Απόψεις...

«Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, η άποψη όλων αυτών των «σιωπηλών» ήταν σαφής. Η Ουκρανία ήθελε να μπει στο ΝΑΤΟ, ο Πούτιν αισθάνθηκε ότι απειλείται και επιτέθηκε. Συνεπώς ποιος φταίει; Η Δύση που απειλεί και όχι ο Πούτιν που αμύνεται. Κάτι ανάλογο αφήνουν να εννοηθεί και τώρα. Από τη στιγμή που η Ελλάδα υποστηρίζει τον αγώνα της Ουκρανίας, είναι εχθρός της Ρωσίας και αυτό ήταν μια προειδοποίηση που έπρεπε να την περιμένει. Και η στάση αυτή είναι κοινή από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά. Συνδετικός κρίκος όλων αυτών; Μα, το μίσος τους ενάντια στη Δύση. Μίσος παθολογικό σε φαιό και κόκκινο φόντο. 

Υπάρχουν πολλά άλυτα προβλήματα στη χώρα αυτή, που δύσκολα θα λυθούν ακόμα και στο απώτερο μέλλον. Παγιωμένες καταστάσεις στο συλλογικό υποσυνείδητο. Ένα από αυτά είναι και ο διάχυτος αντιδυτικισμός. Που κάποτε εκδηλώθηκε ως αντιαμερικανισμός και σήμερα εκφράζεται ως φιλορωσισμός. Και μάλιστα με αφορμή τη βάρβαρη στρατιωτική επίθεση της Ρωσίας ενάντια στην Ουκρανία με χιλιάδες νεκρούς αμάχους. Αλλά και μια υπόρρητη λατρεία για την πολιτική περσόνα του Πούτιν, του ισχυρού αυταρχικού ηγέτη που όμως μάχεται ενάντια στη Δύση. Το μοντέλο αυτού του ηγέτη κάποια στιγμή θα αναζητηθεί και στην Ελλάδα. Και πιθανόν να βρεθεί κάποιος να το υποδυθεί. Θα έχει πολλούς φίλους. 

Αυτό το «ανήκουμε στη Δύση» δεν αμφισβητείται μόνο σε γεωπολιτικό αλλά και σε πολιτισμικό επίπεδο. Ακόμα και σε ευαίσθητα θέματα που άπτονται ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όλοι αυτοί που έχουν εύκολη την σκληρή καταγγελία για κάθε εκδήλωση δυτικής κρατικής βίας (π.χ. black lives matter) εμφανίζουν γλωσσοδέτη όταν πρόκειται για πολύ χειρότερα φαινόμενα που εκδηλώνονται, στην Ανατολή. Στη Ρωσία, το Ιράν ή την Κίνα. 

Για παράδειγμα, η πρόσφατη σιωπή τους για τη δολοφονία του Ναβάλνι ήταν εμφατική. Σιωπή και για το σκληρό αγώνα των γυναικών ενάντια στο θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν. Ακόμα πιο εκκωφαντική σιωπή για τη βάρβαρη επίθεση της Χαμάς στους αμάχους του Ισραήλ, τους βιασμούς γυναικών και την κακομεταχείριση των ομήρων. Κανένα από αυτά τα φρικτά εγκλήματα δεν βρήκε ποτέ την αντίδραση που του αξίζει από τα σχετικά ελληνικά ή ευρωπαϊκά #metoo κινήματα. Ακριβώς για να μην αναδειχθεί η διαφορά των δύο κόσμων και φανούν τα πλεονεκτήματα του δυτικού. Δικαιώματα αλά καρτ».

                                                                       (Απ.Λακασάς - ΑΤΗensvoice)

«Μια πρώτη απάντηση είναι «εξαρτάται από το ποιος κρίνει». Ποιες είναι οι πεποιθήσεις του, γιατί αυτές τελικά καθορίζουν το σωστό και το λάθος. Μόνο που μια παρόμοια αντιμετώπιση θα μας οδηγούσε σε έναν πλήρη υποκειμενισμό. Δεν θα υπήρχαν σταθερές στην κρίση μας. Δεν θα λαμβάναμε υπόψη τον πιο καθοριστικό παράγοντα στον σχηματισμό της: τα γεγονότα. Αλλά και αυτά έχουν πολλές όψεις, οπότε είναι ανοικτά σε πολλές προσεγγίσεις και ερμηνείες. 

Τελικά πού καταλήγουμε; Αν δεν βάλουμε στην όντως πολύπλοκη εξίσωση και τον παράγοντα χρόνο, δύσκολα θα τη λύσουμε. Δηλαδή θα πρέπει να δούμε την πορεία των γεγονότων στη διάρκεια, να παρατηρήσουμε τις αντοχές των απόψεών μας μέσα σε μια ιστορική περίοδο και τότε και μόνον τότε θα μπορούμε να αποφανθούμε με σιγουριά αν επιλέξαμε τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. 

Τρανταχτό παράδειγμα το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που τόσο επικρίθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το σοβιετόφιλο ΚΚΕ. Δικαιώθηκε ιστορικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής; Ακόμα και οι φανατικότεροι φίλοι του Ανδρέα Παπανδρέου σήμερα θα συμφωνήσουν πως η Ελλάδα βρέθηκε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Η πτώση με γδούπο των σοσιαλιστικών καθεστώτων και η εξαέρωση του τριτοκοσμικού σοσιαλισμού αποτελούν την ιστορική δικαίωση της επιλογής Καραμανλή.

Ομως για να καταλήξουμε σε αυτό το πανθομολογούμενο συμπέρασμα χρειάστηκε να περάσει μισός αιώνας. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα ήταν ένα ιδεολογικό πρόταγμα της Κεντροδεξιάς, που κονταροχτυπιόταν με τα ανάλογα προτάγματα του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ».

                                                                  (Σ.Μουμτζής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)