσσεται κρυμμένη σε ένα γυάλινο κουτί στους κήπους του Κεραμεικού όπου δεν την βλέπει κανείς 

– Την τιμωρία των επίσημων αρχηγών κρατών, που έγιναν μουσκίδι διότι κανείς δεν σκέφτηκε (λες και στο Παρίσι δεν βρέχει ποτέ), να κατασκευάσει ένα στέγαστρο, πάνω από την εξέδρα των επίσημων αλλά και γιατί όχι πάνω από την εξέδρα αυτών που πλήρωσαν υπέρογκα ποσά για να δουν live τις εναρκτήριες εκδηλώσεις, δηλαδή μερικά καραβάκια απλά να αρμενίζουν στον Σηκουάνα. 

Τα παραπάνω, τα μετάλλια της κάθε χώρας και τα ρεκόρ θα μείνουν στη μνήμη του παγκόσμιου κοινού και όχι ο πίνακας, η τέχνη και το όνομα του αγνώστου Φλαμανδού καλλιτέχνη Jan van Biljer».

                                                                         ( (Μ. Καμχής-protagon.gr)

«Ο κομμουνισμός κατέρρευσε με πάταγο. Τον διαδέχθηκε, όμως, ο ολοκληρωτισμός της πολιτικής ορθότητας και της ιδεολογίας «γουόκ». Επικίνδυνη, αφού σημαδεύει χωρίς πολιτική διαμεσολάβηση τη λειτουργία της ανθρώπινης σκέψης. Επιβάλλει τις λέξεις που δικαιούμαστε να χρησιμοποιούμε και ορίζει τον τρόπο που οφείλουμε να σκεφτόμαστε. Κι αν δεν προσαρμοστείς, τότε αυθωρεί και παραχρήμα κατατάσσεσαι στο στρατόπεδο του εχθρού. Αν ασκήσεις κριτική θεωρείται ότι «ρίχνεις νερό» στον μύλο του Τραμπ, της Λεπέν ή του Πούτιν. 

Το διάβασα και αυτό με αφορμή την υπόθεση της αμφιβόλου φύλου Αλγερινής αθλήτριας. Ο Πούτιν θέλει να απαξιώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Αρα δεν πρέπει να μιλάτε για τα μολυσμένα νερά του Σηκουάνα, ούτε να αμφιβάλλετε για το φύλο της πυγμάχου. Ούτε, βέβαια, για την κακόγουστη τελετή έναρξης και τη «συμπεριληπτικότητά» της. Αυτή η συμπερίληψη έχει γίνει σαν την αταξική κοινωνία των Σοβιετικών. Η Λεπέν και δεν είπε τίποτε για την τελετή έναρξης και πλειοδοτεί σε ενθουσιασμό για τα μετάλλια των Γαλλίδων και των Γάλλων αθλητών. Και βέβαια, δεν τους περνάει απ’ το μυαλό ότι η Λεπέν ή ο Τραμπ είναι, εκτός των άλλων, προϊόντα αντίδρασης στην πολιτική ορθότητα και στον ολοκληρωτισμό του «γουόκ». 

«Αφύπνιση» στα ελληνικά, όμως το «γουόκ» είναι πιο εξωτικό, άρα δεν επιδέχεται κριτική. Κάπως όπως όταν ονομάσαμε την καλλιέργεια «κουλτούρα» και γίναμε ακαλλιέργητοι. Ομως οι υπερασπιστές της πολιτικής ορθότητας είναι συνηθισμένοι να έχουν πάντα δίκιο. Κάποτε είχαν δίκιο με τον κομμουνισμό και την αταξική κοινωνία. Σήμερα έχουν δίκιο με το «γουόκ» και τη συμπερίληψη. Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν».                                                                                                           (Τ.Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)