Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε...

« Η απόφαση της Moody’s να μην μας δώσει την επενδυτική βαθμίδα δεν ήταν σφαλιάρα για την κυβερνητική πολιτική, αλλά μία ευγενική υπενθύμιση ότι ο ελέφαντας της χρεοκοπίας βρίσκεται ακόμη στο δωμάτιο. Είναι αστείο να υποστηρίξει κανείς ότι είμαστε εκεί που ήμασταν. Αλλά και επικίνδυνο να πιστέψει ότι η χώρα έχει ξεμπερδέψει από τους εφιάλτες της. Δημοσιονομικό, δημογραφικό, διάρκεια απονομής Δικαιοσύνης, έλλειμμα πολλών ιδιωτικών επενδύσεων, χρέος. Τα είπαμε όλα! Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε!

Δεν χρειαζότανε να έρθει η Moody’s για να μας θυμίσει ότι δεν γίναμε επενδυτικός παράδεισος. Απλά δεν βρισκόμαστε στο σημείο που ήμασταν επί των ημερών του Αλέξιου του άχαστου. Από εκεί και πέρα, όμως, ούτε με το χρέος έχουμε ξεμπερδέψει, ούτε και έχουμε λύσει τα ουσιαστικά προβλήματα της ελληνικής Οικονομίας. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι έχουν προστεθεί δύο ακόμη παράγοντες, οι οποίοι επηρεάζουν αντίστοιχα και τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Το ένα είναι το δημογραφικό και το άλλο το γεωπολιτικό.

Υπάρχουν πράγματα για τα οποία μπορείς να κάνεις κάτι και πράγματα για τα οποία δεν μπορείς. Δεν μπορούμε, ας πούμε, να κάνουμε κάτι για τον Πούτιν ή για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Όχι εμείς, εδώ στη μικρή Ελλάδα. Μπορούμε όμως να προχωρήσουμε τις πολυθρύλητες μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα. Και μην πει κανείς ότι δεν έχουμε συζητήσει άπειρες φορές μεταξύ μας για τους ρυθμούς απονομής της Δικαιοσύνης και για το γεγονός ότι δεν θα ήθελε ένας ξένος επενδυτής να δει τα χρήματά του να καίγονται μέχρι να εκδοθεί μια δικαστική απόφαση. 

Μπορούμε, επίσης, να μοιράζουμε λιγότερα επιδόματα και να ενισχύσουμε περισσότερο την επιχειρηματικότητα και κυρίως εκείνη των νέων ανθρώπων. Μπορούμε να κάνουμε, τελικά, πολλά. Περισσότερα απ’ όσα θα θέλαμε να ομολογήσουμε.

Και γιατί δεν τα κάνουμε αυτά που πρέπει και μπορούμε; Επειδή υπάρχει πολιτικό κόστος, το οποίο και δεν θέλει κάποιος να πάρει. Για παράδειγμα, ποιος θα ήθελε να θέσει στα σοβαρά θέμα για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Και μην πει κάποιος ότι αυτή υπάρχει, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν τρόποι να τιμωρηθεί ο υπάλληλος εκείνος που δεν κάνει σωστά τη δουλειά του. Αυτόματα ανοίγει η συζήτηση και για τη μονιμότητα, οπότε «χαιρετίσματα».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει αντιπολίτευση. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέτει ήδη υποψηφιότητα για μια τρίτη τετραετία. Οι κανόνες της πολιτικής λένε ότι δεν έχει λόγο να ρισκάρει. Διαφωνούμε! Αλλά γι' αυτό δεν γίναμε πολιτικοί. Επειδή δεν είναι εύκολο να λέει ένας πολιτικός ότι θα κάνει κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα να τερματιστεί η πολιτική του καριέρα…

Από την άλλη πλευρά, όσο περνάει ο καιρός, τόσο τα προβλήματα θα γίνονται πιο έντονα. Και τόσο οι λύσεις θα απομακρύνονται. Όταν πλησιάζεις προς το σημείο μηδέν, τόσο περιορίζονται και οι επιλογές σου».

(Αρθρο του Θ. Μαυρίδη από το liberal.gr)