"Liberté... égalité... ridiculité! »

 

« Οι "Ζολικοί" παρουσίασαν τη δική τους πρόσληψη της γαλλικής ταυτότητας: εικονοκλαστική και βέβηλη, σαν ένα drag queen show με ιντερμέδια και από τον… υπόλοιπο πολιτισμό. Συγκρινόμενη με την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών της Αθήνας, η τελετή του Παρισιού ήταν σαν τους πίνακες με τις βαρκούλες που πουλάν από 150 ευρώ μόνο 40, αν τηλεφωνήσετε τώρα, οι τηλεαντικέρ και τα συνοικιακά κορνιζάδικα, μπροστά στις θαλασσογραφίες του Βολανάκη. Και μάλιστα βαρκούλες πασπαλισμένες με μπόλικο γκλίτερ, το αγαπημένο υλικό των λοάτκιτς. 

Gay είναι και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο εμπνευσμένος τελετάρχης του 2004, όπως και ο Τομάς Ζολί. Αλλά δεν έφτιαξε μια gay τελετή. Μας εξέφρασε όλους, μας αντιπροσώπευσε όλους, μας συγκίνησε όλους, μας έκανε περήφανους όλους, ακριβώς γιατί μπόρεσε να προσλάβει και να αναδημιουργήσει έναν Ελληνισμό που, παρά τους κλυδωνισμούς και τα ανεβοκατεβάσματά του, κρατάει μέσα του - ή θέλουμε να πιστεύουμε ότι κρατάει - άσβεστη την ολυμπιακή φλόγα, το ευ αγωνίζεσθαι και το ευ ζην, το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, τη γενεσιουργό δύναμη του ωραίου, του μεγάλου και τ΄ αληθινού. Διέκρινε κανένας κάτι σχετικό στην παρωδία του Παρισιού; 

Θύμα της ιεροσυλίας, ο μόνιμος στόχος της προοδευτικουριάς: η ευρωπαϊκή χριστιανική παράδοση. Ό,τι και να πιστεύει κάποιος, ο Μυστικός Δείπνος δεν προσφέρεται για διακωμώδηση. (Παρένθεση: Δεν είναι ο Μυστικός Δείπνος που διακωμωδείται, έσπευσαν να δικαιολογήσουν την αισχρότητα οι εγχώριοι Ζολί, αριστεροί και φιλελέφτ. Είναι ο πίνακας "Συμπόσιο των Θεών" του ελάσσονος Ολλανδού ζωγράφου Jan Hermansz van Bijlert. Μα, αυτός ο ελάχιστα γνωστός πίνακας που φιλοτεχνήθηκε το 1635, 140 χρόνια μετά τον Μυστικό Δείπνο, ήταν μια παραλλαγή του Μυστικού Δείπνου σε αρχαιοελληνικό πλαίσιο. Ποιος σας είπε ότι οι Θεοί της Αρχαίας Ελλάδας προσφέρονται για διακωμώδηση; Και γιατί πρέπει οπωσδήποτε κάτι που οι άλλοι σέβονται να διακωμωδείται; Έτσι πιστοποιούμε την προοδευτικότητά μας;  

Να το πω απλά: ο Χριστιανισμός, έτσι όπως διαμορφώθηκε από την ελληνορωμαϊκή παράδοση, τον άλλο πυλώνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, έδωσε στους "Ζολικούς" αυτού του κόσμου τη δυνατότητα να τον χλευάζουν. Αν έκαναν το ίδιο και με τον Μουχαμέτη, αν η ευτραφής κυρία με το κωμικό φωτοστέφανο παρωδούσε τον Προφήτη, σε πόσα λεπτά θα είχε καεί το Παρίσι; Δεν είναι τυχαίο ότι καμία αναφορά δεν υπήρξε στο Ισλάμ της Γαλλίας. Γιατί άραγε; Δεν αποτελεί μια από τις "κουλτούρες της σύγχρονης Γαλλίας", της "ανοιχτής στην ποικιλομορφία" που θέλησε να εκφράσει ο κακο-ποιητής; 

Πέρα, όμως, από τους συμβολισμούς, θα σχολιάσω και κάτι άλλο, εντελώς πρακτικό:

- Πού θα κάνεις, παλικάρι, την τελετή; - Στον Σηκουάνα! - Κι αν βρέξει; - Θα το ρισκάρω!

Ερασιτεχνισμός ή αλαζονεία; Ρισκάρεις ένα τέτοιο project; Κι αν ένας από τους "παρκουρίστες" γλιστρούσε από τις βρεγμένες στέγες του Παρισιού και γκρεμοτσακιζόταν; Κι αυτοί οι έρμοι θεατές των εξεδρών στο ποτάμι, που έφαγαν τη βροχή με το τουλούμι για να βλέπουν πλοιάρια να περνούν και τους επιβάτες – αθλητές να τους χαιρετούν, κουνώντας τα σημαιάκια, άντε και τον μηχανικό ιππέα, για ποιον λόγο πλήρωσαν εισιτήριο;

Δυστυχώς ο Ζολί εξέφρασε αυτούς που του ανέθεσαν τη δουλειά. Εξέφρασε την πνευματική τους ρηχότητα, την υποκρισία τους, την οίηση τους, την έλλειψη ορίων, την ανυπαρξία πολιτισμικού έρματος, τη θρασυδειλία τους, τη φαντασίωση μιας ανύπαρκτης συμπεριληπτικής κοινωνίας, που όμως φροντίζει με Μπατακλάν και Σαρλί Εμπντό να υπενθυμίζει ότι δεν αρκεί να θες εσύ τη συμπερίληψη, πρέπει να την επιθυμεί και ο άλλος. 

Το σαμποτάζ στους γαλλικούς σιδηροδρόμους, που διοργανώθηκε πιθανώς από ιρανικές υπηρεσίες, και η άνευ προηγουμένου αστυνόμευση στο Παρίσι με περισσότερους από 50.000 αστυνομικούς με το χέρι στη σκανδάλη, έχουν ήδη μετατρέψει τους Ολυμπιακούς αγώνες σε ολυμπιακή αγωνία για το πότε, πού και πώς θα χτυπήσουν οι τζιχαντιστές.  

Το εμμονικό "εμείς σας αγαπάμε, εσείς γιατί όχι;" καταντάει αυτοκτονικός ιδεασμός. Και το μόνο που καταφέρνει είναι να αναγάγει τη γελοιότητα σε επίσημη πρόταση ταυτότητας ενός έθνους: liberté, égalité, ridiculité! »

                                 (Απόσπασμa άρθρου το Θ.Τζήμερου από το capital.gr)